Het Belfort. Jaargang 13

[p. 125]

De Winter ook kan lieflijk zijn.

De lente is heên, de zomer uit;

daarom zal ik niet klagen.

- Ik min hun' zang, hun blij geluid;

zij mogen weêrom dagen. -

Maar, 'k ken een ander liedekijn:
de winter ook kan lieflijk zijn.

Wat scheelt mij dat de zonne moe
den dag maar open doet en toe

vol smoor en grauwigheid;

als ik zijn lieve nevels min
met duisterheid en grauw daarin,

vol enkelverwigheid.

Dan menge ik water in mijn wijn:
de winter ook kan lieflijk zijn.

Dat 't wintert, brimmelt, sneeuwt en vriest;
dat 't waait en buischt, en stormt en briescht,

zooveel het maar en lust;

ik min des winters wild gedrang,
zijn hard gestreel, zijn ruw gezang;

dan heb ik zielerust.

Is 't spelen grof, 't genot is fijn;
de winter ook kan lieflijk zijn.

De winterzonne daagt in 't hout
gekleed in purperwendig goud,

zoo statig en zoo groot.

De boomen weven aan den rand

[p. 126]

 

van 't bonte kleed hun zwarte kant

 

op donker donker rood;

 

het oosten zwemt in karmozijn:

 

de winter ook kan lieflijk zijn.

 

 

 

Laat maar den grauwen winternacht

 

verwandlen met zijn sneeuwenpracht

 

der weiden grijs gewaad;

 

in 't zelverzoete spegelblad

 

de zonne boomen stil en mat

 

met zacht en zoet gelaat.

 

Vaarwel o zomerzonneschijn;

 

de winter ook kan lieflijk zijn.

 

 

 

Al takken en al spillen, staan

 

de boomen nu met sneeuw belaan,

 

met witgewolde vacht

 

en bladerloos zoo spreken zij

 

veel schooner en veel dieper mij

 

als in hun' groene pracht.

 

Mij vaart noch blad noch vogelijn:

 

de winter ook kan lieflijk zijn.

 

 

 

Laat maar den vorst zijn adem gaan;

 

het veld vol zelveren halmen staan

 

bij winterochtendstond;

 

het droomerig zonnewiel, zoo groot,

 

verrezen uit der nevelen schoot

 

zoo wisselverwig bont,

 

daar tintlen in hun kristalijn...

 

De winter ook kan lieflijk zijn.

 

 

 

Daar ligt in 't zelvren morgenkleed

 

de lucht zoo openeerdig breed

 

te scheemren wit en blauw.

 

Daarin zie 'k nu de boomen staan

 

met strepen verschen rijm belaan

 

vertweelingd wit en grauw.

 

Spreekt van geen zomer 't herte mijn:

 

de winter ook kan lieflijk zijn.

[p. 127]

 

De winterzonne valt in 't hout,

 

een loofwerk van het fijnste goud,

 

een kleenood uitgezocht

 

omsluit haar roode ronde leên,

 

en steekt haar als een edelsteen

 

in kunstig kantgewrocht;

 

gheel 't westen monkelt feestrobijn.

 

de winter ook kan lieflijk zijn

 

 

 

Laat nu den langen avond neêr;

 

ik kom van uit de velden weêr

 

gezond en welgezind.

 

In 't huis waar nu het heerdvier brandt

 

daar reek ik mijne vrienden d'hand,

 

en... 't avondspel begint.

 

Wie koestert nu nog zomermin:

 

de winter ook kan lieflijk zijn.

 

 

 

De lente is heen, de zomer uit;

 

daarom zal ik niet klagen.

 

- Ik min hun' zang, hun blij geluid;

 

zij mogen weêrom dagen. -

 

Maar, 'k ken een ander hedekijn:

 

de winter ook kan lieflijk zijn.

 

 

 

Brugge.

 

Horand.