Het Belfort. Jaargang 11

[p. 47]

Gedichten.

Noenegalm.

't Is noen! Daar rolt uit d'hooge populieren
een forsche galm, een luid gebingebang.
't Is noen! De wandelende klokken zwieren
en plengen over 't veld hun blij gezang.

Het werk houdt op; de blijde zangers staken;
en wind en molen vallen stil alom.
De lucht hangt grondloos wijd en diep te blaken;
het aardrijk straalt en schemert stil en stom.

De trossend' hoving rust in doom des vreden;
de geurge bloemen benglen over d'haag
en langs de groene lommerpaden treden
de dorpelingen hongerig en traag.

Lijk blauwe wierook stijgt uit alle verten
zoo meenge rookdraad in den zonnegloed.
En lijk een wierook walmt uit christen herten
het noengebed, de schoone Moedergroet.

Vogelnest.

Het loof begint te piepen, hoort,
daar boven de oude lochtingpoort
die nu half open hangt beschaûwd
van 't lommerrijke vlinderhout.
In haag en rijs en rankend groen
slaapt zacht de gouden achternoen.

[p. 48]

 

Wat wonder heeft de Mei verricht,

 

wat zoeten hemel hier gesticht,

 

wat rein genot het hert bereid,

 

in deze geurige eenzaamheid?

 

Daar klinkt een kwettring kort en schel;

 

een vlerkjen wemelt vlug en snel

 

en fladdert om den looverhang;

 

dan reikhalst in een dicht gedrang,

 

met fel gepiep, getjilp, gefluit,

 

een tal van bekjes 't loover uit,

 

Der gouden monden luid geraas

 

verwelkomt 't drukgewonnen aas

 

en op des nestjens mossen rand

 

daar hangen nu van wederkant

 

en vadertje dat bekt en deelt

 

en moedertje dat koost en streelt

 

en heel het vroolijk huisgezin

 

lacht luide en schatert van de min.

 

Een wip, en vadertje is vandaan;

 

het mossen nestje is in de blaân

 

en 't lommerrijke vlinderhout

 

is vol van stillen liefdekout.

De Beiaard.

Aleer de beiaard de uren slaat,
van zoo dat hij aan 't spelen gaat,
daar treedt met feestelijk geluid

een heele stoet vooruit.

Als uit een oostersche uurwerkkas
komt heel Oud-Vlaandrens heldenras.
De graven komen een voor een

gestaald van top tot teen.

Blij klinglend kringt de breede stoet.
Elk spreekt en buigt en geeft een groet.
Elk heft zijn hand met zweerd of staf

zoo Vlaanderen hun gaf.

Een gouden straling wemelt schoon
op stalen halsberg, gouden kroon.
Doch d'ure slaat en gansch de rij

is als een droom voorbij.

[p. 49]

De vledermuis.

De kerkevensters blekken blinken
in 't wit en scheemrig avondzinken
en om de donkerende gracht
verschijnt de vogel van den nacht.

Hij waggelvlerkt in 't schemerschingen
doorwentlend half onzichtbre kringen.
Hij tuimelt uit het hemelsblauw
en is verdwenen even gauw.

Steeds kringt en ringt hij nijgend stijgend.
Gezangloos flabt hij en stilzwijgend,
met eene wending log en loom
en volgt den mensch gelijk een droom.

Luid krekelen de blozend' hagen.
De vijvers kwaken; de olmen wagen
en 't diepe meerschland slaapt en doomt
heel overwalmd en witberoomd.

Uit duisternissen opgerezen
wie is die wieker? Droom of wezen?
Zoo vreemd als 's avonds ver gesuis
is 't avondkind de vledermuis.

Langs de elzenhagen.

Door dikgebladerde elzenhagen
daar ruischen Vlaandrens oude sagen.
Daar rent in wolk- en windgebrom
de wagen van het heidendom,
met Wodans raven Freya's lokken;
Thors hamer doet den bodem schokken;
Walkuren rijden hoog en wild;
door 't neevlig zwerk rolt Balders schild.
Daar rollen oorlogskar en ossen,
de stieren en de wolkenrossen,
met weiman, kemp en wagenaar
en hoornig' helden al te gaar,

[p. 50]

 

met zwarte geesten die kerjoelen

 

en nekkers in de waterpoelen.

 

Het rolt al heen in woesten stroom

 

gelijk een donkre bange droom.

 

Doch weg zijn al die zwarte dagen,

 

weg al die stormen en die vlagen.

 

Een heller dageraad ontstond;

 

een heller zon straalt heerlijk rond

 

en drijft de wolken en de schaûwen

 

van Vlaandrens groenende landouwen.

 

Waarheen men stare, op hoogte en hil

 

rijst torenspil bij torenspil.

 

Het kruis beheerscht de Vlaamsche velden

 

en heldre zegeklokken melden

 

nog immer in hun kersten taal

 

des grooten Heilands zegepraal.

 

 

 

Eckart.