Het Belfort. Jaargang 8

[p. 171]

De laatste Dooden

- Jan Frans Hendrickx, pastoor van Hulsen, bij Moll, overleden in den ouderdom van 62 jaren, was vroeger onderpastoor te Wilsele, bij wijlen den E.H. Schuermans, waar hij de gulle vriend was van al de Vlaamschgezinde Leuvensche studenten van dien tijd; hij beoefende de letterkunde, was een overtuigde Vlaming en schreef o.a.: Kerk en Paus, of het Jubelfeest van Pius IX herdacht ('74).

Over den heer Hendrickx ontvingen wij nog de volgende mededeeling:

‘Verleden woensdag, 28 December 1892, is te Hulsen godvruchtig in den Heer ontslapen, voorzien van de HH. Sacramenten, de Eerweerde Heer J. Fr. Hendrickx, geboren te Turnhout den 8 October 1830, pastoor der parochie van Hulsen, sedert het jaar 1887.

De eerw. heer Hendrickx was een ijverig en voorbeeldig priester, die door zijne priesterlijke deugden de achting en genegenheid zijner parochianen had verworven. Hij bepaalde zich echter niet bij het vervullen van de priesterlijke plichten, hij was onverpoosd werkzaam op letterkundig gebied.

De eerw. heer Hendrickx was een der stichters van het Davidsfonds, was voorzitter der afdeeling Moll-Meerhout, medestichter en lid van de “Zuid-Nederlandsche maatschappij van Taalkunde” en van “met Tijd en Vlijt”. Hij was een ervaren dichter; meermaals schreef hij in de “Bode van Averbode” en in de “Gazet van Moll”. Het Gentsche Davidsfonds bekroonde in 1884 zijn drama Martha en Lena. Deze laatste jaren was hij werkzaam aan een heldendicht in zeven zangen. “Bethleëm”.

Hopen wij dat de Heer hem reeds den loon zijner verdienstvolle loopbaan in den hemel geschonken heeft.’

- Albert Delpit. De schrijver, wiens naam hierboven, was te Nieuw-Orleans, op 30 Januari 1849, geboren. Hij deed zijne studiën in Frankrijk van waar zijn vader hem naar het vaderland terugriep om hem zijn handelshuis over te laten; doch eenige maanden daarna keerde Delpit naar Frankrijk weder en schreef in Alexandre Dumas' dagbladen le Mousquetaire en d'Artagnan.

Een Eloge de Lamartine, verdiende hem in 1870 den eersten prijs in eenen openbaren prijskamp.

Zijn eerste bundel gedichten L'Invasion, in 1872 verschenen, werd met den prijs Montyon bekroond, en zijn tweede bundel Le Repentir ou Récit d'un curé de campagne (1873), werd insgelijks bekroond.

Zijn eerste drama Robert Pradel (Odéon 1873), bekwam geenen bijval, alsmede Jean Nu-Pieds (Vaudeville '75). Aan le Message de Scapin (Théâtre Français '76), en les Chevaliers de la Patrie (Théâtre Historique '76), viel een beter lot te beurt. Verder schreef hij voor

[p. 172]

't tooneel Le Fils de Coralie, Les Maueroit, le Père de Martial, Passionnément.

Benevens zijne tooneelstukken schreef hij talrijke romans waaronder Les Compagnons du Roi '73, La Vengeresse '74, Jean Nu-Pieds '74, Disparu '88, Comme dans la Vie '90, enz.

Hij was medewerker aan den Gaulois, l'Evénement, la Revue des Deux Mondes, Figaro, enz. enz.

In 1881 had hij nog een bundel verzen Les Dieux qu'on brise, in 't licht gezonden.

Volgens de algemeene meening is Delpit gestorven aan de gevolgen van het niet lukken van zijn drama Passionnément. Hij meende een meesterstuk te hebben geschreven; het stuk werd miskend en ‘la désillusion fut si forte, zegt J. S^t Cère in den Figaro, que Delpit en perdit le repos, le sommeil, la tranquilité; - il se mit à chercher du sommeil factice, du repos artificiel, - ce qui n'était d'abord qu'un remède devint une habitude, et quand on voulut l'en déshabituer, il était trop tard’.

Men weet dat Delpit de Revue des Deux Mondes, waar meest al zijne romans in verschenen, na eene hevige polemiek met Brunetière, verliet.

