Het Belfort. Jaargang 10

[p. 221]

De zegen eener moeder.

Zes maanden reeds had eene wreede, heimelijke kwaal mijne oude, eerbiedwaardige Moeder op de bedsponde vastgekluisterd met boeien harder dan staal, die onmeêdoogend en streng diepe, onuitwischbare sporen sloegen in het broze, zwakke lichaamsgestel.

Dagen en nachten waakte ik in het kleine slaapvertrek, beefde en vreesde ik bij den storm der verterende, brandende koortsaanvallen, schreide ik als een kind toen de minste klacht de bevende lippen der kranke ontglipte; - en soms helde mijn hoofd, zwaar als lood, door vermoeienis en innig verdriet geknakt naar omlaag; rood en gezwollen, sloten mijne oogleden zich bij den spookachtigen, flauwen schijn van het nachtlampje - en rust, verkwikking daalde in mij.

Rust? De hand der lijderesse hield ik in de mijne gedrukt. Stroomen vuur joegen en bruisten daarbinnen onder die blauwe, gespannen adertjes.

Bij de minste siddering, bij de minste beweging harer magere, ontvleesde vingers woelde ik angstig rond - in strijd met den slaap die mij wou blijven beheerschen en regeeren over mijne zinnen, volgens de onwrikbare eischen der natuur.

Verkwikking? Een enkele zucht - hoe licht geslaakt ook - zweepte den loomen, knellenden band van mij weg, trok mij geweldig overeind en met verdwaasden, doffen blik doch met trillend, onstuimig kloppend

[p. 222]

harte lag ik gebogen over haar gloeiend, zweetend voorhoofd; over haar zengenden, hijgenden mond; over hare klagende, weemoedige oogen, die oneindig diep blikten in mijn eenvoudige kinderziel en schenen te jammeren: ‘Mijn zoon, uwe moeder lijdt toch zoo zeer!’

Een enkel gevoel van leniging, van stille hoop op genezing kwam gelukkig mijne folterende smart verlichten toen, bij tusschenpoozen, de kranke wenschte gelaafd te worden.

Drank, ijskoude drank moet haar redden, had de dokter gezegd. Dan schoof ik het oorkussen voorzichtig omhoog, het zachtjes de eene hand er onder glijden en met de andere goot ik het koele, frissche water door de gulzig vooruitgestoken lippen - eerst met weinige druppelen, daarna met volle teugen en dan, docht mij, met forsche, machtige stroomen.

Toen ik het eigenaardig gezwelg van het binnenborrelend vocht mijne zinnen hoorde streelen, toen ik de afgematte oogen der diepgeliefde moeder zag herleven en glinsteren onder de doorschijnende huid, daalde in mijnen boezem iets zaligs - ja, wild genot, juichende, losbrekende vreugd verjoeg al de nare schrikbeelden die mij zoo fel hadden ontsteld.

In mijne ijlhoofdigheid, in de spanning des geestes door hevige aandoening teweeggebracht, ruischte immer hetzelfde woord in mijne ooren, gul klaterend en jolig kabbelend als de heldere bron die kronkelend door de malsche weide slingert: ‘Drinken! Drinken! Nog drinken!’

Drinken is toch de redding, en mijne moeder redden dat wou ik.

Ik was geen mensch meer, ik was een held: Uittartend, vol zelfvertrouwen in de wondere kracht mijns geneesmiddels, stelde ik mij manhaftig tusschen de geeselende koorts - nare voorbode des doods - en tusschen de rustgunnende, heilzame verkwikking, leidend tot gezondheid en leven, welig en wonnig, vol koesterende zonnestralen en zoete droomen voor mij

[p. 223]

en voor haar, - de oude, lieve moeder - vergrijsd door de jaren maar nog immer jong door de heilige liefde tot heur kind. Zou Moeder dan genezen?

Waarom zou ze dat niet? Zie, hoe kalm ze nu het hoofd achterover laat zinken op de mollige peluw, met een dankbaar geflonker onder de half geloken oogwimpers. De borst is niet woelig, de ademhaling is regelmatig en zacht, de groeven - door smart in het gelaat geprent - zijn verdwenen.

Ik ben gansch gerust gesteld: mijn rechter schouder leunt tegen de witte beddelakens, mijne hand drukt weêr de hare, mijne zinnen worden onweerstaanbaar gedwongen tot stilte en verpoozing Wij slapen beiden... ik droom dat een engel met schitterende vlerken mij komt kussen, hij strooit rozen voor mijne voeten en op het bed van Moeder............

Nu word ik opeens weggevoerd in eenen lusthof, met ranke, schaduwrijke boomen, tusschen wier loover de zonne dartelt en speelt. Hier zijn bontgetooide bloemen, in keurige bedden tot een reusachtigen bloemtuil bijeengegaard; ginds fladderen en gonzen mooie vlinders in gouden korenaren. Dit is eene prachtige waterfontein waaronder net geschubde goudvischjes met de over- en wêer wippende staartjes lustig in den ruimen plas rondkuieren. Daar ruischt eene hemelsche muziek in aanlokkelijke tonen mij tegen. Eensklaps worden mijne oogen verblind door eene bliksemende vuurstreep, waarin deze vlammende letters prijken: ‘Eert vader en moeder!’

Ik werd wakker: de zon staaalde met milden glans in het kleine slaapvertrek... het was dag geworden...

Moeder is genezen.

