Het Belfort. Jaargang 13

[p. 723]

De Kempensche Heerboer⁽¹⁾.

Aan den dichter van
‘Rozekens Eerste Communie’.

Op zijn erf,

blij en vrij,

huist de heerboer, baas en koning
van zijn gronden, steenen woning,

schuur en schop,

al 't gerij.

Hij erkent

God Alleen

als den rechten Baas, in trouwe
eert hij wet en mint hij vrouwe,

duikt zijn blik

voor geen een

Hij geeft kind,

knechts bevel

met een wenk, met korten woorde,
of men 't nood' of geren hoorde,

't moet volbracht,

krek en snel!

Werkman, meid,

schaper, knecht

heet hij vaderlijk ‘mijn kindren’;
tegen eigen kroost - geen mindren! -

pleegt hij streng

vaderrecht.

(1) Uit een bundel ‘Verzekens’ die, bij den drukker dezes zal uitkomen in 't begin van 1899.
Prijs voor de inschrijvers: 2,50 fr. (gewone uitgave), 4 fr. prachtuitgave op hollandsch papier. Men kan van nu af aan inteekenen bij den E.H. Aug. Cuppens, pr, bij de Zusterkens der Armen, Luik.

[p. 724]

 

Hij alleen

 

heeft verstand

 

van het jonge ruin te mennen,

 

ruiterswil het doen te kennen,

 

stappen, staan

 

naar zijn hand.

 

 

 

Hengst en hond,

 

kalf en koe

 

geeft hij naam en wijst hij stede;

 

niemand ook die 't beter dede

 

onder 't volk

 

van 't gedoe.

 

 

 

Hij alleen

 

kan 't getal

 

van zijn hoendervee u zeggen,

 

weet de deugden uit te leggen

 

van elk stuk

 

uit zijn stal.

 

 

 

Weg en wei,

 

bosch en grond

 

noemt hij bij hun' oude namen

 

die, vóór eeuwen, zij bekwamen

 

uit zijn stam

 

- vaders mond.

 

 

 

Ei! hoe trilt

 

zijne stem,

 

komt hij van zijn grond te spreken,

 

van zijn gaven, zijn gebreken,

 

welke taal,

 

kleur en klem!

 

 

 

Spaarzaam wel,

 

gierig niet,

 

is de heerboer van de Kempen

 

waarom zou hij 't goed verslempen

 

dat zoo schaars

 

zandgrond biedt?

[p. 725]

 

Als hij geeft

 

geeft hij goed,

 

't zij den Arme, 't zij de Kerke,

 

wenscht niet dat elkeen bemerke

 

wat uit plicht

 

hij maar doet.

 

 

 

‘Elk het zijn -

 

ik het mijn’

 

meent hij en kan slecht verdragen

 

vreemden die op zijn goed jagen

 

achter haas

 

of konijn.

 

 

 

Heerboer is

 

aan het werk

 

de eerste steeds en ook de leste

 

en, des Zondags, ‘op zijn beste’,

 

trekt, vooruit,

 

naar de kerk.

 

 

 

En zoo leeft

 

hij, gezond

 

naar de ziel en naar den lijve,

 

zorgend dat, op deugden, blijve

 

en op eer

 

't huis gegrond.

 

 

 

Eind'lijk valt

 

hij en ligt,

 

's daags, te bed: 't is om te sterven..

 

zijne kindren zullen erven

 

heerboers huis,

 

grond en plicht.

 

 

 

August Cuppens, pr.

 

Luik, 10ⁿ in Zaaimaand, 1898.