Het Belfort. Jaargang 10

[p. 88]

De zwijnenhoeder.

Daar was eens een arme prins; hij had een koningrijk dat heel klein was, maar het was toch altijd groot genoeg om er op te trouwen, en trouwen wilde hij.

Nu was het toch wel wat frank van hem, tegen 's keizers dochter te zeggen: ‘Wilt ge mij?’ maar dat durfde hij toch, want zijn naam was wijd en zijd beroemd Daar waren honderden prinsessen, die ‘Dank u!’ zouden gezegd hebben, maar 't was te zien, of zij het doen zou.

Nu gaan wij hooren:

Op 't graf van 's prinsen vader groeide een rozenboom, o! zulk een schoone rozenboom! Die kwam maar alle vijf jaar in bloei en droeg dan maar ééne bloem; maar dat was eene roos, die zulken zoeten geur had, dat, met er aan te rieken, men al zijne zorgen en bekommernissen vergat. En dan nestelde in den rozelaar een nachtegaal, die kon zingen, alsof alle schoone melodieën in zijn keeltje zaten. De roos en de nachtegaal waren voor de prinses; daarom werden zij beiden in groote zilveren foedralen gestoken en zoo tot haar gezonden.

De keizer liet ze voor zich brengen in eene groote zaal, waar de prinses ‘schoentje-lap’ speelde met hare hofdamen; zij deden niets anders. En als zij de groote foedralen zag, met de geschenken in, klapte zij in hare handen van blijdschap.

‘Als het eens een Minnekepoes was!’ zegde zij. - Maar daar kwam de schoone roos te voorschijn.

‘Ei! hoe lief!’ zegden al de hofdamen.

[p. 89]

‘Zij is meer dan lief,’ zegde de keizer, ‘zij is voornaam!’

Maar de prinses voelde er aan en begon bijna te weenen.

‘Och, papa!’ zegde ze, ‘het is geene gemaakte roos, het is maar eene gegroeide!’

‘Och!’ zegden al de hovelingen, ‘het is maar eene gegroeide!’

‘Laat ons eerst eens zien, wat er in het andere foedraal is, eer wij afkeuren,’ meende de keizer, en zoo kwam de nachtegaal te voorschijn. Die begon zoo schoon te zingen, dat er niets op af te wijzen viel.

‘Superbe! charmant!’ zegden de hofdamen, want zij brabbelden allen Fransch, de eene al erger dan de andere.

‘Hoe de vogel mij de speeldoos der keizerin zaliger te binnen roept!’ zegde een oude ridder. ‘Ach ja! dat is gansch dezelfde toon, dezelfde wijs!’

‘Ja!’ zegde de keizer en hij weende gelijk een klein kind.

‘Ik zou toch niet gelooven dat hij levend is!’ zegde de prinses.

‘Ja, dat is een levende vogel!’ zegden zij, die hem gebracht hadden.

‘Wel, laat hem dan maar vliegen!’ zegde de prinses, en zij wilde van den prins hoegenaamd niet weten.

Maar hij verloor geenen moed; hij smeerde zijn aangezicht vol bruin en zwart, trok zijne klak over zijne oogen en klopte aan.

‘Goeden dag, keizer!’ zegde hij, ‘zou ik hier op het slot niet in dienst kunnen komen?’

‘Ja, dat vragen er zoovelen,’ zeide de keizer; ‘maar laat eens zien!... Ik heb iemand noodig om de zwijnen te hoeden, want die zijn er hier veel.’

En zoo werd de prins aangesteld als keizerlijke zwijnenhoeder. Hij kreeg een armzalig klein kamerken dicht bij 't verkenskot en daar moest hij wonen. Maar

[p. 90]

den heelen dag zat hij te kloppen, en als het avond was, had hij een lief, klein keteltje gemaakt; rondom hingen er bellekens aan, en zoohaast de ketel kookte, dan klingelden die zoo schoon en speelden de oude melodie:

‘Ach! du lieber Augustin,
Alles is weg, weg, weg!’

Maar het bijzonderste was toch, dat, als men zijnen vinger in den damp van den ketel hield, men aanstonds kon rieken welk eten bereid werd in ieder huis, de gansche stad door.

Zie! dat was nu wat anders dan eene roos!

Daar kwam de prinses aangewandeld met al hare hofdamen, en als zij die melodie hoorde, bleef zij staan en zag er zoo verheugd uit, want zij kon ook ‘Ach! du lieber Augustin’ spelen, maar dat speelde zij met éenen vinger.

‘Dat is waarlijk het liedeken dat ik spelen kan!’ zegde ze. ‘Dan moet het een fatsoenlijke zwijnenhoeder zijn! Luister, ga binnen en vraag hem, wat dat instrument kost.’

En zoo moest een der hofdamen het verkenskot binnen; maar zij trok blokken aan.

‘Wat moet gij hebben voor den ketel?’ zegde de hofdame.

‘Tien kussen van de prinses,’ zegde de zwijnenhoeder.

‘God bewaar ons!’ zegde de hofdame.

‘Ja, voor minder geef ik hem niet!’ zegde de zwijnenhoeder.

‘Eh wel! wat zegt hij?’ vroeg de prinses.

‘Dat kan ik waarlijk niet herhalen,’ zegde de hofdame. ‘Dat is te erg!

‘Dan kunt ge fezelen.’ En zoo fezelde zij.

