De Belgische Illustratie. Jaargang 1

De Kapel van Gratie.
Legende door J.J. van der Horst. Pr.
Vervolg.

IV.

Op zekeren avond keerde Margriet, vergezeld van hare oude dienstmaagd, een weinig later dan gewoonlijk van Brugge naar huis, toen zij in den schemer een troep mannen den weg zag afkomen. Zij schenen soldaten te zijn, want zij droegen bonte kleederen en waren gewapend; zij zongen en schreeuwden, tierden en vloekten en zwaaiden over de gansche breedte van den weg, alsof zij door den drank half bevangen waren. Bevend van angst bleven de vrouwen staan en baden in stilte een vaderons bij het naderen dier brooddronken bende, opdat de goede God haar zou beschermen. Maar nauwelijks hadden de soldaten de biddende vrouwen zien staan, of zij hieven een woesten juichkreet aan, vormden een kring om haar heen en begonnen lustig te dansen en een wreed vermaak te scheppen in haar angst en tranen. De oude dienstmaagd waagde het om hulp te schreeuwen. maar hare stem was te zwak en ging verloren onder het bulderend getier, dat haar omgaf. terwijl een der soldaten haar voor den mond sloeg en gebood te zwijgen.

Zich zelve niet meer bewust en het ergste vreezende, begon Margriet bitter te schreien en viel op de knieën neder, als om barmhartigheid medelijden af te smeeken, toen zij eensklaps een sterken jongeling als uit den grond voor zich zag opkomen. die met zijn doornstok naar alle kanten duchtig heen sloeg, de soldaten rechts en links ter aarde wierp en als met bovenmenschelijke kracht de geheele bende uiteenjoeg. Sidderend aanschouwde zij dat alles, niet wetende of het een mensch was, die haar zoo wonderdadig ter hulp snelde, of de heilige Heere Sint Michiel in persoon, op haar gebed van den hemel afgezonden. Spoedig echter kwam zij tot de zekerheid, dat hier niets wonderdadigs had plaats gegrepen; want een fiere en schoone jongeling trad op haar aan en vroeg in gebroken vlaamsch of zij niet gewond was. Op haar ontkennend antwoord bood hij aan haar tot haar huis te geleiden, opdat de booswichten niet zouden beproeven hun baldadig spel te hervatten. Dankend nam de ontstelde maagd het aanbod aan, en had weldra reden van zich in dat geleide te verheugen; want de onverlaten, van hun schrik bekomen, kwamen allengs hen achtervolgen, onder het uitbraken van de vreeselijkste bedreigingen Aan de ophaalbrug des kasteels genaderd, had Margriet wel gaarne den heuschen vreemdeling naar binnen genoodigd maar durfde niet, om het strenge verbod harer broeders. Zij vroeg hem echter of hij niet bevreesd was en liever in 't kasteel wilde wachten, tot dat de wilde troep zich verwijderd zou hebben. Maar hij verklaarde geen vreeze te kennen, nam oorlof van de vrouwen en ging met moed de dreigende bende tegen. Margriet evenwel was vol onrust en klom ijlings in 't geheim naar een der torens, om zich te verzekeren dat haar bevrijder geen gevaar liep. De schemer belette haar duidelijk te onderscheiden, wat er gebeurde, maar zij meende toch te bespeuren dat er gevochten werd, en legde de hand op 't hart, om het felle bonzen van het gejaagde bloed te bedaren. Een snerpende en doordringende schreeuw liet haar geen twijfel, of de vreemdeling was het slachtoffer zijner hulpvaardigheid geworden, en roepende en gillende vloog zij de trappen af. om hulp en bijstand te verleenen. Ook de oude dienstmaagd had den noodkreet gehoord en riep de beide schilders van hun arbeid, zeggende dat daar buiten een moord gepleegd werd. En inderdaad, eenige weinige schreden van het kasteel, bezijden het schaarhout langs den weg vonden zij den jongeling bebloed en, zoo het scheen, geheel buiten kennis liggen, terwijl de ellendelingen middelerwijl de vlucht hadden genomen.

