Het Belfort. Jaargang 10

[p. 330]

De laatste bede eener moeder.

'Tis een droevig tafereel, lezer, dat wij aanschouwen. In eene een voudige kamer, ligt eene, nog betrekkelijk jeugdige vrouw op het ziekbed. Het vermagerd gelaat van de zieke getuigt van veel lijden. Schoon moet zij weleer geweest zijn die vrouw. Dat zeggen ons nog die regelmatige trekken, die vriendelijke helderblauwe oogen. Maar het lijden gaat niet ongemerkt voorbij, het groeft lijnen in het voorhoofd, het brengt harde trekken om den mond.

Twee nog jeugdige meisjes liggen geknield voor het ziekbed. Beiden zijn schoon, doch welk een verschil De jongste die nauwelijks zestien jaar kan tellen, gelijkt aan een dier gestalten, welke de zuidelijke meesters zoo heerlijk op het doek kunnen tooveren. Een rijke schat van zwarte, gitzwarte haren spelen om haar hoofd en hangen in rijken overvloed over rug en schouders; die donkere oogen schitteren als diamanten, het helder blank van het gelaat schijnt getemperd door de warme zuiderzon.

De andere, een paar jaar ouder, is het beeld der zieke vrouw. Zoo moet ook deze geweest zijn, toen zij was in de lente haars levens. Zacht blauwe oogen geven aan dat welgevormd gelaat dien zachten, vriendelijken ernst, zoo zeldzaam bij de jeugdige schoonen. Blonde lokken omkransen het gelaat. 't Is de schoonheid, doch de zachte, zoete schoonheid der lente.

Beiden zijn diep, diep bedroefd. De vrouw, die daar nederlag, is hunne moeder, en de dood is niet verre meer. De laatste sacramenten der stervenden, zoo indrukwekkend en troostvol tevens, zijn der zieke reeds toegediend, en nu ligt ze daar, met moeite ademend, terwijl hare handen de handen omknellen van hare lievelingen.

[p. 331]

Ja, het sterven viel haar hard! Zij het een dubbelen schat op de wereld. Wie zou de schutse zijn van de kinderen, die zij zoo teeder beminde? Vrienden, op welke zij kon vertrouwen had ze weinig. Toen haar echtgenoot, de gevierde kunstenaar nog leefde, was hare woning immer gevuld. Doch toen zij weduwe was geworden. en het ook hier bleek, dat de kunst meer roem dan geld had opgebracht, waren de vrienden van weleer verre.

Zij was alleen met hare teerbeminde kinderen. De toekomst dier kinderen beangstigde de moeder in dit laatste uur. De toekomst vooral van Amalia, hare jongste lieveling. Deze was geheel het beeld van haar te vroeg gestorven echtgenoot. Niet alleen wat het uiterlijk betrof, neen, ook in haar bruischte het vuur der kunst; ook zij beminde de wereld, de gezelschappen, de vermaken, en slechts met moeite had zij zich aan het stille leven harer moeder en zuster gewend na haars vaders dood. Haar eemgst genot was voor hare piano. Tooverend schoon wist zij klagende melodieen of jubelende tonen het instrument te ontlokken, tot zij zich leenden als het vorstelijk tooisel harer zilveren, engelreinestem.

Voor dát kind vreesde de moeder.

Niet voor Maria, hare oudste dochter. Deze was immer haar steun geweest, deze had altijd haar vermaak gevonden in het gebed of in het weldoen der armen.

‘Maria’, fluisterde de Moeder, en haar stervende blik was zoo onrustig, ‘Maria, zult gij voor Amalia eene Moeder zijn? Zult gij over haar waken, als ik niet meer bij haar ben?’

‘Ik beloof het u zoete, lieve moeder’, en het blonde kind kustte haar met den hartstocht der liefde. ‘Vrees niet, moederlief, ik zal over haar waken, en is het noodig, lijden voor haar.’ En Maria trok hare jongere zuster dichter tot zich, en kustte de tranen van hare wangen.

‘Amalia, lieve engel, gij zijt nog zoo jong, van u te scheiden valt mij dubbel hard. - Wees Maria gehoorzaam. Bid veel, o bid veel, vrees, vrees de wereld. Ze is zoo bedorven! Van uit den hemel zal ik toch over u waken en neen, neen, gij zult niet verloren gaan’.

