De Belgische Illustratie. Jaargang 1

[Nummer 33]

Het gouden jubelfeest van onzen Heiligen Vader Pius IX.

Sedert geruimen tijd heerschte in de gansche katholieke wereld eene buitengewone geestdrift, eene geestdrift die getuigde van levend geloof, van onwankelbaren trouw aan de Kerk Gods, van kinderlijke liefde en bewondering voor den Stedehouder van Christus, voor den Paus-Koning. In alle werelddeelen, overal waar het woord des Heeren is doorgedrongen, bereidde men zich voor om een feest te vieren zooals de aarde zelden heeft gezien: het gouden priesterfeest van een der grootste, zeker den meestbeminden der Opperherders, die sedert de stichting der Kerk over de kudde des Heeren gewaakt hebben.

Even als elk rechtgeaard kind zijne vreugde aan den dag legt, wanneer zijne ouders het gouden bruiloftsfeest vieren, zoo ook doortintelt alle kinderen der Kerk een gevoel van blijdschap en verrukking, nu de beminde Vader der geloovigen het zeldzaam feest van zijn gouden priesterschap viert. Die blijdschap gaf zich reeds vóór langen tijd allerwege lucht. Hier vereenigde men zich om het gouden jubelfeest grooten luister bij te zetten, ginds werden liefde-offers ingezameld of duizenden handteekeningen geplaatst onder gelukwenschen, die den verheven jubilaris moesten worden overhandigd, en op elke plek gronds die een altaar draagt stijgen op den gedenkwaardigen 11^en April onder het Misoffer juichtonen, jubelzangen en heilbeden ten hemel.

Allet, kolonel der pauselijke Zouaven.

Ook wij hebben gemeend aan die

[p. 258]

krans van liefde een enkel blaadje te mogen voegen. Op den 11^en April worden alle ware kinderen der Kerk door ééne gedachte bezield, uit alle harten stijgt denzelfden juich- en danktoon ten hemel, als een heerlijk symbool van eenheid in geloof, eenheid in trouw, eenheid in liefde, en in deze schoone harmonie, die door de wanklanken van het ongeloof niet verbroken kan worden, wenschen wij ook onze zwakke stem te mengen.

Wie denkt thans niet met meer dankbaarheid dan ooit terug aan hetgeen Pius IX reeds zoovele jaren lang voor de Kerk en voor het behoud der maatschappij heeft geleden en gestreden; wie ziet niet meer dan ooit in hem de kracht Gods, geroepen om paal en perk te stellen aan de verwoestingen die het ongeloof allerwege aanricht? In een tijdperk geboren toen de altaren omver geworpen werden, toen de priesters als slachtdieren onder de moordbijl vielen en de maatschappelijke orde met ondergang bedreigd werd, schijnt Pius IX door de Voorzienigheid geroepen te zijn om als een andere Josue de strijdende Kerk tegen de machten der hel aan te voeren, die wel eenigen tijd sluimerden, maar om later met dubbele woede den strijd te hervatten. Neen, het was geen blind toeval, maar Gods beschikking dat in het bange jaar 1792 een kind werd geboren, 't welk eenmaal onder schier gelijke omstandigheid een wachter op Sions worden zou. Heerlijk wordt die gedachte uitgewerkt in de volgende regelen, waarmede de dichter Wap ons vereerde.