Het Belfort. Jaargang 11

[p. 356]

Rosimond & Rosimonda.

In het eenzame woud, versteken achter boomen en heesters, groeide en bloeide de lieve Woudroos, de koninginne onder alle die bloemen.

In heure eenzaamheid was zij het evenbeeld van den adellijken eenvoud, in hare hooge glansende roodheid was zij het weergespiegelte van de reinste liefde, en, doordien zij iedere Lente op de eigenste plaats uitbotte en verbloemde, was zij het zinnebeeld van de onwankelbare trouwe.

Geene menschenooge had haar ooit mogen aanschouwen, nog nooit ademde een Evaskind die walmende geuren aleen 's wouds vogelen droegen heur hunne hemelliederen op en 't waren enkel de zingende windekens die de roos met hunne kuskes overlaadden.

De Woudroos scheen te praten met de windjes en ze schepte zichtbaar behagen in der vogelen zang.

Bloeme aleen stond ze daar op den struik, omringd van scherpe doornen, hare wapens, om dezen af te weren die heure onschuld zouden aanvallen, hare liefde verbasteren en hare trouw doen wankelen

Die wapens waren immer werkeloos gebleven daar de roos, voor 's menschen ooge eene onbekende was, en maar en bestond voor de windekens, voor de vogelen en voor God.

Doch wat gerucht in het woud?

Wat gefluit en getromp?

Wat geblaf van honden? en wat juichende menschenstemmen?

Eene jacht! 't Is koning Rosimond met zijn gevolg.

[p. 357]

Rosimond! Bleek is hij en uitgemergeld, en 't vuur der jeugd ligt uit te dooven in zijne oogen. Diepdenkend zit hij op zijn gitzwarte ros, dat, evenals zijn meester, schijnt te treuren. Wat lijden op dat gelaat en wat smert in die blikken! Hij is op jacht, Rosimond, maar zijn boog hangt roerloos aan zijne zijde en de pijlen zitten beroest in den koker. Zijne gezellen van den hoogen adel mikken en vellen reebok op reebok, zij juichen en schellen om 't geschotene wild, doch koning Rosimond hoort noch en ziet niets van dat alles. Soms zweeft om zijne lippen een zachte glimlach, die seffens tot een bitteren smertlach samentrekt; bijwijlen tintelt in zijne oogen nog een laatste vonksken, dat even gauw versprankelt en uitdooft.

Rosimond's gedachten zijn twintig jaren achterwaarts. Vóór twintig lenten, toen hij, de edelste telg van zijn roemrijk geslacht, nog in volle jeugd en vol leven was; toen hij in alle kampen steekspel op steekspel won en dan, met de palmen der overwinning gekroond, het strijdperk verliet.

Vóór twintig jaren! Dan had Rosimond zijne hand, zijn woord en zijn herte geschonken aan eene edele maagd, lijk hij van koninklijken bloede. Hij beminde Rosimonda, koning Hildebrands eenige dochter.

Zij hadden maar ééne ziel in twee lichamen, één gedacht in twee geesten, één gevoelen in twee herten. Gelukkig waren zij, waneer hunne heldere blikken in malkaars oogen badende lagen, engelen schenen zij als ze malkander hunne teederste gevoelens uitstortten en hunne rozenlippen op elkaars wangen drukten. Hoe Rosimonda's boezem joeg en Rosimond's herte van innige aandoening klopte! Niets kon hen nog scheiden, zoo 't en was de dood, de onverbiddelijke.

Rosimond was kristen en dit wist de Heidensche koning, Hildebrand, Rosimonda was het ook, doch buiten haars vaders wete.

Hildebrand droeg zijn dochters geliefde een vurigen haat toe, 'nen haat zoo een heiden er eenen dragen kan, en, wist hij, dat ze heur onschuldig herte aan Kristus bevolen en het aan Rosimond geschonken had, zeker ware zijn venijnige degen reeds haren boezem doorgedrongen.

Hildebrand, de afgodendienaar, had voor zijne dochter 'nen gemaal bestemd even goddeloos en even boos als hij; dat wisten ze: Rosimond en Rosimonda.

