Het Belfort. Jaargang 13

[p. 646]

De rondedans der dooden.

Stil,

Koud en kil

Rijzen de bladeren, de winden
Suizen door treurwilgen en linden.

Het manelicht flikkert,

En blikkert

Geparelde zilveren tranen

Door velden en lanen.

Van eenzame streken,

Waar bloemen verbleeken

En alles fluistert

Van weemoed en luistert,

Koud en kil,

Naar en stil,

Vergeten door lijden

En verblijden.

Gebimbom, gebons

Van ijzer op brons

Bazuint dat de nacht

De dooden verwacht.

Door den mist, door den nevel
Staan zij op vol van wrevel,
Als op vledermuisvlerken
Uit hun kisten en zerken,

Geraamten en geesten en spoken
In slepende mantels gedoken,
Met grijnzende kaken en schonken
En oogholten diep als spelonken.

[p. 647]

 

Gedaanten van allerlei stand

 

Omklemmen elkander de hand

 

En dansen een stond

 

Als schaduwen rond.

 

 

 

Op dam en dokken slaan de klokken;

 

Dooden nokken;

 

 

 

Verdorde brokken beendren sjokken,

 

Knokketokken.

 

 

 

Geraamten mokken, stijf als stokken

 

Knokketokken,

 

 

 

Verweerde knokken, schedels schokken,

 

Knokketokken.

 

 

 

Zij komen een oogwenk aanschouwen

 

Die huizen met bloemtuin en haard,

 

Waar kinderen wonen en vrouwen,

 

Hun vroeger zoo dierbaar op aard.

 

 

 

Zij staren op duizende lichten

 

Begloorders van straten en plein,

 

Herkennen zoovele gezichten,

 

Zoo menig gezongen refrein.

 

 

 

Zij komen een oogwenk beweenen

 

Die akkers zoo weeldrig beplant,

 

Die tempels, die zuilen, die steenen,

 

Gewrochten van kunst en verstand.

 

 

 

Zij kennen noch vriend, noch erbarmer

 

En klagen vergeefs hunnen nood

 

Aan beelden van brons en van marmer,

 

Geplaatst in het rijk van den Dood.

 

 

 

Zij hooren van uit hunne graven

 

Noch spaden, noch aardegeplof,

 

Geen lentedauw kan hen meer laven,

 

Gevoelloos zijn beendren en stof.

[p. 648]

 

Als sterren en maan uit de transen

 

De schaduwen wekken alom,

 

Verschijnen geraamten en dansen

 

En wroeten de grafheuvels om.

 

 

 

Bom!

 

 

 

Wolken verdonkren

 

Het aanschijn der maan,

 

Dwaallichten flonkren

 

De nachtschimmen aan.

 

 

 

De spoken verwringen

 

De ontvleeschde handen,

 

Verbreken de kringen

 

En knarsetanden.

 

 

 

Gewrichten en kaken

 

En doodshoofden kraken,

 

Gewervelen rammelen,

 

Bekkeneelen tammelen:

 

 

 

De lijkmantels scheuren

 

Aan flarden en jagen

 

En vliegen en sleuren

 

Door boomen en hagen

 

 

 

Gebeente met stompen

 

Van schedels en rompen

 

Hollen en rollen,

 

Stommelen, rommelen,

 

 

 

Dommelen zacht,

 

Verzwinden

 

In den

 

Nacht.

 

 

 

Tonder

 

Zonder

 

Morgenrood,

 

 

 

Landen

 

Van den

 

Dood.

 

Hasselt.

 

 

 

Karel Quaedvlieg.