Het Belfort. Jaargang 14

[p. 73]

Ons Limburg.

Ons Limburg is ons jongste kind;

Het wordt door moeder 't meest bemind,

Ons aller Dietsche moeder.

En wij, wij slaan al lonkend ga,

Hoe 't met zijn tukjes, vroeg en spa,

Het hart bekoort van moeder.

Ons Limburg is zoo frisch en jong:

Geen vrees noch vaar het ooit bevong

In de armen onzer moeder.

Het zingt met klinkend klare stem,

Op d'ouden toon, met de eigen klem,

De liedjes na van moeder.

Ons Limburg is ons toch zoo lief!

Het is een schalksche hartedief:

Het heeft zooveel van moeder...

Het is een slim, een aardig ding;

Wat of het kazel', spreek', of zing',

't Is 't kakenest van moeder.

Ons Limburg is in vollen groei:

Het gaf al teekens van zijn bloei

Gansch naar den zin van moeder.

Reeds zingen kan het, luid en hel,

Ook werken wil het, hard en fel,

Tot roem van onze moeder.

Ons Limburg speelt ons eens den baas!

Het is wel jong, maar lang niet dwaas,

Dat troetelkind van moeder.

Ons jongste komt aan 't hoofd te staan!

En... zouden wij 't benijden gaan?

't Is immers 't kind van moeder!

Hilda Ram.

Catersheide, Mei 1898.