- Ik moet u dan verlaten, zuchtte de kristen koning;

[p. 358]

uw vader, een heiden, zal nooit gelijden dat ge eenen kristen huwet.

Bittere tranen welden op in hare oogen en bolden heure bleeke wangen af.

- Rosimond, mijn Rosimond, verlaat mij niet, neen, nooit zal een heiden mij tot huisvrouwe hebben; ik ben zelve eene kerstinne, en 'k zweer u trouw bij al mijn kristen geloof; hier is eene woudroos uit mijnen tuin, ik schenk ze u tot teeken mijner altijddurende liefde.

Zij scheidden diep in 't herte geschokt, doch hopende in den alvermogenden God.

- Gevloekt zijt gij! gevloekt! schoot Hildebrand tegen Rosimonda uit. Gij met dien kristenhond, ik hebbe er u bijgezien; gij met mijn gezworen vijand! 'k Zwere bij Thor, onzen dondergod, dat ik u straffen zal, zoo ge nog gemeens maakt met zulk vuig gebroed, 'k zwere bij Freia, der liefde godin, dat gij Ysboud, mijn trouwen gezel, zult huwen! Gij zijt geen vleesch voor kristenbloed!

Rosimonda, als van den donder geslagen, dierf geen enkel woord spreken, doch heur zuiver herte bloedde bij die ijselijke lasteringen haars vaders.

- Maakt u bereid Ysboud, den trouwen dienaar van god Dijs, te ontvangen, en 'k verzoek u dit te doen met alle heuschheid, zoo niet, gij zult de scherpte van mijn zweerd gevoelen. De wrake van Dijs, 's strijders beschermer, zou het noodlot over onzen stam brengen, moestet gij nog, ellendige dochter, dien vuigen hond omhelzen.

Rosimonda stortte eenen vloed van tranen en zuchtte eenlijk.

- Ik zal dan Ysboud tot u laten komen en beveel u beiden der godinne Freia, gong Hildebrand voort, wacht hem hier eene stonde.

Rosimonda voelde hare krachten begeven, heur herte breken en smeekte God om sterkte in den strijd, dien zij voeren gong. Ysboud verscheen op den drempel harer kamer.

- In name uws vaders, schoone Rosimonda, en onder de hooge bescherming van Freia, biede ik mij aan om uw gemaal te worden.

[p. 359]

Ysboud, de heiden, meende de kristene maagd te koozen, doch, als door eene onzichtbare hand geholpen, weerde zij hem met geweld af en meende te vluchten, maar de heiden, tot in zijn bloed geschokt en brieschende als een tieger, sprong vóor haar en dreigde met zijn scherp staal.

- Ik veracht uwe valsche goden Thor, Dijs en Freia; ik behoor den eenigen waren God, ik ben kerstinne, ik! Nooit zal een afgodendienaar mijn gemaal worden! Weg van hier of gunt mij het ander leven! Hier is mijne borst, doorboort ze.

't Was of de donder in Hildebrands burcht viele. 's Heidens dochter, 's machtigen konings Rosimonda, was kristen. Zij wierd van haren vader gevloekt en de wrake van alle goden over haar geroepen. Hildebrand gaf haar over aan Ysboud, die ze op den toren van de burcht sloot.

Als de sneeuwe voor de zonne smelt, zoo ook smolt Rosimonda weg, doch onwankelbaar bleef ze in haar geloof en standvastig in heure liefde voor Rosimond. Zij leed en streed voor hem, zij bad en smeekte God om volherding.

In den duisteren toren had ze een perkament en wat schrijfgerief gevonden, en als de lieve zon eenige stralen klaarte door eene kleine holte schoof, schreef ze aan haren geliefde al wat ze van Ysboud te verduren had, zij vroeg hem zijne vijanden en hare vervolgers te vergeven, en diukte hem op 't herte getrouw te blijven aan de Christikerk.

Het perkament, met hare tranen doorweekt, gong in een ijzeren kokerken, en ze verborg het op hare borst.