Het jeugdige meisje wierp zich snikkend op hare moeder: het spreken was haar onmogelijk; doch die handdruk, die kus was zoo welsprekend. Wie zou eene stervende moeder iets kunnen weigeren?

Het spreken had de laatste krachten der vrouw uitge-

[p. 332]

put. ‘Bidt, mijne kinderen. - Ik - sterf’. Nog bewogen zich de lippen der moeder. Nog zag hare laatste blik zoo bezorgd naar haar jongste kind, nog eene zucht - en de twee meisjes, die zich in elkanders armen wierpen waren weezen.

De laatste bede der moeder was een gebed geweest voor hare jongste lieveling.

Een vijftal jaren zijn verloopen 't Is zoo spoedig uitgesproken, een vijftal jaren, en toch - hoevele dagen, hoevele uren, hoevele minuten bevatten ze niet van lijden! Hoe traag gaan ze dan met voorbij! Wat is het dan niet eene tijdruimte, vijf lange jaren!

In een salon van het voornaamste hotel der hoofdstad lag eene dame op een prachtigen sofa. Kent gij ze nog de Amalia van 16 jaar? Hoe rijzig is thans die gestalte! Wat een gloed in die donkere oogen! Wat een rijkdom van schitterende lokken!

Een sterlijk kleed van hemelsblauw satijn, met kostbaar kantwerk afgezet, doet de schoone gestalte nog meer uitkomen.

Schoon is ze, gelijk ze daar neder ligt, en toch ligt er een droevige trek om dien fraai gevormden mond, toch staren die oogen zoo somber voor zich, toch schijnen droevige gestalten haar geest voorbij te gaan.

Men klopt, en terwijl zij een traan wegvaagt, welke over hare wangen rolt, boodschapt men haar, dat het rijtuig voor is.

Amalia staat van haar zetel op en het prachtig gewaad sleept in rijke plooien over de kostbare tapijten.

De schouwburg is tot de laatste plaats bezet. De godin der zoete zangen zou voor de eerste maal in de hoofdstad optreden. - Waar zij ging, was hare tocht een triomftocht geweest. - Lelien en rozen strooide men voor hare voeten, wanneer zij de wereld betooverde door hare hemelsche stem.

Waarom had zij immer de hoofdstad vermeden? Waarom elke andere plaats het geluk van haar optreden te verschaffen en de hoofdstad uit te sluiten van dat genot? Waarom mochten de kostbaarste bloemen overal elders de beroemde zangeres worden aangeboden en scheen zij de stad van weelde en rijkdom te ontvluchten?

Men noemde het de grillen eener kunstenares, doch zij, zij wist wel beter. Kon zij zingen in de plaats, waar hare zuster

[p. 333]

boete deed, boete voor haar? Kon zij de jubelkreten hooren, in de plaats, waar hare zuster slechts getuige was van de zuchten en klaagtonen der lijdende menschheid?

En toch, toch was zij gekomen; zij wist zelve niet waarom. Maar iets, iets onbekends dreef haar naar de hoofdstad, welke zij immer had gevlucht.

Thans trad zij hier op, voor 't eerst.

Bij haar optieden ging er een bewonderend gemurmel op in die groote, rijk verlichte feestzaal. Stil werd het eindelijk, doodelijk stil, toen die zilveren stem weerklonk. Zoete tonen weerklonken, eenvoudig als de zang van den nachtegaal, doch ook even zuiver, even rein, even liefelijk. En wanneer eindelijk die stem zich verhief, wanneer jubelende melodieen weerklonken, wanneer de koningstem zich deed hooren in al haar omvang, in al haren rijkdom, in al hare weelderige pracht, dan borst men los in geestdriftvolle toejuichingen, dan was de betoovering algemeen en wierp men kostbare bloemen voor de voeten der zangeres, de koninginne der kunst.

De prachtige tonen van het machtig orkest ontvingen dien avond minder bijval. Men wilde enkel de zangeres hooren, die als eene godin tooverde met hare stem; tooverde met de melodieen; de prima donna die allen in verrukking bracht.

En toen de laatste tonen waren weggestorven, en de zangeres voor 't laatst verscheen, toen stonden allen op in geestdriftvolle bewondering, en brachten hulde aan de kunst in persoon van hare priesteres

Was de gevierde vrouw gelukkig?

