Het Belfort. Jaargang 13

[p. 73]

I.
De Hostie.

Mundamini qui fertis vasa Domini.
(Isaïas lii. 11)

Van tarwebloem - waarin

een straalken water sproot,

Geen deesem wierd gemengd -

bereiden blanke handen

De hostiespijs; en zie:

de vee- en vruchtoffranden,

Van vroeger, wijken ál

voor 't ééne, schamel brood.

Ten outer, bij 't geglim

van maagdlijk was aan 't branden,

Zoo 't Kind van Bethleëm

op Moeders reinen schoot,

Zoo ligt, op linnen doek

en dwaal, de hostie bloot,

Tot 's priesters vingertop

haar opvat bij de randen.

De priester staat: hij schouwt,

in heilgen schroom, ten hoogen

En spreekt, al bevende

over 't hostiebrood gebogen,

Het heimniswoord, dat eens

van Jesus' lippen kwam.

Geen brood meer, enkel schijn

van brood, die 't Eigen Wezen,

't Waarachtig Lichaam duikt

van 't goddelijke Lam,

Dat stierf aan 't kruis, en leeft,

onsterfelijk verrezen!