Angstig kermende knielde de maagd bij den gewonde neder en vervulde de stille avondlucht, met haar droeve klaagtoonen; de oude vrouw verhaalde inmiddels wat er was voorgevallen, en hoe de vreemdeling ten dank voor zijne liefderijke hulp thans daar bewusteloos in zijn bloed nederlag; zoodat Hubert en Jan geen oogenblik aarzelden en den jongeling voorzichtig binnen het kasteel droegen. Jan onderzocht spoedig de wonde en verklaarde dat die niets beteekende, vermits zij niet meer dan een lichte schram was; doch Margriet meende, dat zij daarom toch wel doodelijk kon wezen. Langzaam kwam de vreemdeling tot bewustzijn, en scheen maar in 't geheel niet te kunnen begrijpen waar hij zich bevond, zoodat de schilderes wel driemaal moest herhalen wat er gebeurd was, eer hij zich er iets van kon herinneren. Intusschen had Jan een licht verband gelegd en een opwekkenden drank voor den zieke bereid, verzekerende dat den volgenden dag alles zou hersteld en genezen zijn.

Den volgenden dag was de zieke echter niet beter: wel was zijne wonde gesloten, maar hij klaagde zeer over pijn in alle leden, over eene zekere machteloosheid en een koortsachtigen gloed in zijn binnenste. Jan schudde ongeloovig het hoofd en begreep er niets van; maar Hubert en vooral Margriet meenden dat de ontsteltenis van den vorigen avond hem wel diep kon hebben geschokt, en dat de dankbaarheid van hen vorderde hem niet te laten vertrekken, voor hij volkomen hersteld was. Hubert ging voor zijn rustbed staan, aan welks hoofdeinde zijne zuster reeds gezeten was, en vroeg den vreemdeling wie hij was, en welk toeval hem den vorigen avond in den omtrek had gebracht.

De zieke verhaalde met zwakke stem. dat hij uit Italië kwam. Pietro Ridolfo heette, en om handelszaken naar de Nederlanden was afgereisd; dat zijne zaken reeds grootendeels waren afgeloopen, en hij Brugge nog had willen bezoeken, alvorens naar zijn vaderland weder te keeren; en dat hij juist op dezen laatsten tocht ten rechten tijd was aangekomen op de plaats, waar de vrouwen zoo baldadig werden aangerand. Maar hij dankte God vurig, dat hij zijnen evenmensch had mogen bijstaan ten koste van zijn bloed; hij zou weldra hersteld, en zijn vriendelijken gastheer

[p. 23]

niet langer tot overlast zijn. Daarenboven hij verlangde naar Italië, waar eene oude moeder en beminde zuster met ongeduld zijne terugkomst verbeidden. En de vreemdeling verhaalde dit alles met zooveel eenvoud, oprechtheid en stillen ootmoed, dat Hubert gansch voldaan was, hem zijn vertrouwen schonk en verzekerde, dat hij niet behoefde af te reizen voor hij volkomen was genezen. Margriet drukte een dankbaren kus op haars broeders hand en belastte zich met het oppassen van den zieke.

Vier dagen bleef de Italiaan klagen over hetzelfde ziekelijke gevoel van den eersten dag, ofschoon Jan met al zijne kennis van de genees- en scheikunde er nog altijd maar niets van begreep en steeds het hoofd ongeloovig schudde, wanneer Hubert of Margriet den zieke beklaagde. En de laatste, zij verliet zijne sponde bijna niet; altijd de oogen op hem gevestigd, voorkwam zij tot zelfs zijne kleinste wenschen en nam deel in al zijne smarten. Als zijne lippen, zeker door de hitte der koorts, verdroogd waren, en hij inderdaad meer scheen te lijden, dan men uiterlijk bespeuren kon, dan was zij altijd daar, om hem te laven en verzachting aan te bieden; verlangde hij zijn pijnlijk hoofd op te beuren, zij hief het zacht met hare teedere handen op, om de peluw te schudden; en drukte een lichte slaap hem weldadig de oogen, dan bewogen haar vingers de kralen van den rozekrans, en bad zij voor den vreemde, die, zonder dat zij het wist, haar hart had veroverd.

Den vijfden dag was hij werkelijk beter; hij verliet het bed, en gaf aan Hubert te kennen, dat hij den volgenden morgen vertrekken zou. De beide broeders moesten dien dag van huis om eene schilderij af te leveren, en daarom gebood de schilder, dat Margriet een klein feestmaal zou bereiden tegen den avond, om den herstelden vreemdeling voor zijn vertrek een dankenden beker wijns toe te brengen.

De maagd was treurig en kon de vrees maar niet verdrijven, dat de reis haren redder nadeelig zou zijn.

‘Wordt gij hier dan niet goed verzorgd?’ vroeg zij, ‘of verveelt het u in onze stille woning?’

