Belgische Muzen-Almanak. Jaargang 5

[p. 120]

Lied om Regen.

(Naar het Hoogduitsch.)

Milde regen, ô, daal neder!

Drenk het loover, laaf het kruid;

Geef Natuur het leven weder:

Smachtend blaast zij d'adem uit.

Zie, de rozen welken,

Knop noch bloem is rood;

De onontloken kelken

Dorren geel en dood.

't Oeverbloempje staat te bleeken,

't Hangt met kroon en stengel neêr;

De uitgedampte, leêge beken

Lekken 't nu den voet niet meer.

[p. 121]

 

't Veld is naakt getogen,

 

't Gras zijn kleuren kwijt;

 

't Ligt tot hooi te droogen,

 

Eer de seis het snijdt.

 

 

 

In 't verschrompeld loof der boomen

 

Zit de vogel, stil en stom;

 

Uit het drabbig nat der stroomen

 

Snakt de visch naar laafnis om.

 

't Rundvee slaat aan 't loeijen

 

Op 't gespleten land;

 

't Wormpje ligt te schroeijen

 

In het gloeijend zand.

 

 

 

ô, Daal neder, lieve regen!

 

De aarde schreit u hijgende aan!

 

Redt den oogst, des landmans zegen,

 

Help zijn vruchten, laaf zijn graan.

 

Tooi de bloem met verwen,

 

Drenk geboomte en vliet;

 

Laat het vee niet sterven,

 

En het wormpje niet.

 

 

[p. 122]

 

Maar gij toeft... vertoef niet langer!

 

Gij kunt redden, gij-alleen.

 

't Wordt bij elken polslag banger,

 

Doodscher, bleeker... toef niet, neen!

 

Geef de naakte gronden

 

Dos en deksel weêr...

 

Zoo mijn tranen 't konden,

 

ô Zij vloeiden neêr.

 

 

 

H. TOLLENS, Cz.

rotterdam.