IJdele zelfvoldoening! Hoe zou ze ooit dat geschrift aan Rosimond doen geworden?

Nauw was alles uit de voeten, als de deuren van haar gevang cm hunne hengsels kreschen en Ysboud, met de vlamme in de oogen en den blanken degen in de hand, bij haar verscheen.

- Eene laatste maal, bulderde hij, nog eens: verzaakt het vuig geloof dat ge omhelsd hebt en keert weder tot onze goden; vergeet dien kristenhond, Rosimond, en schenkt mij uwe hand en liefde, want zoo niet, gij zult de zonne nooit meer het Oosten zien kleuren.

[p. 360]

- Van hier verachtelijke heiden, booze Ysboud. Laat mij aleen, ofwel stelt een einde aan mijn lijden, ik veracht de dood; zij brengt mij tot een nieuw leven.

Al vloekende verliet Ysboud den donkeren toren en keerde 's nachts weer, vergezeld van twee slaven, bij Rosimonda, die immer nog in het gebed verslonden zat.

- Ellendige, sprak hij, uw vader, de edele koning Hildebrand, heeft u aan mij overgegeven, hij vloekt u en wilt u niet meer zien: volgt ons.

Rosimonda werd buiten den toren geleid in het woud, langs honderden kronkelwegen, tot eene plaats waar nog nooit een mensch 'nen voet had geprent. Op een nieuw weigeren, doorboorde Ysbouds degen haar zuiver herte en ze blies den laatsten adem uit met de woorden: Jesus, Rosimond.

- Dat was geen bloed voor kristenhonden, spotte Ysboud.

De slaven begroeven het ontzielde lichaam der martelares.

Sichtend dat Rosimonda en Rosimond elkaar getrouwheid zwoeren, hadden ze van malkander niets meer vernomen.

Haren blik en haar woord te moeten derven, was voor hem eene ware marteling. De wreede onzekerheid of zijne geliefde dood of levend was, deed hem afgrijselijk lijden. Met recht vreesde hij, dat ze onder Hildebrands of Ysbouds degen gevallen was of onder hunne tirannij zuchtte.

Zoo vlogen de jaren heen, zoo was Rosimonds haar vergrijsd, zoo was zijn rug verkromd en zoo kwam het dat hij twintig jaren naderhand op jacht was en niet het minste aan wild dacht. In gepeizen verdiept, geraakte hij op nen doolweg en dwaalde ver, ver van zijn gevolg af. Zijne gezellen bemerkten, door hunnen drift tot jagen, zijn verdwijnen niet en reeds blies de aftocht, als ze gansch het woud door Rosimonds helderen tuiter hoorden steken.

Als een pijl uit den boog, vlogen ze naar de plaats waar zij hunnen koning hoopten te vinden.

Juichend stond Rosimond bij de lieve Woudroos, de koninginne onder alle die bloemen. Het vuur der jeugd vonkelde weer in zijne oogen en een hemelsche lach speelde om zijne lippen.

[p. 361]

- Ik vond de bloeme, die Rosimonda immer zoo liefhad, die zij met alle zorgen omringde. Ja, deze roos en die uit haren tuin gelijken elkaar lijk twee druppels water. Dat men voorzichtig den rozenstruik uitdelve, we voeren hem mee naar mijne burcht. Kon ik een schooner aandenken van haar bewaren? Zachtjes wierd de bloeme met hare wortels ontdolven en ziet, tusschen de vezels hangt een ijzeren kokerken, Rosimond grijpt het, trekt het open en vindt er een perkament in! 't perkament door Rosimonda vóor twintig jaren in den toren geschreven.

- Zij is dan haar geloof getrouw gebleven, zij heeft heur woord, mij gegeven, gehouden en hier heeft de hand van den booswicht haar onschuldig bloed vergoten! Op hare asch is deze struik gegroeid en uit haar bloed bloeit deze roze.

Rosimond bouwde eene kapel op Rosimonda's graf en gong er al de dagen zijns levens bidden.

Juul van Lantschoot.

Dendermonde, April '96.