‘Gij zijt mij als een engel,’ antwoordde de Italiaan, ‘en ik zou wel wenschen altijd aan uwe zijde te kunnen blijven. Maar dat is niet mogelijk; mijne koopmanszaken roepen mij terug.’

‘Waarom zijt gij ook koopman en geen schilder?’ vroeg Margriet.

De vreemdeling glimlachte en vroeg terug of zij dan haar hand uitsluitend aan een schilder geven zou. Die vraag deed haar blozen, want daaraan had zij nooit gedacht. Maar zij vertelde, dat hare broeders groote en beroemde schilders waren, en dat zij zelve ook van tot tijd tot tijd die schoone kunst een weinig beoefende. Pietro was verrukt dit te vernemen; want, ofschoon zelf de kunst niet verstaande, was hij een groot minnaar van schilderijen en sprak met uitbundigen lof over de voornaamste italiaansche schilders. Margriet meende dat de roem harer broeders dien der vreemdelingen verre overtrof, en verhaalde hoe er velen uit alle rijken naar de Nederlanden waren gekomen, om de nieuwe wijze van schilderen te zien en te bewonderen, die door hare broeders was uitgevonden. De Italiaan schudde ongeloovig het hoofd, want hij had daar nooit iets van vernomen.

‘Maar,’ zoo vroeg hij, ‘laat mij dan, bid ik u, hun werk eens zien.’

‘Ach, dat moogt ge mij niet vragen,’ antwoordde zij.

‘Goede Margriet! ach, ik zie het wel: gij gevoelt niet voor mij wat ik voor u in mijne ziel gevoel...... Gij kunt mij dit dus weigeren?’

‘Waarom zulke harde woorden?’ vroeg de maagd, half schreiende en een hevigen strijd voerende tegen haar gevoel, dat tot ongehoorzaamheid haar aanzette. ‘'t Is mij door mijne broeders streng verboden, anders zou ik het u niet weigeren!’

‘Maar wij zijn alleen,’ vleide de vreemdeling weder, ‘morgen ochtend vertrek ik naar mijn vaderland; niemand zal het dus weten, en ik, van de schilderkunst niets verstaande, zal toch het geheim uwer broeders niet kunnen raden, veel minder aan anderen overdragen. Lieve Margriet, die ik met gevaar mijns levens heb gered, verleen mij die laatste gunst, en ik zal uw beeld altijd in mijn hart bewaren!.....’

De onervaren en eenvoudige maagd, die haar eigen gevoel niet kende, was verteederd en verwonnen: zij kon niet langer weigeren en verschoonde zich met de zekere gedachte, dat zij slechts aan de loutere nieuwsgierigheid voldeed van hem, die haar het leven had gered, en dus volstrekt geen verraad ging plegen ten opzichte van het kostbaar geheim.

In diepe stilte maar toch bevende en zich zelve beschuldigende, geleidde zij den Italiaan in de werkzaal en liet hem de kunstwerken harer broeders beschouwen en bewonderen. En toen hij niet ophield met dringend vleien om nu ook eens de werkplaats van Jan te mogen zien, al was het dan maar van af den drempel des kelders, daalde zij met hem ook daarin af. Zij was te zeer gejaagd en ontsteld, omdat het geweten haar zeide, dat zij iets ongeoorloofds pleegde: anders had zij uit de gretige en alles verslindende blikken van Pietro al het onvoorzichtige harer handeling kunnen begrijpen.

Des avonds hielden. zij een eenvoudig maar hartelijk afscheidsmaal, waarbij Margriet de stilste, de Italiaan de hartelijkste was.

Maar in het holle van den nacht, als allen in diepen slaap gedoken lagen, sloop de vreemdeling met een dolk gewapend, zijne slaapkamer uit, klom naar de werkzaal op en stal de verven, die daar bereid lagen; behoedzaam daalde hij ook naar den kelder af en greep al wat daar voor handen was. Hij ontsloot de breede deur van 't kasteel, stiet een grollend geluid van helsche blijdschap uit en verdween in den duisteren nacht.

De list was gelukt. De lichte verwonding had hij zich opzettelijk doen toebrengen, om in de woning der gebroeders van Eijck te kunnen binnendringen; de beschonken soldaten waren door hem omgekocht; zijne ziekte en teederheid voor Margriet waren geveinsd, en hij bezat thans het geheim, dat de Vlaamsche schilders zoo machtig verheven had boven die van alle andere landen.

V.

