Het Belfort. Jaargang 8

[p. 216]

Op 's Pauses gouden bisschopsfeest.

WANNEER de stormen worstelen met de golven der zee, wanneer de twee machtige elementen elkander bestrijden en de storm de golven woedend omhoog drijft om ze straks weder met woede in de diepte te slingeren, wanneer de orkaan gierend over de ziedende golven vliegt en dood en vernieling teekent op zijn weg, dan wendt de anders zoo onversaagde zeeman meer dan ooit zijne blikken naar gindsche rots, waarop de vuurtoren staat, die hem den weg wijst, den zekeren weg, waarlangs hij de haven moet bereiken.

Nooit werd de wereld door heviger stormen beroerd dan op onze dagen. Al wat ooit storm baarde, al wat ooit de wereld beroerde en de menschheid deed sidderen, heeft zich samen gespannen en een orkaan is losgebroken, die niet meer te temmen schijnt.

Is het wonder, dat de christen meer dan ooit de oogen slaat op die hechte rots, die nog immer de stormen trotseerde, tegen welke elke golfslag, ook de woedendste, gebroken werd, die rots over welke weleer de woorden van Christus vielen, dat de poorten der hel niets tegen haar zouden vermogen

Ja, met blijdschap vestigen wij onze oogen op die rots! De grijsaard, die daar zetelt, die daar waakt en zijne kinderen tot zich roept, hij is voor ons de eenige vuurbaak, de eenige redding.

De eenige redding! Wel hooren wij het marktgeschreeuw van hen, die ons in hunne zwakke boot-

[p. 217]

jes hulp en redding beloven, maar straks zal de storm ook hen voeren in de diepte en een lijkzang huilen over hunne vermetelheid en altijd zal de rots hecht en onwrikbaar blijven, en altijd zal de stem van Petrus weerklinken, krachtig en sterk, sterker zal zij klinken dan de stormen en altijd zal Petrus ons wijzen den weg, altijd ons brengen de waarheid en het leven.

De weg, die door de zandwoestijnen dezer wereld ons voert naar ons eeuwig vaderland, de waarheid die een als zij is, onveranderlijk hetzelfde leert en zich niet onderwerpt aan de dwaze leeringen van den dag; het leven, het waarachtig leven, dat de martelaren en belijders zelfs in hun doodstrijd bezielde, het leven der kinderen Gods.

Meer dan ooit zien wij thans met hope naar Christus stedehouder, meer dan ooit nu de koninklijke stem zoo dikwijls over de wereld weerklonk, nu elk woord als een kostbare parel van zijne lippen viel en door de engelen werd opgezameld en door de wereld verspreid om vrede en geluk te brengen in de harten der lijdende en worstelende kinderen. En die parelen, wij hebben ze opgenomen in onze zielen en dragende de zaden van vruchtbaarheid en leven, zullen ze ontkiemen en opgroeien tot boomen, waaronder wij rust en heil, waaraan wij voedsel en verkwikking vinden.

En nu de Paus, hij ‘de waarachtige zaaier, de man, die staande op de hoogste hoogte onder Gods vrije zonne, die met souvereine hand zijn wereldwijs gestarnte van spreuken rondzaait in den donkeren nacht van onzen tijd’, nu hij zijn feest viert, nu hij, die de volheid bezit van hetgeen hem gewerd op den dag zijner bisschopswijding, nu hij den geest Gods herdenkt en dankt, die hem bijstaat, verlicht en voor dwaling behoedt, zouden wij nu geen feest vieren met hem, zouden wij niet jubelen met den jubel zijns hartes, zouden wij niet bidden,

[p. 218]

opdat hij gespaard blijve, nog lange jaren om ons te leeren, te onderwijzen en te versterken?

Zeker, de wereld, die al verder afdwaalde van God, de wereld, die een anderen weg volgt, den weg naar den afgrond; de wereld, die de waarheid verstiet en de triumfen der dwaling viert; de wereld, die den dood als haar broeder omhelst, ook zij moest, ondanks zich zelven wel eens luisteren naar het koningswoord; en thans vol eerbied houdt zij haar pijlen in, verbergt zelfs den boog en huldigt vol eerbied den geleerde, den wijzen denker van Rome.

Maar wij, wij vieren dat alles, maar wij vieren dat in den bisschop van Rome, in den Paus, wij vieren dat in Jezus' Stedehouder, wij vieren dat in ons aller vader, die ons door de stormen leidt naar de veilige haven!

Heil u dus onsterfelijke Petrus! Heil u Leo XIII, waarachtige koning, om wiens slapen de lichtstraal speelt van hooger sfeer; heil u, verheven gevangene, die vrijheid en leven biedt, wij uwe kinderen deelen in uwe vreugde, in uw geluk, in uw bisschopsfeest!

Dat de stemmen van grijsaards en kinderen, van grooten en kleinen, van sterken en zwakken zich vereenigen; dat hun aller stemmen samensmelten tot een heerlijk lied, een lied van lof, maar vooral een lied van dankbare hulde!

En met het lied der wereld klinkt ook de belijdenis van den hooge, eene belijdenis, waarin de godheid nog eens den Petrus kroont, eene belijdenis, zoo heerlijk bezongen door den dichter van Rome:

‘Daar gleed een wondre straal uit hooger, reiner sferen,
Die als met gouden palm het grijze hoofd omwindt;
Een fiere stem weêrklinkt, heel de aarde trilt bij 't hooren,
En in de helle zwijgt des Satans wraakgeschreeuw:
‘U heb ik tot mijn Vorst, mijn Petrus uitverkoren,

‘Gij zijt de koning dezer eeuw!

F.P. Bernardinus Mets,

Minderbr. Conventueel.

Hal.