Het Belfort. Jaargang 11

[p. 362]

Godevaert en Godelieve.⁽¹⁾

Godelieve's klacht.

Savonds, toen op 't hof van Neyrinck,

na den arbeid van den dag,

iedereen, de pastoor⁽²⁾ zelve,

lange reeds te rusten lag,

waakte Godelieve boven,

voor de sponde neergeknield,

diep verslonden in gedachten

en met hope en angst bezield.

Bittere tranen vloeiden, biggelend,

over hare bleeke wang

en zij bleef in die gestelt'nis,

altijd weenend, uren lang.

In den hemel dreven wolken,

beelden van heur angst en vrees,

en het licht der mane, telkens

er een straalken hope rees,

striemde door de vensterruiten,

viel op 't kruisbeeld, boven 't bed,

en verwekte in hare ziele

meer vertrouwen in 't gebed.

(1) Dit is een verhaal, in verzen, uit den beloken tijd. Godevaert is, op het aanklagen van Frans, den zoon des meiers, die afgunstig was van hem, gevangen genomen geweest, en zit opgesloten te Veurne.

(2) De Pastoor was gevlucht, na het sluiten der kerke, en verbleef op het hof van pachter Neyrinck, die de vader was van Godelieve.

[p. 363]

 

‘Goede God! en wil gedoogen

 

dat er Govaert leed geschied';

 

zucht hij in 't gevang, gij weet het,

 

plichtig, neen, en is hij niet.

 

 

 

En, misschien, is 't uit vervolging

 

om uw name dat hij lijdt,

 

toon dat gij een goede vader

 

voor uw goede kinderen zijt.

 

 

 

Engel die, van God gezonden,

 

op uw vlerken neergezakt

 

in 't gevang, Sint Pieters boeien

 

hebt, bij nachte, doorgehakt,

 

 

 

sta ons bij en bied ons hulpe,

 

breng verzachting aan zijn lot,

 

en verlos hem uit de kluisters,

 

want, uw macht is groot bij God.

 

 

 

Godevaert, wat pijn en smerte

 

hebt gij reeds niet uitgestaan,

 

sedert gij het naar gevang zijt

 

dezen uchtend ingegaan.

 

 

 

Bloedend moest uw herte scheuren

 

toen ge, in band en boei gekneld,

 

wierdt onttrokken aan uwe ouders,

 

met gekende krijgsgeweld;

 

 

 

hevig klopte 't in uw boezem,

 

- 't wordt mij heimelijk gezeid -

 

toen gij, zonder mij te groeten,

 

van het dorp wierdt weggeleid.

 

 

 

Welbeminde manestralen,

 

gij die, zonder baan of straat

 

in ons Vlaand'renland te kennen,

 

over heel de streke gaat.

 

 

 

komt en drinkt mijn droeve tranen,

 

voert ze mede en strooit ze, licht,

 

dat ze mengelen met de zijne,

 

op zijn smertvol aangezicht.

[p. 364]

 

Komt en luistert naar mijn zuchten,

 

weest de band die ons verbindt,

 

gaat en zegt dat Godelieve

 

hem nu meer dan ooit bemint.

 

 

 

Gaat en zegt dat hij moet hopen.

 

Zegt het, in mijn eigenen naam,

 

dat 'k een middel van verlossing,

 

in mijn geest, voor hem beraam.

 

 

 

Gaat en droogt de lijdenstranen

 

op zijn wangen, gaat en kust

 

hem het voorhoofd, luikt zijne oogen,

 

stelt zijn kloppend hert gerust.

 

 

 

Ik, van mijnen kant, zal bidden

 

dag en nacht, en, kost wat kost,

 

Govaert moet uit zijn gevangnis,

 

eer acht dagen, zijn verlost.’

 

 

 

Brugge, 1896.

 

Jer. Noterdaeme.