Jan stond als door den bliksem getroffen, toen hij bij het eerste morgenlicht de werkzaal binnentrad, om zich aan den arbeid te begeven, en de verven niet meer vond, die hij den vorigen dag had gereed gemaakt. Hij streek met de hand langs het voorhoofd, en - alsof 't hem ingegeven werd - begreep oogenblikkelijk wat er had plaats gevonden. Hij ijlde naar zijne onderaardsche werkplaats; de deur stond open, en de bereide oliën waren verdwenen zoowel als zijne papieren met aanteekeningen. De haren rezen recht op zijn hoofd; zijn gelaat kreeg eene vreeselijke uitdrukking; de handen kneep hij krampachtig samen, terwijl hij stampvoette op den vloer, en het uitbulderde:

‘Bestolen!.... het geheim verraden!.... De huichelaar met mijne uitvinding op de vlucht!’....

Maar het duurde slechts eene enkele minuut; alsof eensklaps eene reddende gedachte hem te binnenschoot: hij sprong den trap weder op onder het slaken van een rauwen kreet en vloog huilend naar de kamer zijns broeders.

‘Te paard, Hubert! te paard; wij zijn bestolen,’ riep hij luidkeels uit, de kleederen zijns broeders hem op het bed toewerpende. ‘Haast u! De vreemdeling is met ons geheim op de vlucht. Te paard! terstond moeten wij den eerloozen dief achtervolgen.’

Hubert stond schielijk op en was verslagen. De Italiaan, dien hij vertrouwd had, was dus een huichelaar en bedrieger. Maar hoe was hij achter het geheim gekomen? wie had hem den weg gewezen naar de schilderkamer en den kelder? Terwijl Jan op de naastgelegen hoeve paarden ging zadelen, riep de schilder Margriet en liet haar verklaring geven van 't geen den vorigen dag in hunne afwezigheid was gebeurd. Nauwelijks vernam de maagd, dat de vreemdeling 's nachts met de bereide verven gevlugt was, of zij viel snikkende en vol berouw voor de voeten haars broeders neêr, bekende hare onvoorzichtigheid en deed belijdenis van het verkeerde gevoel, dat haar tot dat onvrijwillig verraad verleid had.

‘God moge het u vergeven!’ sprak Hubert, ‘wij beiden hebben ons in den vreemdeling bedrogen.’

‘Neen!’ riep Jan uit, ‘gij hebt ons den roem onzes levens ontnomen!’

‘Ach broeder!’ kreet Margriet, ‘zie op mijn berouw, en vergeef mij. Ga spoedig hem na; ik zal eene beêvaart doen naar Sinte Kruis, en gij zult hem zeker vinden.’

‘Ik heb het wel gezegd,’ snauwde Jan weder, ‘die teederheid voor een schijnheiligen gauwdief, die zich krank hield en u het hof maakte!.... Moest ik daarvoor zoo veel lange dagen en nachten mij afbeulen, opdat een schurk mijne uitvinding zou komen stelen en naar Italië heenbrengen? Te paard, Hubert! De huichelaar kan hoogstens een paar uur weg zijn: wij kunnen hem gemakkelijk inhalen, vóór hij Gent nog bereikt heeft.’

‘Waar zullen wij heenrijden?’ vroeg de schilder. ‘Wie zegt u welken weg hij ingeslagen is?’

‘Naar Gent!’ riep Jan, ‘geen andere weg dan naar Gent.’ En gewapend met een scherpe dagge, zat hij reeds te paard, toen ook Hubert opsteeg, en sloeg in vollen draf den breeden weg naar Gent in. Noch de heerlijke ochtendstond, die een nieuw en blij leven aan de ontwakende natuur ging schenken, noch het gezicht der rijke akkers of vruchtbare landerijen, door een prachtig bosch omsloten, bracht eenige kalmte in zijn verbitterd gemoed. Rusteloos bewoog hij zich op het paard, dat hij altoos aanjoeg, zag naar alle kanten heen, of hij geen spoor van den Italiaan kon ontdekken, en liet van tijd tot tijd vreeselijke klanken hooren. Hubert daarentegen reed stilzwijgend aan zijne zijde en had moeite hem bij te houden, terwijl hij, zoo dikwijls Jan een kreet uitstiet, hem tot bedaren trachtte te brengen.

‘Geen wraak, broeder!’ herhaalde hij telkens. ‘Gode alleen komt de wraak toe. Wij zullen den dief de gestolen verven en papieren ontnemen, des noods hem aan den Graaf uitleveren, maar geen wraak nemen.’

