Het Belfort. Jaargang 13

[p. 534]

Een zomeravond.

De zon deinsde neer in 't westen en groette nog eens van achter de gloeiende heuveltoppen... Ik stapte het voetpad in, dat ginds naar een lommerig boschje slingerde. Slanke beuken, - dartele muggen aan 't dansen, - eene bronne, pas aan de rots ontborreld, 'lijk een zilveren draadje in 't mos... Maar het pad liep door het loover, dat me koelend in 't gezicht zweepte, en leidde mij weêr in de lauwe lucht de helling op.

Daar lag mijn dorpje vóór mij, met zijne witte huizen die lachend tusschen fruitboomen uitkwamen, en in 't rond het wijde groene dal met kudden aan de borst, - dal en dorp reeds van een lichten doom omgeven. Immers begon de avond er op neer te zweven, en de schemering viel in, koel en kalm, zoo verkwikkend na heete dagen. Arbeiders die op het veld den last van den dag hadden gedragen, rechtten thans den rug en stapten traag naar hunne haardstede toe, - mannen met schrillende sleden, of boerinnen, al lachende. Daar rinkelde het avondkloksken van uit den kerktoren onder lindeboomen verscholen; het avondkloksken, dat de hand van een kind deed bengelen - klinkt zoo plechtig in het avonduur, en het verheft het gemoed des landsmans boven aarde en kluiten en komt hem herinneren ‘dat het einde der dagen zooals het begin er van aan den Schepper is gewijd.’ En ik bad.

Alsof nu het teeken van 't zwijgen in de natuur was gegeven, verstomden weldra de vogels, moê gezongen in de hagen die boven het dorp aan de helling hangen, krekels en gonzende bieen waren al lang gaan schuilen; er verroerde niets meer in veld of wei, en de natuur ging ter ruste. Het beekje nochtans kon met zwijgen, al lag het stil, het

[p. 535]

logge molenrad er door gedraaid, het moest nog prevelen met het riet aan den oever.

Zoo naderde ik langzaam de huizen; 't deed mij deugd aan 't herte, die malsche lucht en die geuren van frisch hooi en bloemen te mogen zwelgen. Middelerwijl, bij 't heimlijk dalen van het donker op de pannedaken en op de tuinen met hun dicht geboomte, scheen het gedommel dat te dezer ure uit de gehuchten oprijst, ook allengskens te verflauwen en weg te sterven. - Te midden van het dorp rond den vijver, stonden de laatste koeien het koele water aan 't slorpen, terwijl eene kudde schapen, met den herder voorop, den koer van onzen pachter binnen trippelde. Nu en dan viel nog de wemelende schijn van een licht op mijnen weg; op den drempel van eene hoeve zaten eenige boerinnen bezig met hun avondpraatje te doen, en verder klonk van uit eene opene deur eene kinderbede, - dan rust en stilte overal. En ware 't niet het kraken van als een loomen wagen of ergens het snorrende wiel van eenen put, waardoor de stilte bijwijlen werd verstoord, gij dacht dat alles hier den sluimer der dood aan 't slapen was

En boven dezen sluimer en boven deze rust, aan de menschen geschonken na 't zwoegen van den dag, daar rees de maan zoo klaar en plechtig van tusschen de poezelige wolkjes, en aanschouwde Gods aarde... en 't was mij of zij wandelde zachtjes opdat er niets zoude ontwaken De dauwdruppels die aan de grashalmen hingen te wiegelen langs den weg, glinsterden mij tegen; ik liet mij het voorhoofd door het windeken streelen en ging huiswaarts. al mijmerende over al dat prachtigs van dien avond.

Toen ik onzen tuin naderde, hoorde ik er de tonen van een roerend lied, de avondbede eens nachtegaals En mijne ziel verhief zich tot Hem, door wien is alles en zonder wien is niets gemaakt,’ en die het menschelijk herte schiep om hem te loven.

Vonèche.

J.T.