- Kanunnik H. Maynard. De onvermoeibare en geleerde werker, bestuurder der Bibliographie Catholique, wiens dood l'Univers aankondigt met de woorden: ‘Il a cessé de travailler’ was in 1814 te Saint-Maxent geboren. Hij was met een ongewoon geheugen, eene diepe gezonde rede, en eene buitengemeene verhevenheid van gedachten begaafd. Hij werd bestuurder van het S^t Vincentius a Paulo College te Poitiers, en almoezenier in een klooster te Parijs.

De vruchtbare schrijver leverde eene Vie de St-Vincent de Paul, Histoire de Voltaire waarin hij den koning door Arsène Heussoye in diens le Roi Voltaire op den troon geheven, van dien troon in het modder werpt. Eene Histoire de la S^te Vierge werd insgelijks door hem vervaardigd: Mgr Pie riep Maynard tot hem en verhief hem tot het kanunnikschap in zijn diocees. Trots ziekte en allerhande moeilijkheden hem door zijne vijanden verwekt ging hij immer met onvermoeibaren iever aan de begonnen taak voort, en met stalen wilskracht was het dat hij tot op den dag van zijn verscheiden de hand aan de ploeg hield geslagen, als om het woord van den H. Augustinus eenmaal te meer te bewaarheden: Hij zal slechts bij God rust gevonden hebben.

Eene Histoire de Mgr Dupanloup, kwam ook van hem in 't licht, vrucht van langen en taaien arbeid.

Van een zijnen uitgebreidste werken zegt l'Univers: ‘Bornons nous à citer, sans parler d'innombrables articles de critique historique et littéraire, cette monumentale histoire des quarante fauteuils de l'Aca. démie française qui eut mérité une édition à frais publics et qui faisait l'admiration de Louis Veuillot. Qui peut dire quelle somme de recherches et de labeurs représente cette oeuvre, vraiment unique,

[p. 173]

publiée par bribes dans la Biographie Catholique et qui pour chacun des fauteuils académiques, donne non seulement la liste exacte des personnages qui l'ont occupé, mais l'indication précise, l'analyse et l'appréciation de tous leurs ouvrages.’

- Cardinaal Jozef-Alfred Foulon. De Cardinaal Aartsbisschop van Lyon, Mgr Foulon, was een der steunpijlers der Katholieke Hoogeschool te Lyon door zijnen voorzaat den Cardinaal Caverot gesticht.

Hij was geboren te Parijs in April '23 en was in het Klein Seminarie aldaar waar hij studeerde, de lievelingsleerling van Mgr Dupanloup. Later werd hij leeraar van Rhetorika en bestuurder van dit gesticht en bleet immer als zijn geleerde leeraar de voorstaander der klassieke letteren. Vervolgens bisschop van Nancy en Toul ('67), aartsbisschop van Besancon ('82) en eindelijk te Lyon ('87) werd hij op 24 Mei '89 tot het cardinaalschap van S^t Eusèbe verheven.

Benevens zijne herderlijke brieven en sermoenen te Nancy '82 (2 deelen in-8) onder den titel van OEuvres pastorales uitgegeven, zag ook in '89 van hem eene Histoire de la vie et des oeuvres de Mgr Darboy, archevêque de Paris, het licht.

- P. Reichensperger, hoofd van het Duitsche Centrum, is op 31 December l.l. in den ouderdom van 82 jaren overleden.

Hij was een begaafd redenaar, als dusdanig door zijne partij sedert '48 naar de Wetkamers gezonden om er hare gedachten en haar streven te verdedigen.

Sedert den dood van Windhorst had hij dezen opgevolgd.

Hij schreef werken over recht, den Kulturkampf, de politieke zending van Duitschland, enz. enz.

- Pater Daniel S.J., in 1818 te Beauvais geboren, was doctor in de rechten der Faculteit van Parijs. In '41 trad hij in 't klooster en schitterde uit als leeraar, maar bijzonderlijk als schrijver.

- Antonius Rondelet, em. prof. der Université de France en van het Institut Catholique de Paris. Zijn dood is een wreede slag voor de katholieke letteren in Frankrijk.

- Maton, eere-kanunnik van Doornik, op 2 Jan. overleden, was een gloedvolle redenaar, een degelijk schrijver; hij werkte sedert jaren aan de Semaine religieuse de Tournai.

Paulina Willems dochter van Jan Frans Willems den vader der Vlaamsche Beweging, stierf dezer dagen te Gent, in den ouderdom van 69 jaar.

Mgr Namèche rector emeritus der hoogeschool van Leuven, schrijver van L'Histoire nationale het merkwaardigste monument aan onze vaderlandsche geschiedenis opgericht, stierf den 30 Januari in de abdij van het Park in den gezegenden ouderdom van 82 jaar.

Pieter Danco.