Het Belfort. Jaargang 9

[p. 433]

Kerselaar.
(Een reisindruk.)

Voor C. Van Caeneghem.

Als dolende pelgrims in schimachtige gedaanten gleden de wolken voor den manesikkel, die aan 't verbleeken was door den glans van de blauwende hemelvout.

De vogelen stamelden reeds hunne morgenbede en dronken den dauw, die aan sneeuwachtige doornhagen hing te biggelen.

Een witte smoor hing, als een tullen kleed, boven de Scheldevallei en sluierde 't lief Oudenaarde en de pertige dorpkens langs de rivier.

Uit alle hoeken van Zuid-Vlaanderen, uit de blauwe bergstreek van Ronse, zoowel als uit het geelgroene Leiedal, kwamen ontelbare bedevaartgangers in dichte drommen Maria, de Meimaagd, begroeten, in haar heiligdom, dat boven den berg als een toevluchtsoord voor de drenkelingen der wereldzee schijnt.

Gonzend stegen de gebeden uit den menschenzwerm, zacht was het prevelen van den mystieken rozenkrans en alle verzuchtingen versmolten in het ruischen van den wind en vlogen op zijne vlerken hooger dan de drijvende wolken, hooger dan de onzichtbaar wordende sterren.

Op den Kerselaarberg fezelden de populieren treurig hunne nachtvisioenen en lieten, bij de kleinste siddering, hunne tranen op de afgematte pelgrims nedervallen.

't Was nog half duister.

[p. 434]

Binnen de kapel dansten de tongen der vlammende keersen op de altaren en aan den ingang spetterden en knetterden de eenvoudige lichtjes door godvruchtige volkshanden ontstoken.

Eensklaps borst het orgel in jubeltonen los en overstemde de geruchtmakende menigte.

Overweldigend klonk nu het Magnificat.

Grootsch, machtig, statig weergalmen de gewijde gezangen onder de stoute beuken eener kathedraal om dan langzaam, nauw hoorbaar weg te smelten met den wierookgeur, in de halfdonkere zijkapellen. 't Is een gerucht dat aan het sleeren eener engelenveder wonderwel moet gelijken.

Aandoenlijker echter galmt het Magnificat onder de bogen der Kerselaarskapel, wanneer het zonnestraaltje heimlijk 't Mariabeeld begroet en bedeesd de vensterramen komt tinten, maar vroo en welgezind als de ontwakende natuur.

Indrukwekkender is het schouwspel van die opeengepakte vrome landslieden, bruin geblakerd, gekromd voor de jaren, maar 't geloof bezittende in alle eenvoudigheid des harten, in alle reinheid des gemoeds.

Ziet ze toch bidden! bidden met het oog strak naar het wonderbeeld gericht, soms wijd opengesperd, in verrukking verzonken!...

Nu wipten de zonneborstels over straat en veld, over boom en rood pannendak. De aarde scheen roodgetint, de gewassen blonken van geelheid en hunne kruinen smolten in het goud der zonnestralen. De zilverachtige berken vonkten als de schubben van zeevisschen, terwijl ze daar stonden te trillen van levenslust.

Leven was 't alom. Duisternis en witte smoor waren verdwenen als een dreom. Op dien blijden Meidag verkondigde de gansche schepping den lof der H. Maagd, die eens een bloeienden kerselaar voor troon had verkoren, zoo de godvruchtige legende leert.

Nog altijd werd de berg beklommen door nieuwe bedevaarders. Ze schonken eene kleine aalmoes aan de ongelukkige blinden en kreupelen die voor de spitse ingangdeur der kapel hunne gebeden zaten te neuzelen.

[p. 435]

Door het zonnelicht verhelderd, loech de landstreek hun tegen.

Aan den voet van den berg ontwiek het vergrijsd stedeken; in de weiden slingerde de rivier, die als smeltend zilver scheen, tusschen bronsgroene boorden; Eine, Neder-Eename, in de boomen verscholen, het oude Eename en 't witte Heurne monkelden naar de Schelde.

In het zuid-oosten glansden weer uitgestrekte meerschen aan den voet van heuvelen met donker sparrengroen begroeid en het oog rustte met welgevallen op den ronden berg van Tieghem, die het heiligdom van St. Arnold verbergt en op de helderblanke hoeven in frissche dalen verscholen.

En de nachtegaal zong, zong terwijl menschenstemmen lofliederen ter eere van Maria aanhieven.

Een engel met breede scherpe vleugels daalde over het landschap neder en strooide kalmte en vrede in het harte. Alles scheen nu lachend, alles scheen nu rein als het onbevlekte blauw maagdenkleed, dat God voor de Moeder zijns Zoons geweven heeft, en 's nachts met flonkerende diamanten bezaait.....

In Meimand '94.

Leonce du Catillon.