Het Belfort. Jaargang 8

[p. 224]

Tehuis van Arnhem.

Schoon Arnhem, lieve lustwarand
Van 't schilderachtig Gelderland,
Waar, onder 't lommerdak der dreven,
De Handel, langs de Velperlaan,
Neerzit, en uitrust van de baan
In mild genot van weeldrig leven!

Schoon Arnhem, aan den Rijn gehuwd,
Die, lustig, voort zijn golven stuwt
In hupplend spel en blij geklater,
Terwijl gij, van uw Rehberg hoog,
Ter neêr ziet en met helder oog
Zijn bootjes volgt op 't kronklend water!

Schoon Arnhem, dat uw leên omspant
Met uwen groenen Singelband
Gevlochten uit het heerlijkst loover,
Hoe lief als ge, uitgedoscht in pracht,
Het tweespan ment waar 't veldfeest wacht
Naar Vogeltuin of Bovenover!

'k Voel steeds me nog met hart en geest
Terug gevoerd naar 't heuglijk feest
Dat letteren en taal u danken;
Nog hoor ik in den optochtsstoet
Den Vlaamschen Leeuw, ‘wien Neêrlands bloed,’
Ons rijkslied, uw Wilhelmus-klanken.

Nog neig ik 't oor naar 't sierlijk woord,
Ook bij het spelend kind gehoord -
Ons taal alom in zuivre tonen;
En 'k groet, na 't plechtig feestonthaal,
De Meesters in die schoone taal,
Ten tempel waar de Muzen tronen.

[p. 225]

 

Die minzame, eedle grijsaard daar,

 

Nog frisch van wang hoe blank van haar,

 

Om wien zich jong en oud verdringen -

 

Herken hem! Huldig Hildebrand,

 

Den liev'ling van heel Nederland,

 

Den Nestor in zijn dichterkringen.

 

 

 

Hier woont een edel volk, voorwaar!

 

Hier trilt bij 't volk de zielesnaar

 

Als 't hoort Oranje of Neerland noemen,

 

Hoe wordt de Oranje-telg bemind!...

 

Van 't kind der natie, 't koningskind,

 

Weet elk een lieven trek te roemen.

 

 

 

Hier woont ons eigen broedervolk

 

Doch met onze eedle taal ten tolk

 

Die hier tot wanklank niet ontaarde,

 

Maar door beschaafdheid, schoonheidszin

 

En eergevoel der natie, in

 

De spraak heur vorm en zwier bewaarde.

 

 

 

Ons Zuiden draagt aan arm en hand

 

Het merk nog van den ijzren band

 

Die diep in 't vleesch heeft ingevreten.

 

De vreemde taal was vreemde dwang...

 

O Volk van Vlaanderland, hoelang

 

Nog roemt ge op 't merk der slavenketen?...

 

 

 

Werd ons het gulst onthaal geleend

 

In adelwoon en volksgemeent',

 

Het werd in diepen dank genoten.

 

Wij zien der Tale zegepraal...

 

De rijksband houdt ons met den Waal

 

Tot één eendrachtig volk gesloten,

 

 

 

Doch naast die macht heerscht nòg een macht

 

Die broederen van één geslacht

 

Te zaâm houdt met onbreekbre banden;

 

Die over grens en rijkspaal heen

 

De broederhanden brengt ineen

 

Van onze onscheidbre Nederlanden.

 

 

 

D^r H. Claeys, pr.

 

 

 

Gent, 3 September 1893.