Het Belfort. Jaargang 13

[p. 75]

III.
De Priester.

Der HOSTIE weerglans, blank

en stil, straalt op de wegen,

Waarlangs de Priester gaat,

in 't strenge, stille kleed;

Van oog en herte kuisch;

de reine hand gereed

Met liefde en licht, met

eigen zorg, met hooger zegen;

En, deert een doorn zijn' voet,

en, breekt zijn hert van leed,

Hij stapt, den KELK in hand,

om 't lijden onverlegen;

Hij laat zijn tranen en

zijn bloed, als dauw en regen,

Besproeien, wat hij zaaide

en doopte met zijn zweet.

Vóór hem, aan 't blauw gewelf,

ziet hij, - omwolkt van glansen,

Omstuwd van Englen blank,

met blijde, blanke kransen, -

Het Godslam, wandlend in

zijn wonder witte vacht;

En achter, - zooals 't zoet

geruisch door halm en aren

Van 't gouden, golvend veld,

waarop de zonne lacht -

Hoort hij der menschen lof,

om hem, ten Hemel varen.

Eug. De Lepeleer.