‘Ik zal hem vermoorden!’ schreeuwde Jan en zwaaide met zijn scherp wapen.

‘Laat uw dagge in ruste neêrhangen’ gebood de schilder: ‘bezoedel uw handen niet met Christenbloed! God zou u straffen, en gij zoudt nooit meer een heiligenbeeld kunnen schilderen.’....

‘Den dood verdient de huichelaar,’ bulderde hij weder, met scherpe blikken den langen weg afziende.

‘God zal ons geleiden,’ hernam zijn broeder, ‘en wij zullen ons geheim terug bekomen; maar wees daarmede tevreden en word geen moordenaar.’

‘Die schijnheilige dief!’

‘Jan, denkt aan onze zalige ouders; denk aan onze zuster Margriet.’

‘Ja die heeft mij ook misleid en bedrogen.’

‘Daaraan draag ik meer schuld dan zij,’ hernam Hubert: ‘want het eenvoudig en argeloos kind liet zich door een gevoel leiden, dat zij zelve niet kende, maar dat ik had moeten bemerken, en waarvoor ik haar had moeten bewaren’....

‘Voort, voort! wij moeten hem inhalen!’ gilde Jan weder uit.

De reizigers zoowel als de paarden werden allengs afgemat en hijgden naar verademing en rust; de woedende uitvallen van den chemist waren overgegaan in een dof gemor, en Hubert begon reeds te vreezen, dat zij het spoor van den Italiaan gemist hadden. Maar daar wekte een schrille kreet zijne hoop eensklaps weder op. Het doordringend oog van Jan had in de verte een man ontdekt, en op 't zelfde oogenblik was hij er zeker van - 't was de eerlooze dief. Hij rukte geweldig aan den toom; het afgematte dier moest zijn laatste krachten inspannen en stoof snuivend en schuimbekkend, terwijl het zweet met lange stralen langs alle zijden afdroop, vooruit. Jan had nu duidelijk den Italiaan herkend en schreeuwde luidkeels; maar ook de dief had zijn vervolgers herkend, en verdween eensklaps bijzijden den weg uit het gezicht. Brullend van woede en anget, dat zijn prooi hem zou ontsnappen, draafde Jan door tot de plaats, waar hij den vreemdeling had zien verdwijnen, en hield zijn paard in voor eene pachthoeve, die daar aan den weg lag. Een enkele blik over den

[p. 24]

omtrek was genoeg, om hem de zekerheid te geven, dat de vluchteling nergens anders kon schuilen dan in de hoeve; hij sprong van het paard en vloog de boerenwoning binnen, 't Duurde eenigen tijd, eer ook Hubert aan de hoeve was genaderd; hij bond de hijgende dieren vast en trad insgelijks binnen. Maar naauwelijks had hij den dorpel betreden, of hij gaf een schreeuw en sprong op zijn broeder aan, die den ouden pachter had bij de keel gegrepen, en met zijn dagge dreigde, het uitbulderende:

‘Hij is hier verborgen! spreek, zeg waar hij is, of ik steek toe!’

Niet dan na lang worstelen, terwijl inmiddels het geheele gezin kwam toegeschoten en luidkeels met den ouden man kermde, gelukte het hem den woedenden chemist met beide armen te omknellen en op een bank in den hoek der kamer neêr te zetten. Nu richtte hij zich op in gansch zijne lengte, stond dreigend voor hem en gebood met harde en onverbiddelijke stemme:

‘Waag het niet op te staan, of ik vat u in de borst en werp u onder mijn voet!’

‘Mijn bloed en mijn leven zijn mij ontstolen!’ riep Jan grimmig uit.

‘Zwijg!’ gebood de schilder nogmaals, Vrienden,’ ging hij op zachteren toon voort, ‘wij vervolgen een eerloozen dief, die ons schandelijk heeft bestolen. Hij moet in uw huis zijn gevlucht en er zich verscholen hebben. Zegt waar hij is, en bij 't Heilig Kruis! geen haar van uw hoofd zal gekrenkt worden.’

De oude pachter, bevende over al zijne leden, viel machteloos op zijn zitplaats neder, hief de handen ten hemel en verklaarde, dat hij niemand gezien had en van niets wist.

‘Gelogen!’ kreet Jan van uit zijn hoek, bijna stikkende van woede.