‘Hij is waarlijk onbeschaamd!’ zegde de prinses en ging heen op staanden voet. Maar als zij een eindeken was gegaan, klonken de bellekens zoo schoon:

[p. 91]

 

‘Ach! du lieher Augustin!

 

Alles is weg, weg, weg!’.

‘Hoor!’ zegde de prinses, ‘vraag hem of hij tien kussen wil van mijne hofdamen’

‘Neen, dank u!’ zegde de zwijnenhoeder. ‘Tien kussen van de prinses, of ik houd den ketel!’

‘Hoe vervelend!’ zegde de prinses. ‘Maar dan moet gij allen voor mij staan, dat niemand het zie!’

En de hofdamen stelden zich in rij vóor haar, en zij spreiden hunne kleeren uit, en dan kreeg de zwijnenhoeder de tien kussen en - zij kreeg den ketel.

Dat was nu een plezier! Den heelen avond en den heelen dag moest de ketel koken. Daar was niet een haard in de gansche stad, of ze wisten wat er gekookt werd, zoowel bij de kamerheeren als bij de schoenmakers. De hofdamen dansten en klapten in hunne handen

‘Wij weten wie zoete pap zal krijgen en pannekoeken! Wij weten wie grut zal hebben en karbonade. Wat is dat toch interessant!’

‘Hoogst interessant!’ zegde de opperhofmeesteres.

‘Ja, maar houdt uwen mond, want ik ben des keizers dochter.’

‘God bewaar ons!’ zegden zij allen te zamen.

De zwijnenhoeder, dat wil zeggen de prins; - maar, zij kenden hem immers allen voor een waren zwijnenhoeder? - liet geenen dag voorbij gaan zonder iets te doen, en zoo maakte hij eenen ratel. Als men dien rondzwaaide, hoorde men al de walsen, hopsasas en polkas, die men kende sedert de schepping der wereld.

‘Maar dat is superbe!’ zegde de prinses, terwijl zij voorbij ging. ‘Ik heb nooit een schoonere compositie gehoord! Hoor! ga binnen en vraag hem, wat dat instrument kost; maar kussen doe ik niet!’

‘Hij wil honderd kussen van de prinses,’ zegde de hofdame die binnen was gegaan om het te vragen.

‘Ik geloof, dat hij zot is!’ zegde de prinses, en ze ging door; maar als ze een eindeken was gegaan, bleef

[p. 92]

zij staan. ‘Men moet de kunst aanmoedigen!’ zegde ze. ‘Ik ben 's keizers dochter. Zeg hem, dat hij tien kussen zal ontvangen gelijk gisteren. De rest kan hij van mijne hofdamen krijgen.’

‘Ja, maar wij doen het zoo nôo!’ zegden de hofdamen.

‘Dat zijn flouskens!’ zegde de prinses, ‘als ik hem kan kussen, kunt gij-liê het ook! Gedenkt, dat ik u kost en loon geef!’ En zoo moest de hofdame terug.

‘Honderd kussen van de prinses,’ zegde hij, ‘anders behoudt ieder het zijne.’

‘Staat voor!!!’ zegde zij en zoo stelden zich al de hofdamen op rij voor hen en het kussen begon.

‘Wat mag dat toch voor een toeloop zijn, daar beneden bij het verkenskot?’ zegde de keizer, die buiten op zijn balkon kwam. Hij wreef zijne oogen en zette zijnen bril op. ‘Waarlijk, dat zijn de hofdamen die daar in gang zijn. Ik ga er naartoe!’ - En hij trok zijne sloffen van achter op; want het waren zijne schoenen die hij plat geloopen had.

Oei! oei! hoe hij zich spoedde!

Zoodra hij beneden in den hof kwam, ging hij heel zachtjes, en de hofdamen hadden zooveel werk met de kussen te tellen, opdat alles eerlijk zou gaan en dat hij niet te veel of te weinig zou krijgen, dat zij den keizer niet eens bemerkten. Hij stond op zijne teenen.

‘Wat is dat voor iets?’ zegde hij, toen hij zag dat zij elkander kusten. En plots sloeg hij hun zijnen slof op 't hoofd, juist als de zwijnenhoeder den zes en tachtigsten kus kreeg.

‘Heraus!’ zegde de keizer, want hij was kwaad, en beiden, de prinses en de zwijnenhoeder werden uit zijn keizerrijk verdreven.

Daar stond ze nu en weende; de hoeder keef en de regen viel in plassen.

‘Ach! ik, ellendig mensch!’ zegde de prinses. ‘Had ik toch maar den schoonen prins genomen! Ach! wat ben ik ongelukkig!’

[p. 93]

En de zwijnenhoeder ging achter eenen boom, veegde het zwart en bruin van zijn gezicht af, wierp de leelijke kleeren weg en kwam nu te voorschijn in zijn prinsengewaad, zoo schoon dat de prinses voor hem moest buigen.

‘Nu ben ik zoover gekomen, dat ik u veracht,’ zegde hij. ‘Gij wildet geenen eerlijken prins! Gij hadt het niet met eene roos en eenen nachtegaal, maar een zwijnenhoeder mocht u kussen voor een muzieksken! Zie nu maar dat gij er komt!’

En zoo ging hij in zijn koningrijk, deed de deur toe en schoof den grendel er voor. Nu mocht ze warempel buiten blijven staan en zingen:

‘Ach! du lieber Augustin!
Alles is weg, weg, weg!’

Andersen.