Het Belfort. Jaargang 14

[p. 161]

‘Het water’
(Naar een gebed van het Pontificale romanum)

De H. Kerk is de teergeliefde Bruid van Christus, dien zij in heilige, volmaakte, nooit geschonden en immer vruchtbare Liefde wedermint.

Alles wat van de schepselen hier beneden, 't zij bezielde of onbezielde, naar den hemel henenjaagt, vaart eerst te zamen in den boezem dier wonderbare Bruid; daar wordt het gelouterd in den gloed, geadeld in den glans van den heiligenden, scheppenden Geest, die in haar woont, haar eigen wezen doordringt en bovennatuurlijk maakt.

Wat wonder, indien men hemelklanken hoort, wanneer zij, tolk der aardsche wezens. God looft of dankt of smeekt of bidt?

Wat wonder, indien de gebeden en de gebaren, bij de kerkelijke plechtigheden gebruikbaar, zoo breed algemeen en toch zoo innig eigen; zoo eenvoudig en toch zoo grootsch; zoo lichtelijk vatbaar en toch zoo vol van hoogen zin; zoo goddelijk, in een woord, en zoo menschelijk tevens, klinken en bewegen?

Edoch een wonder is het, dat vele geloovigen zorgeloos en zonder na te denken den balsemgeur der kerkelijke plechtigheden met de walmen van den wierook vervliegen laten, en aan den vluchtigen indruk des oogenbliks genoeg hebben; terwijl zoovele niet-geloovenden, door de schoonheid van onzen openbaren kerkdienst aangelokt, naar het geheim zijner kracht vragen en zoeken, en jubelend

[p. 162]

terecht komen in de armen en op den liefderijken boezem onzer Heilige Moeder, de Bruid van Christus, God en Mensch.

Naarmate men zelf met grooter ingenomenheid iets bewondert, groeit het spijt om de onverschilligheid der andren, groeit de zucht om ook dezer koelheid in gloed te zetten.

Zoo komt het, dat ik voor de lezers van het Belfort, uit den schat der kerkgebeden van het Pontificale romanum een perel heb opgehaald, een deel namelijk van het gebed waarmêe de Bisschop het water wijdt, dat gebruikt wordt in eene plechtige kerkwijding.

Wie het latijn machtig is, gelieve mij te vergeven, dat ik, ten gerieve van min bevoorrechten, eene vertaling beproefde, die niet enkel den zin, maar klank en gang van 't oorspronkelijke tracht na te streven.

‘Sanctificare per verbum Dei unda caelestis; sanctificare aqua calcata Christi vestigiis; quae montibus pressa non clauderis; quae scopulis illisa non frangeris; quae terris diffusa non deficis. - Tu sustines aridam, tu portas montium pondera, nec demergeris; tu caelorum vertice contineris; tu circumfusa per totum, lavas omnia, nec lavaris. - Tu fugientibus populis Hebraeorum in molem durata constricta es: tu rursum salsis resoluta vorticibus Nili accolas perdis, et hostilem globum freto saeviente persequeris: una, eademque es salus fidelibus et ultio criminosis. - Te per Moysen percussa rupes evomuit, neque abdita cautibus latere potuisti, cum majestatis imperio jussa prodires: tu gestata nubibus imbre jucundo arva foecundas. - Per te, aridis aestu corporibus, dulcis ad gratiam, salutaris ad vitam potus infunditur: tu intimis scaturiens venis, aut spiritum inclusa vitalem, aut succum fertilem praestas, ne siccatis exinanita visceribus solemnes neget terra proventus: - per te initium, per te finis exultat; vel potius ex Deo est, tuum ut terminum nesciamus; - aut tuorum, omnipotens Deus, cujus virtutum non nescii, dum aquarum merita prominus, operum insignia praedicamus.’

[p. 163]

 

Zij geheiligd,

 

Bij 't woord van God, den Heer,

 

O hemelsch nat!

 

Zij geheiligd,

 

O water, dat weleer

 

Des Christus voet betrad. -

 

 

 

Al prangen u der bergen wanden,

 

Gevangen blijft ge niet:

 

Al hort ge, op klip gesmakt en stranden,

 

Gebroken wordt ge niet;

 

Al stroomt gij om en door de landen,

 

Verarmen doet ge niet. -

 

 

 

Den drogen bodem schraagt gij,

 

Der bergen vrachten draagt gij,

 

Doch zelve nooit verzinkend;

 

In 's hemels trans getast, gij,

 

Omspoelt ge 't al en wascht gij,

 

Zelf, ongewasschen, blinkend. -

 

 

 

Gij, bij 't vliên van Jacob's volken,

 

Tot dam gehard, bleeft staan gestold:

 

Gij, ontlaten weder, rolt

 

Uw brakke wentelkolken

 

En spoelt de Nijlbewoners onder;

 

Des vijands drom, die vluchtig spoedt,

 

Met forschen, fellen vloed

 

Vervolgt en vangt gij: wonder!

 

Gij deelt, in ééne en zelfde taak,

 

Den goeden heil, den boozen wraak. -

 

 

 

U, toen ze Mozes sloeg, u liet

 

De rotse springend spruiten;

 

Neen, langer kunt ge, u duikend, niet

 

In 't ruw gesteente sluiten;

 

Der Majesteit bevel gebiedt:

 

Ge spoedt naarbuiten.

[p. 164]

 

Gij, uit wolk bij wolk geboren,

 

Baart, met blijden zegen,

 

In de akkervoren,

 

Groei en zegen. -

 

 

 

Door u, in lijf en leden dorgeschroeid,

 

Zoet en streelend,

 

Kloek en heelend,

 

De laafdronk binnenvloeit.

 

Gij, uit aders diep ontsprongen,

 

Vat en vezels ingedrongen,

 

Wekt er weelgen levenstocht,

 

Wekt er vruchtbaar sap en vocht;

 

Zoo weigert nooit, met drogen schoot

 

Verkwijnend en ontmacht,

 

De moederaarde wat ze, in nood,

 

Ons jaar op jaren bracht.

 

 

 

Van u gaat uit,

 

Door u besluit,

 

In blijdschap alles opgewonden;

 

Of liever dat, dat komt van God,

 

Dat wij, te onwetend en te bot,

 

Nooit paal noch perk u vonden. -

 

 

 

Gij, Gij, almachtig God, zult al de glorie halen!

 

O Uwe kracht en werk, o neen, ontgaat ons niet;

 

Daar wij der watren weerde onthullen in ons lied,

 

Is 't Uwer werken glans, dien wij in 't licht doen stralen

 

 

 

Eug. De Lepeleer.