Het Belfort. Jaargang 13

[p. 74]

II.
De Kelk.

Hoe gloeit onze offerkelk

in 't gouden, roode gloren!

De wijnstok dauwde erin

zijn zinverblijdend vocht;

Maar 't is tot zielsvreugd nu,

die nooit mensch droomen mocht,

Geheiligd bij Gods wil

en eenig uitverkoren:

't Wierd wezenlijk het Bloed,

dat ons de vrijheid kocht

En recht hergaf op 't erf

des hemels, droef verloren;

Het godlijk Bloed, dat, in

zijn stroomen, 't slijk zal smoren

Door 't menschdom opgehoopt

tot aan de hoogste locht.

Geheimnisvolle kelk!...

Gods dood baart ons het leven;

Gods Bloed, gewillig, tot

den laatsten drop gegeven,

Herwordt en blijft een bron,

een diepe, breed van vloed,

Die 't Beeld weerkaatst van God,

in ongeschonden stralen,

En onzen dorren stok

weer druiven dragen doet,

Door 's Heeren vriendlijk volk

gekelderd in Zijn zalen!