Het Belfort. Jaargang 13

[p. 483]

O moederhert.

O Moederhert,

gij bion van smert

en onuitput'bre liefde!

O gij die, minnend om uw pijn,
om uwe liefde in leed wilt zijn,

nu mint wat straks u griefde

Wat aardsche vuur

heeft vlam of duur

als uwe liefde, o moeder?

nu wordt uw laaie liefde druk;
dan baart uw leed u nieuw geluk

O wonder van den Hoeder!

Welzaalge stond

toen ge op uw spond

uw eerst'ling mocht beschouwen

Te groot geluk dat u beviel!..
dit barnend heil beklemt de ziel.

wat moeders moest het rouwen!

En lijdt ge niet,

als gij dien ziet

aan uwe borst verkwijnen?

Edoch uw liefde groeit met 't leed,
en minder scheen de ziekte u wreed,

kwam z'u alleen slechts pijnen.

[p. 484]

 

En komt de dood

 

hem uwen schoot,

 

met wreede hand, ontrukken,

 

uw liefde, nog vermeerd bij 't graf,

 

wil d'and're kind'ren, die God gaf,

 

aan 't herte nauwer drukken.

 

 

 

Of moest, helaas!

 

een kind eens, dwaas,

 

het pad der deugd verlaten,

 

hoe zou uw ziel, vol liefde en smert.

 

niet smeeken, tot eens God het hert

 

vermurwe des verwaten.

 

 

 

Doch als uw kracht

 

in 't lijden smacht,

 

lijk 't zonlicht in den nezel;

 

als 't kind u, moeder, toen warm kust,

 

slaapt dan uw hertje niet gerust

 

en stilt dan niet uw wrevel?

 

 

 

O Moederhert,

 

gij bron van smert

 

en eindelooze liefde!

 

Kon uw gevoelen flauwer zijn,

 

veel lichter ware uw druk en pijn,

 

veel meerder wat u griefde.

 

 

 

Grootsch wonder Gods,

 

gekneed uit trots

 

en min, geluk en smerten!

 

Soms voelt uw liefde 't lijden niet,

 

soms is uw liefde u 't zwaartst verdriet:

 

o raadsel, moederherten!

 

 

 

O zielegloed!

 

o stem van 't bloed

 

die 't hert zoo doet ontbranden!

 

die minnen doet wat lijden heet,

 

die liefde en smert te zamen smeedt

 

in onverbreek'bre banden!

[p. 485]

 

O moederhart,

 

die 't denken tart

 

des geests veibeeldingskrachten!

 

van waar die zielegloed, die vlam,

 

die smert en leed, der liefde dam,

 

met eeuw'gen spot belachten?

 

 

 

Vanwaar?... tenzij

 

van Hem die, blij,

 

uit liefde tot de zielen,

 

aan 't kruis voor zijne beulen sterft;

 

die, als een worm die doelloos zwerft,

 

verplet wordt met de hielen!?

 

 

 

Tenzij van God,

 

veracht, bespot

 

nog daag'lijks om zijn lijden:

 

Die, immer stervende, wil leven

 

om 't leven onzen dood te geven,

 

't steeds sterven te verblijden...

 

 

 

O moederhert,

 

uit Jesus' smert

 

is 't minnevuur gesproten!

 

Hij liefde om lijden, leed om hefd':

 

en dus kan wat het hert u grieft

 

diens barning slechts vergrooten.

 

 

 

Mechelen, 3 Meí 1889.

 

L.P.