‘Zwijg!'’ was op nieuw het streng bevel van Hubert. En toen naderde hem de dochter des huizes, viel voor zijne voeten neer, omarmde zijne knieën en smeekte:

‘Genade, Heer! genade voor mijn ouden vader! hij heeft den man niet gezien. Maar 't is waar: hij is hier ingeslopen en heeft zich op den zolder verstoken.’

Jan was reeds opgesprongen; maar de sterke vuist zijns broeders duwde hem op de bank terug.

‘Laat een paar van uwe knechten hem van boven halen.’ sprak Hubert.

Aanstonds klommen twee flinke mannen den trap op; maar 't zolderluik was toegeworpen, en geen menschelijke kracht was in staat het op te duwen.

‘Geen zwarigheid!’ riep de boer uit: ‘klim van buiten door het venster.’

Terwijl aan zijn bevel werd voldaan, opende de Italiaan, hopende dat de trap nu onbewaakt zou zijn, het luik en sprong de trappen af naar beneden. Maar de schilder schoot ijlings toe en versperde de deur, terwijl Jan woedend opvloog om hem te lijf te vallen.

De Italiaan, ziende dat hij gevangen was, loeide als een getergde stier en gaf den chemist een schop, zoodat deze achterover op den grond viel; vervolgens plaatste hij zich tegen den muur, stroopte zijne armen bloot, rekte zijne ledematen krakend uit en schuimbekte van woede. En toen hij zag, dat Hubert op hem toetrad om de hand op hem te leggen, toen trok hij een kruismes en liep op hem aan. Gewis hij had hem de borst doorboord, zoo Jan niet ijlings was opgevlogen en hem met zijn dagge had opgevangen. De Italiaan, blind van razernij, liep zelf in het moordend staal en stortte zieltogend ter aarde. Het bloed stroomde uit eene breede wonde en verfde den grond; akelig kermende lag de fiere en schoone jongeling daar neêr, en vreeselijk was het gegil en misbaar, dat van de omstanders opging........

Als versteend stond Jan, met strakke en wezenlooze blikken nog altijd op het bebloede en rookende wapen te staren, waarmede hij, zonder het te willen of te weten, een moord gepleegd had, terwijl ook Hubert als versteend aan den grond bleef vastgenageld. Maar toen de maagd des huizes, overluid schreiende, op hare knieën naast den verslagene nederviel, en hare hand op de wond legde om het bloed te stelpen, toen kwamen ook de broeders tot bezinning. ‘Groote God!.... Broeder, wat hebt gij gedaan?’.... riep de schilder uit en lag insgelijks bij zijn vijand op de knieën.

‘De Heere Jezus zij mijner genadig!’ huilde Jan: ‘maar ik weet het zelf niet, wat er gebeurd is.’....

En ook hij knielde bij den stervende neder, rukte hem de kleederen los, om de wonde te onderzoeken maar schreide weldra als een kind, toen hij ontdekte dat zij doodelijk was.

‘Vergeef ons,’ smeekte Hubert, ‘gelijk wij u ook alles vergeven.’

‘God is mijn getuige dat ik u niet heb willen dooden!’ riep Jan uit, ‘maar gij hadt ook mijn bloed en mijn leven gestolen.’....

‘Verwek een berouw en beveel uwe zondige ziel aan Gods barmhartigheid’ vermaande de schilder weder, ‘en wij ook, vrienden! bidden wij God, dat Hij ter liefde Zijns Zoons den stervende genadig zij.’

En hij bad overluid vele schoone en roerende gebeden, die de tranen uit aller oogen persten. De ongelukkige Pietro opende nog eenmaal de reeds gebroken oogen, drukte Jan zacht de hand en stierf. Hubert bad nog lang en veel voor de rust zijner ziel, droeg de zorg voor het lijk op aan den pachter, en zou den volgenden dag verder alles beschikken. Nadat zij de gestolen verven en papieren hadden geborgen, reden zij zwijgend en met beklemde ziel op de loome en afgematte paarden naar het kasteel terug, waar Margriet vol angst hen verbeidde.

‘Het geheim is bewaard?’ vroeg zij bij hunne tehuiskomst.’

‘Ja,’ antwoordde de schilder somber, ‘maar ten koste van zijn leven.’....

Dien nacht bleef elks leger onaangeroerd. Margriet vervulde het huis met haar gejammer en bad veel en innig voor de ziel des vreemdelinge en tot boete harer onvoorzichtigheid; terwijl de beide broeders beraadslaagden. wat plicht en geweten van hen eischten.

(Wordt vervolgd.)