Het Belfort. Jaargang 14

[p. 144]

Pelgrims.

Lumen ad revelationem gentium.
(Uit het officie van Lichtmis.)

De wereld is een wijde baan,

Waarover jaar aan jaar,

Sinds duizende eeuwen pelgrims gaan,

De Hoop tot beukelaar.

Ontelbre volken, vreemd in taal,

Ontmoet men op dien tocht,

Den lijdensweg ter zegepraal,

Door Christus zelf bezocht.

De weg is lang en ver het doel,

Verpoozing kort en schaarsch,

Een onweerstaanbaar heilsgevoel

Bezielt de wandelaars.

Zij blikken in het vergezicht

Op de ongeschapen zon,

Die alle natiën verlicht,

Den baaiaard overwon.

Maar velen van den dichten drom

Bezwijken onder weg,

Bereiken nooit het Heiligdom:

Zij vallen van de steg,

[p. 145]

 

Waarbij Volharding en Geduld

 

Tot wachters zijn gesteld,

 

Het flikkrend lemmer, rijk verguld,

 

Op ieders borst geveld.

 

 

 

De zwakken wijken voor het zwaard,

 

De sterken zijn verblind

 

Door goud, dat, uit het slijk vergaard,

 

Zoo vele aanbidders vindt.

 

 

 

Een klein getal dringt moedig door,

 

In ether uitgedost,

 

Zij worden in den zonnegloor

 

Der Lichtbron opgelost.

 

 

 

Hun lichaam was een Chrysaliet,

 

Een vluchtig vlindergraf;

 

De ziel onttrok zich aan het Niet

 

En lei haar stofkleed af.

 

 

 

De wereld is een pleisterplaats

 

Op weg naar de Eeuwigheid;

 

Een doortocht, waar de geest des kwaads

 

Zijn hinderlagen leit.

 

 

 

Aanhoudend daagt van wijd en zijd

 

Het woelend huisgezin

 

Der Adamskindren op; de Tijd

 

Haalt de achterblijvers in.

 

 

 

Ook zij verlangen naar het licht,

 

Dat hun van jongs af aan

 

Als Blijde Boodschap werd bericht;

 

Miljarden zijn gegaan.

[p. 146]

 

Maar velen van de lange rij,

 

Ontgoocheld, levensmoe,

 

Gaan zitten in die woestenij

 

En luiken de oogen toe.

 

 

 

Gelijk een bergstroom, rolt en bruischt

 

De zielverhuizersstoet

 

Onstuimig voort, geen rotswand sluist

 

Den bonten menschenvloed,

 

 

 

Bij drommen, legers, één voor één

 

Op de uitgestrekte baan,

 

Maar ieder met zijn leed alleen,

 

Onpeilbare oceaan.

 

 

 

De ontwaakten steken de armen uit

 

En roepen: ‘Wacht ons, wacht!’

 

De weg wordt eenzaam, geen geluid

 

Verstoort den langen nacht.

 

 

 

Alleen verwijderd, dof gerucht

 

Weerklinkt het pelgrimskoor

 

Gelijk een stervende afscheidzucht

 

Verwijtend in het oor:

 

 

 

‘Het leven is een bedevaart;

 

Wie afschrikt voor de reis,

 

Ziet nimmer, werd door God verklaard,

 

Het Hemelsch Lichtpaleis.

 

 

 

Verdwaalden, glanst een liefdestraal,

 

Waar Hoop gebannen is;

 

Uw naam prijkt nimmer in de zaal

 

Der nagedachtenis!’

 

 

 

Karel Quaedvlieg.