Het Belfort. Jaargang 10

[p. 274]

Het meer.

Groene boorden, kalme zoomen

Van het zilverhelder meer,

Aan uw oever kom ik droomen

En verpoozen keer op keer.

Het windje verheft zich,

De kuiven die ruischen,

De golfjes die bruisen

En spatten en spelen

In paarlenden vloed.

De koestrende zonne

Verfrischt hare stralen

In 't rimplende nat;

Haar kleuren bemalen

't Met hemelschen gloed.

De bootjes die schuiven

Op wieglende veeren;

Zij gaan en zij keeren

Nooit moede te varen

Het land te gemoet.

En de oevers weergalmen

Van 't plassen en roeien

Der vroolijke maats;

En 't zingen en stoeien

Verrukt het gemoed.

Wat aaklig gefluit

Bedreigt met gevaren?

De zwalpende baren

Horten de dobrende schuit,

[p. 275]

 

En plonzen en ploffen

 

Het brooze getuig

 

In d'eindloozen poel,

 

En gejoel en gejuich

 

Wordt bangend gewoel

 

En vergaat in een kreet.

 

 

 

Weer stoeien de golfjes fleemend

 

Met knakkende rijs en riet;

 

Weer ruischt hunne kalme bedding

 

Zoo zacht als de onschuldge vliet;

 

Weer komen de golfjes likkend

 

En labrend tot ons gespoeld.

 

Maar wee! dit gespeel is doodend,

 

Schijnheilig is hun gekoes.

 

 

 

Onder 't effen watervlak

 

Liggen de offers, die het lokte;

 

Aan het strand staan moeders, kinders;

 

Handenwringend, hulpeloos,

 

Vloeken zij 't boosaardig meer.

 

 

 

Heilloos water, valsche spiegel,

 

Die ons zooveel leed aanbracht,

 

Zij ten minst uw golfgewiegel

 

Ons geliefden eeuwig zacht.

 

 

 

Hooploos staren we op uw golven,

 

Mijmrend op uw murmlend lied,

 

Sus ze zacht, de in 't graf bedolven:

 

Hier alleen is er verdriet.

 

 

 

Groene boorden, kalme zoomen,

 

Van de zilverhelder zee,

 

Aan uw oever kom ik droomen

 

Van een leven zonder wee.

 

 

 

Hasselt.

 

 

 

J.L. Leeten.