Weer ligt zij op haren sofa, hare oogen staren thans op een portret dat zij voortdurend aan hare lippen brengt en tranen stroomen over hare wangen ‘Hebt gij die bijvalskreten gehoord, lieve moeder?’ fluistert de kunstenares. Was het hierom dat gij zoo vreesde voor uwe Amalia? Maria, ben ik u gehoorzaam geweest? O wereld, wereld, ja wel zijt gij gevaarlijk! Waar is de reine onschuld mijner kinderjaren? Waar is de zoete vrede van het kinderhart? Waar?’

Terwijl de zangeres daar mijmerend nederzit, wordt haar een brief overhandigd Lusteloos opent zij de enveloppe, zij kent dat soort brieven na elke uitvoering. Doch nauwelijks heeft zij een blik in den brief geslagen of doodsbleek worden die heerlijke trekken.

‘Uwe zuster Maria is stervende. Kom zoo gij haar nog eens wilt zien’. Driftig staat zij op. Zij beveelt dat oogen-

[p. 334]

blikkelijk haar rijtuig worde voorgebracht en zonder van kleeding te veranderen, wacht zij met ongeduld het rijtuig af.

Door de donkere straten klinkt het eentoonig en weemoedig geluid der raderen, tot men stil houdt aan een groot gebouw. De bediende belt, opent het portier en spoedig verschijnt eene religieuse, die fluisterend de zangeres verzoekt haar te volgen, door de lange gangen van het somber gebouw.

Eene cel wordt geopend, waarin eene jeugdige kloosterzuster op haar sterfbed ligt. Treffend beeld! Op het sterfbed de kloosterlinge met een kalm, blij gelaat, omringd door hare biddende medezusters en voor het nederig ziekbed de sierlijk uitgedoste wereldsche vrouw, schreiende en snikkende.

‘Maria, vergeeft gij mij? O, zeg dat ge mij vergeeft in naam mijner moeder! Ik heb de gevaren gezocht, ik heb de wereld bemind, ik heb de triomfen nagejaagd, en gij, - gij deedt boetvaardigheid voor mij, uwe ondankbare zuster, de ontrouwe dochter onzer lieve, teerbeminde moeder’.

‘Lieve Amalia’, fluisterde de zieke, ‘zijt gij gelukkig?’ ‘O neen, neen, teerbeminde zuster, ik heb het geluk nimmer gekend. Ik meende het te grijpen, doch het ontging mijne hand. Altijd aanschouwde ik dien laatsten blik mijner moeder, altijd klonk hare stem in mijne ooren, altijd zag ik u, u lieve zuster, boete doenend voor mij, het ontrouwe kind uwer moeder. Maria, waart gij gelukkig?’

‘Lieve Amalia’, en de religieuse trok hare zuster nader tot zich, ‘wanneer ik de stervenden bijstond, wanneer ik de bedroefden troostte, wanneer ik den armen wees eene moeder was, o dan was ik zoo gelukkig. Wanneer de arme in zijne ellende meende, dat er geen God voor hem bestond, en ik mocht hem opbeuren uit zijne ellende, ik deed hem dankend opzien tot God, Amalia dan stroomde mijn hart over van geluk. Wel was ik diep bedroefd, wanneer ik aan u dacht doch de laatste bede onzer heilige moeder was voor u, deze kon God niet verstooten. Ik ook bad voor u, ik droeg mij zelve voor u op, ik gevoelde dat ik u nog eens zou zien, voor ik stierf. Lieve zuster, bij ons beider moeder, keer terug tot Jezus, werp u in zijne vaderarmen. Nog is het tijd. Versmaad de stervende stem uwer zuster niet. Kom mijn kind’.

En de stervende religieuse omhelsde en kuste de afgedwaalde zoo innig, zoo moederlijk. Al de medezusters waren aangedaan.....

[p. 335]

Wanneer het dag was geworden, en het zonlicht speelde in de kloostercel, bescheen zij het lijk eener religieuse, aan wie de dood den zoeten glimlach niet had kunnen ontrooven, en wierp zij ook een zachten straal, als de straal der hoop op de biddende zangeres, in haar heerlijk gewaad.

De beroemde zangeres verscheen niet meer op het theater. De wereld begreep niets van ‘de grillen’ dezer gevierde vrouw. Doch eenigen tijd daarna bad de schoone Amalia, thans zuster Magdelena, om eene beete broods voor hare arme en lijdende zieken.

De laatste bede der moeder was verhoord.

P. Fr. Bernardinus Mets.

Minderbr. Conventueel.