Het Belfort. Jaargang 13

[p. 718]

Poëzie.

Poezie! volschoone, verhevene, gij, glinsterend als eene vuurbake in den duisteren nacht, gij, zoet en liefelijk als eene jeugdige maagd, gij, zuiver en rein als een engel, gij zijt, als een verkwikkende regen voor den dorren akker, als eene frissche waterbronne voor den dorstigen hert, als een wuivend koeltje voor den afgematten reiziger, gij zijt voor den mensch vreugde en blijdschap, rust en verpoozing, sterkte en troost in zijne treurnis en droefheid, in zijn zwoegen en werken, in zijn strijden en lijden door de wilde woestijn dezer aarde!

Poëzie! gij lacht den sterveling toe uit de hem omringende schepping, gij, de bezielende geest der natuur: want gij kleedt de hoogstaltige boomen in duizendvoudig groen, gij bezaait de weide met ontelbaar gebloemte, gij schenkt het rijpende graan zijn gouden gewaad; want gij doet het nederige grashalmpje wiegelen, de nijvere bie gonzen door de geurige lucht, de vogelen zingen en schateren; want gij tooit, in den dag, de volschoone nature met miljoenen kleurschakeeringen, en gij doet den nacht prijken met nooit getelde lichten aan het donkere hemelgewelf!

Poëzie! gij zijt hem geschonken door de goedheid des Heeren, in zijn eigen stormig, stormend leven, gij, glanzende sterre, door alle tijden heen, van hoop en van liefde: want wanneer hij gebukt en gekromd gaat onder pletterenden last, wanneer hij rond hem slechts akelige naarheid, ondergang en dood meent te ontwaren, dan komt gij, door de stem van den godsdienst,

[p. 719]

hem spreken van hope, van verwinning en herleven; want wanneer hij geknakt gaat onder durenden arbeid, wanneer hij jammert en weeklaagt onder den druk van lijden en smerten, dan komt gij, door de wereldleeringe Christi, hem sterken en krachten geven door een voorbeeld van liefde: den Zoon des Almachtigen, werkend, lijdend en stervend in onbegrepene zelfverloochening!

Doch, niet genoeg was het den mensch u zóó rond en bij hem te hebben: hij kende uwen adel en uwe hemelsche zalving, en hij wilde u eeren en beminnen als zijne eigene dochter: en hij maakte van u het kind van zijnen krachtigen geest.

Poëzie! De mensch deed u leven in de werken zijner handen! Hij zag na hoe gij waart en bestondt in de schepping des Heeren, hoe gij haar maaktet en vormdet en bezieldet. En hij greep hamer en beitel, en ging staan voor de harde steenrots: en met kracht en moeite, met rever en lust, kapte en hakte hij in den steen, en hij schiep een wezen dat het beeld was van hetgeen hij in de natuur had aanschouwd. Maar dat wezen was koud en gevoelloos, - en hij wilde meer!

En hij nam kleur en penseel, en ging zitten teekenen en schilderen: met hoop en blijdschap werkte hij voort, en bootste de natuur na in hare verscheidenheid van wezens en vormen en verwen: maar hetgeen hij gemaakt had en sprak noch en roerde, - en hij wilde meer!

En hij nam harp en vedel, en hij ging luisteren naar het zingen des vogels, en het klateren der beek, en het trillen des winds: en hij raakte en tokkelde met vreugde en liefde de snaren van zijn speeltuig, en hij deed al de geluiden weerklinken die hij had gehoord in de schepping. Maar hier en had hij geen beeld, - en hij wilde meer!

En dan omvatte zijn geest, in breeden wiekslag, al hetgeen hij tot hiertoe had geschapen: en beelden en kleuren en tonen vloeiden te samen tot een machtig geheel! En toch, toch was 's menschen hongerige geest niet verzadigd! Hij wilde nog zijne eigene gewaar-

[p. 720]

wordingen verbreiden, de driften des herten doen spreken, zijne vreugde uitdrukken en zijne droefheid, jubelen in de blijdschap, stenen en weeklagen in rampen en smerten: en hij vereenigde weer al wat hij gemaakt had, en hij blies erin eigen leven en gedacht, en hij vertolkte zijne bloedeigene gevoelens!

En toch, hooger, hooger nog! Hij steeg, als de adelaar, stout in de luchten, en hij doorboorde de wolken, en hij steeg nog in machtigen zwier, en hij ging knielen, in vurige begeestering, voor den heerlijken troon van den nooit geschapenen Heerscher. En daar schouwde hij rond, en daar luisterde hij toe, badend in zalvend genot, in zaligenden wellust; en hij ontleende den Heere een deel zijner goddelijke kracht, en hij wierd verstaan en mocht begrijpen het dreunend lofgezang, dat uit de borste van heiligen en engelen, eeuwen aan eeuwen, tijden aan tijden, golft en zwiert door de zalen des Hemels, dat den Meester roemt in zijne Oneindigheid en Schoonheid, in zijne Goedheid en Macht, in zijne Bermhertigheid en Liefde!

Gegroet, gegroet, ô krachtige Poëzie, volschoone, verhevene, die den dichter verheugt en bezielt, die hem doet leven en gevoelen weergeven en vertolken, die zijne verbeelding ontspant, en zijne stem en zijne zangen doet beven en trillen onder den drang van bovenaardsche beschouwing!

Blijf, blijf, ô Poëzie, volschoone, verhevene, blijf bezielen wat dood is, blijf veredelen en verheerlijken wat schoon is en groot, blijf troosten en sterken in lijden en droefheid; blijf zweven als een engel, op donzige wieken, door het luchtruim: laat druppelen van uwe vleugelen een' verzoetende balsem, die 't brandend heit des menschen besproeië, als met eenen verkwikkenden dauw; blijf, blijf, ô Poëzie, blijf glanzen als eene lichtende sterre door alle eeuwen heen, als eene schitterende vuurbake door den nacht der durende tijden!

Antwerpen, 24-1-'98.

Alfons Fierens.