Het Belfort. Jaargang 12

[p. 80]

Te laat!

'T is nacht! een heldere zomernacht,

De sterren glinsteren, de mane lacht,

En door de droomende beukentwijgen

Komt zacht een westerkoeltje hijgen:

't Is nacht!

Wat spraak- en roerloos menschenpaar

Zit in de schemerklaarte dáár

En treurt?.... En heimelijk suist de wind voorbij

En zucht: ‘'t is Hij en Zij!’

't Is Hij! de monik van één dag,

Die de aarde luisterend buigen zag,

Begeesterd door zijn machtig spreken;

't Is Hij, eens 't pronkgenie der streken,

De priester, die zijne eer en kroon,

Zijn schepterstaf en maagdenschoon

Van 't voorhoofd stiet;

De leeuw, die tanden liet

En klauw

In de handen van een vrouw:

't Is Luther, hij!

't Is Bora, zij!

Daar zaten zij, daar treurden zij,

En, door der hemelen woestenij,

Trok glansend ster en maan voorbij;

De vrouw, ze zag dien tooverschijn:

‘Hoe schoon zal 't in den hemel zijn!’

Zóó sprak zij, en begeerig vloog

Er als een weerlicht uit haar oog.

‘Voorbij! voorbij!

Voor u en mij!’

Zoo kreet zijn krachtige mannenstem:

‘Geen hemel meer voor haar of hem.’

En door den zwoelen zomernacht

Riep als een lange zieleklacht,

Hem de echo na met klem:

‘Geen hemel meer voor haar of hem!’

Brussel.

Lod. Mercelis.