Het Belfort. Jaargang 10

[p. 74]

Elk zijn pop.

Wie, in onze kinderwereld,

Wie, die zonder speelpop kan,

Van het wicht in korte jurkjes

Tot den grijzen studieman?

Wie, wie zou wel durven zweren,

Dat zijn doel een ernstig is?

Dat, wat geest en hart hem inneemt,

Zaak is van beteekenis?

Niet, dat bij het spelen kommer,

Ja, zelf, pijnlijke angst ontbreekt.

Zie eens, hoe zulk kinderpopje

Soms met tranen wordt doorweekt!

Met wat drift en wat begeestring

Wordt aan 't schuldloos kinderhart

't Ruw gehouwen beeld gekoesterd,

Dat toch alle aandoening tart!

Och! hoe wordt gezucht, gejammerd

Op 't onhebbelijk stuk hout,

Dat, bij de allerwarmste omhelzing,

Blijft al even stug en koud!

Maar 't is goed, dat in zijn kindsheid

Zoo de mensch de ontzegging leert;

Goed, dat reeds van den beginne

Koelheid zijn vervoering weert.

't Is het kind een les der liefde,

Die het nimmer zich beklaagt:

Juist dát is der liefde wezen,

Dat zij immer geeft, nooit vraagt.

En, zoodra het houten speeltuig
In een hoek vergeten ligt,
Wordt allicht het oog der ziele
Op een andre pop gericht.

[p. 75]

 

Op een van die menschenpoppen,

 

Schepselen van vleesch en been,

 

Met een hart, ja, in den boezem,

 

Maar een hart van louter steen...

 

 

 

Menig ook kiest voor zijn droombeeld

 

't Grootsch figuur van roem en eer;

 

Want de volksstroom, in 't voorbijgaan,

 

Knielt daarvoor bewondrend neer.

 

 

 

Door hard streven hoopt hij eenmaal

 

Neven zijne pop te staan

 

Op de voetzuil, en zijne armen

 

Juichend om haar heen te slaan.

 

 

 

Maar, ook zoo hij 't mag beleven,

 

Valt ontgoochling hem te beurt:

 

't Huldeblijk, omlaag, wordt nietig

 

Voor wie 't uit de hoogte keurt.

 

 

 

Velen weder zijn verhangen

 

Naar een pop van 't geel metaal,

 

Weten niet, hoe zulk een vracht doet

 

Struiklen, vallen menigmaal.

 

 

 

Halen we echter niet voor andren

 

Spottend onze schouders op;

 

Want, hoe weinig wij 't vermoeden,

 

Wij ook hebben onze pop.

 

 

 

Wezen wij niet ongeduldig

 

Wordt een oude weder kind

 

't Is maar, dat bij hem de speelzucht

 

't Menschlijk opzicht overwint.

 

 

 

Zoo hij voor zijn pop bijwijlen

 

Ons een kleedje maken doet,

 

Doen wij 't willig! Wat zal 't baten

 

Te ergeren zijn week gemoed?

 

 

 

En, indien zijn spel onschuldig,

 

Zijn wij blijde en spelen mee:

 

Zoo vergeet hij vrees en kommer,

 

Gunt zichzelv' en andren vree.

 

 

 

Ouden, kindren moeten spelen;

 

Doch de man in volle kracht,

 

Die neme ernstig 't ernstig leven,

 

Dat zich die voor spelen wacht'!

 

 

 

Antwerpen, 1894

 

Hilda Ram.