Belgische Muzen-Almanak. Jaargang 4

[p. 217]

Het Roeischuitje.

Met een schip, op vlaggen trotsch,

Vol met kostbre waren,

's Levens ongestâge zee

Moedig te bevaren,

Streel', wie 't zeil graag hijscht in top,

Die nooit weet van reven,

'k Ruil mijn Roeischuit, hoe gering,

Niet voor zulk een steven.

Miss' zij mast en zeil en treil,

Kan zij nooit zoo spoeijen,

Langzaam gaat het zekerst voort,

'k Hou mij liefst aan 't roeijen:

[p. 218]

 

'k Waag mij aan geen' storm of bui,

 

Maar, bedaard van zinnen,

 

Haal ik, als het buldren gaat,

 

Stil mijn riemen binnen.

 

Wijl ondiepte of blinde klip

 

't Oorlogsschip doet stranden,

 

Roei ik los er over heen

 

En mag veilig landen;

 

Wie dan naar 't kommando haak'

 

Op die zeekasteelen,

 

't Roeijen zal, ga 'k altijd voort,

 

Nimmer mij vervelen.

 

Blaas ik soms eens even uit,

 

't Kan geen' voortgang krenken,

 

Daar een weêrhelft met mijn riem,

 

Voortroeit op mijn wenken;

 

Koerst zij ook ter volewijk,

 

'k Zie geen onweêr broeijen;

 

't Schuitje krijge eerst daardoor last

 

Ik eens hulp in 't roeijen.

 

Zoo vaar ik steeds veilig voort,

 

Lach met zeegevaren,

[p. 219]

 

Die, door zwaarder tuig en want,

 

Andren zelf zich baren;

 

En brak ook de liefde-spaan,

 

Waar 'k op durf vertrouwen,

 

'k Zou het haakje van de Hoop

 

Dan veelligt behouwen.

 

Spoed dan snel door wind of stoom,

 

'k Zal 't geen mensch benijden,

 

Ook den tegenwind of stroom

 

Zal mijn riem bestrijden;

 

En werd mijne kleine schuit

 

Ooit een prooi der golven,

 

Dan beklaagt mij ieder wis,

 

Wijl zij wordt bedolven;

 

Ja, breng ik er 't leven af,

 

Dan nog beidt me een haven,

 

Boven zeilers, in het hart

 

Van bescheiden braven.

haarlem.

V. LOOSJES.