Vandaag verlaat ze het bed en mag ze voor de eerste maal naar beneden komen in de gezellige keuken, waar de groote netgeschuurde tafel staat, de zwartglimmende kachel pronkt als een heerschap en op de schouwplaat het lieve uurwerk gejaagd en onverpoosd

[p. 224]

tikt met zijne lange, puntige stalen wijzers en zijn levenslustigen ruiter die maar niet moê wordt op zijnen draver heen en weer te wippen.

Ze sluimert stil.

Ik daal zachtjes en omzichtig den houten, krakenden trap af, neem den huissleutel in de hand en maak mij gereed om eene boodschap in de buurt te gaan doen.

Waarom ga ik dan niet weg en val ik mij nerend in eenen zetel neer?

Mijne lippen murmelen: ‘Lang leve... S^te-Cecilia,’ mijn hoofd neigt naar den grond en ik vergeet de gansche wereld, weggerukt op den stroom mijner vlottende gedachten.

Het kleine poesje Mieken, reeds lang van mijne liefkozingen verstoken, streelt mij met zijne wit en zwart gestreepte huid tegen de beenen; eensklaps voel ik den kleinen kop, met de lange knevels, halsstarrig tegen mijne wangen wrijven en den dartelen staart onder mijne kin strijken en fleemen.

Nu komt er nog een andere schalk uit een hoekje te voorschijn gekropen: dat is ons Janneken met zijne zwarte tronie en zijne zwarte huid, glimmend als het molligste fluweel, en zijn staartje gekruld als eene trompet

Hij rekt langzaam en nog half ronkend zijne leden uit, snuffelt eene wijl met zijn vochtig snuitje over den grond, bestaart mij even met zijne bruine, vriendelijke kijkers en wip! hij springt mij op het lijf, likt en herlikt mijne handen, biedt mij vleiend een pootje aan en laat tusschen dit alles een onderdrukt gegiol hooren van oneindige pret en schelmsche, uitbundige hondenvreugd.

Ziedaar twee portretten naar het leven, van ons Janneken en Mieken: ze zijn trouw aan elkander gehecht, zooals de twee kinderkens die volgens de legende in de sneeuw omkwamen Zij spelen schuilhoekje met elkander, eten uit één teilken, drinken melk uit hetzelfde kopje en ook - mochte het immer zoo bij de menschen gebeuren - zij troosten elkander in tegenspoed en deelen zoet en zuur, lief en leed.

[p. 225]

Doch, de tijd vervliegt: ik moet henen Ik liefkoos de twee kleine guiten eene wijl en een vinger op den mond drukkend, fluister ik hun vermanend toe: ‘Ust! stil. Het is vandaag moeders naamdag. Lang leve S^te Cecilia!’ Ik greep naar mijnen hoed en vertrok: de huisdeur viel zonder gerucht achter mij toe Ik was weg. weg om een waardig geschenk aan te koopen voor haar die mij zoo liefhad..............

Moeders dokter - een trouwe vriend van vader zaliger - had mij onderweg ontmoet en glimlachend hield hij een glinsterend voorwerp tusschen duim en wijsvinger gekneld Eene prachtige zilveren snuifdoos was het ‘Ik vier meê S^te-Cecilia,’ knipoogde de brave vent.

En leunend op mijnen rechter schouder vergezelde hij mij in een prachtigen, rijkversierden stoffeerwinkel waar ik na lang dralen en dubben een kostbaren leuningstoel kocht met Utrechtsch fluweel gevuld en voorzien van koperen rollekens aan de pooten.

Het rijke geschenk werd weldra ingepakt en zorgvuldig door eenige dienstlui der steedsche firma voor onze huisdeur gebracht: Nog eenige oogenblikken moeite en alles zou gedaan zijn. Ik schoof voorzichtig den leuningstoel in ons klein salon en hechtte een grooten band met vlammende letters aan het glimmend, donzige fluweel: ‘Lang leve S^te-Cecilia!’

Janneken en Mieken liepen ons spelend tusschen de beenen: de eene sprong en kefte onophoudelijk, de andere liet tusschen haar ratelend gespin fijne, jammerende klachttonen hooren.

Ik meende naar boven te snellen om de gevierde te wekken en met blijde gelukwenschen om de lippen heur aan den hals te vliegen: Daar gaat de deur open en moeder staat roerloos voor ons.

Een onderdrukte angstkreet ontsnapte mij en berispend riep ik uit: ‘Moeder, welke onvoorzichtigheid!’

Doch de dokter, die aan de pas genezene dra bespeurd had dat alles in de rechte plooi zat, legde glimlachend

[p. 226]

de zilveren snuifdoos in heure handen, wou spreken doch begon te weenen van aandoening.

Toen moeder den schoonen leuningstoel bemerkte en daarop de groote, prijkende letterstreep: ‘Lang leve S^te-Cecilia,’ woelde heur boezem gejaagd op en neêr, en haar hoofd geleund op het mijne zuchtte ze stil: ‘Mijn zoon, op uwe kniëen.’

Badend in een onuitsprekelijk genot, beheerscht door iets heiligs dat uit moeders wezen scheen te stralen, knielde ik voor heur neêr: zij bukte tot mij over, strekte de bevende handen plechtig over mijne blonde, krullende haren uit en ik voelde tot in het diepste mijner ziel deze hemelsche woorden dringen: ‘Kind, ik zegen u!’

‘Moeder!’ lispelde ik, en hartstochtelijk sloten onze lippen op elkander in een langen, gelukzaligen zoen.

Innig ontroerd, kuste de dokter ook mij en met aangrijpende, trillende stem fluisterde hij mij toe: ‘Niets evenaart de zielereinheid en de verhevene liefde die een waardig kind tegenstralen uit... den Zegen eener Moeder.’

Vorst (Brussel).

Frans Stockmans.