Het Belfort. Jaargang 10

[p. 251]

Het bedelkind.

'T Is vinnig koud en 't vriest gestadig,

Scherp snijdt de noordwind in 't gezicht,

Bij 't droevig gaslicht langs de straten

Staat bibberend een hulp'loos wicht.

't Verheft al smeekend zijne handjes

Verkleumd en stijf door 't gure weer,

En tracht vergeefs eene aalmoes te innen

Het bedelt, ach, den eersten keer.

Verhoort deze arme kinderbede

En geeft hem toch een stukje brood

Ginds ligt in 't schamel stolpje neder

De moeder, ach, maar ze is reeds dood.

Aanhoort het smeeken, ziet de tranen

Bevrozen op dat bleek gelaat;

Het zwakke stemmetje zegt luide

Wat in dat zieletje ommegaat:

‘Komt, rijken, ziet wat droeve ellende

De Heer ons armen overzendt

Mijn moeder dood, ik..... arm, verlaten....

Mijn vader? ...... heb ik nooit gekend

Nooit wilde moeder dat mijn handje

Den rijken om eene aalmoes vroeg,

Vaak was de disch voor moeder ledig

Maar mij gaf ze altijd ruim genoeg’

[p. 252]

 

‘Thans echter is die vrome ziele

 

Reeds lang bij onzen lieven Heer

 

Maar ik, helaas, moet hier nog zwerven,

 

Ach, rijken, geeft mij moeder weer!...’

 

 

 

‘Den heelen dag heb 'k rond geloopen

 

De honger dreef mij op de straat,

 

'k Heb nog geen bete broods genoten.....

 

Mijn smeeken?... 't Heeft mij niet gebaat.’

 

 

 

‘o Rijken, gij, gij wilt niet luist'ren?

 

Gij hebt geen hart als moeder had?

 

Mijn God, laat mij toch liever sterven,

 

Bij moeder voer me in de eew'ge stad.’

 

 

 

Het sprak, maar 't was zijn laatste bede

 

Voor God en voor zijne moeder teêr.

 

Daar zonk 't in een, te laat de hulpe.....

 

De hemel had een burger meer!

 

 

 

Breda.

 

 

 

Th.R.