Het Belfort. Jaargang 9

[p. 369]

D^r Weber.

‘Heden avond, om zes uren, ontsliep zachtjes in den Heer, bijtijds versterkt door de Heilige Sacramenten der stervenden, de Geheime Sanitätsrath D^r med. et phil.

Friedrich-Wilhelm Weber.

Om stille deelneming bidden ze, die hij in rouw achterliet. Nieheim (Westf.) 5 April, 1894.’

In die eenvoudige, echt christene bewoordingen, wordt ons de dood gemeld van den wereldberoemden dichter, wiens tachtigsten verjaardag het katholieke Duitschland, den Tweeden Kerstdag verleden, zoo luisterlijk vierde, en wiens afsterven het nu in rouw en droefheid blijft betreuren.

Weber was immers eene der heerlijkste gloriën van het katholieke Duitschland, dat zooveel groote mannen in deze eeuw heeft voortgebracht.

Wat Windthorst in de politieke wereld was, dat was Weber in de letterwereld: een hoofdman, onbetwist, van elk en allen rechtzinnig bewonderd, van elk en allen diep en innig bemind bij de katholieken; en, bij de niet-katholieken, een man door al wie oprecht en billijk zijn kan; met buitengewone waardeering gehuldigd.

Een man, zoo hoog boven alle andere verheven, dat er nijd noch afgunst zelfs niet zoekt aan te reiken; - aan edel uitverkoren levenskrachten rijk genoeg, om zonder verzwakking op de hoogste hoogten immervoort te werken; - onbaatzuchtig en liefderijk genoeg om, anderen ten behoeve, in de lagere vlakten des levens af te dalen; - immer zijn eigen vergeten; de heilige belangen van het goede immer indachtig; en immer, bij mist en zonneschijn, hert en oog

[p. 370]

gevestigd op den God van zijn Geloof, in den hemel, op Gods Stedehouder den Paus van Rome, hier op de aarde. In een woord, een katholiek van één stuk, en katholiek in den wijden, waren zin.

Het Geloof was 't, dat in Weber den geneesheer, den dichter, den politieken man elk afzonderlijk volmaakte, en al te samen tot eene zoo krachtige en glanzende éénheid versmolt. In al zijn doen en droomen bleef hij bedacht op het eeuwige: het voorbeeld, dat hij gaf, ga niet verloren voor ons, en het bate hem tot spoediger en volkomener zaliging daarboven.

Daarom believe het den lezers van het Belfort niet enkel den grooten dichter te bewonderen en zijn afsterven te beweenen, maar die groote en edele ziel indachtig te blijven in hunne gebeden. Zeker, het goede, dat hem zoo kwistig uit hert en hand ontvloeide, wierd reeds hier in arbeid en lijden gelouterd; rein en zuiver, als niet ééne, schittert zijne glorie voor de oogen der menschen: doch, sterven is verschijnen voor Hem, die op de vlerk der Serafijnen zelve vlekjes bespeurt. Dat ons gebed er toe helpe om, al ware 't maar een oogenblik vroeger, het volle licht der glorie Gods te laten verschijnen aan hem, die voor ons en voor de komende geslachten, zooveel liefde en licht laat stralen uit al zijne werken.

Eug. De Lepeleer.

Nota. - Weber was vijftig jaar oud, toen hij, in 1863, zijn eerste schrift ‘Die Arminiusquelle zu Lippspringe’ in de wereld zond. In 't jaar 1869 volgden vertalingen van Tennyson's gedichten ‘Enoch Arden’ en ‘Aylmers field’; - in 1872, ‘Schwedische Lieder übersetzt und mit ihren Sangweisen und Klavierbegleitungen’; - in 1874, Tennyson's ‘Maud’ (sedert herdrukt); - in September 1878, het lyrisch-episch gedicht ‘Dreizehnlinden’ (sedert lang zijn honderdsten druk voorbij); - in 1881, ‘Gedichte’ (meermaals herdrukt); - in 1892, ‘Goliath’.