Het Belfort. Jaargang 7

[p. 295]

De ridder van de maan.

WAAR de Geul met zilvren baren
Valkenburg den tol betaalt,
Stond een slot voor lange jaren,
Vesting thans omver gehaald.

Bij een helder zonnelichten
Baadt zich 't oog van op dit puin
In de schoonste vergezichten
Van boschaadje en bloementuin.

Zanger, vraagt gij om balladen,
Valkenburg het lustpriëel
Wenkt u van zijn wandelpaden
Naar het eeuwenoud kasteel.

Linda zag men eindlooze uren
Voor het torenvenster staan,
Treurig naar de heide turen
Bij den bleeken schijn der Maan.

Grijze najaarswolken jagen
Als gevaarten door het ruim,
Van de grimme noordervlagen.
Weggespat als vlokkend schuim.

‘Zal hij dezen nacht niet komen,
Bange stonden kruipen traag.’
't Ruischen in de naakte boomen
Is het antwoord op heur vraag.

[p. 296]

 

Dreunend trappen ijzren hoeven

 

Over de eiken ophaalbrug,

 

Van zijn klepper zonder toeven

 

Stapt een ridder vast en vlug.

 

 

 

Weinige uren neergezeten

 

Bij den grooten marmren haard,

 

Klonken dof gesmoorde kreten

 

Waar de Geulstroom spelevaart.

 

 

 

‘Hoort gij niet dat wapenklettren,

 

Hoort gij niet dat moordgeschrei,

 

Walram, stijg te paard bij 't schettren

 

Der klaroenen op de her!

 

 

 

Neem mijn sluier, berg hem veilig

 

Onder 't harnas aan uw hart,

 

Blijft dat liefdepand u heilig,

 

Linda deelt uw vreugde en smart.

 

 

 

Liefdevoller dan te voren

 

Drukte Walram mij de hand,

 

Sloeg zijn fieren hengst de sporen

 

In het trillend ingewand.

 

 

 

Zonder vrees maar vol van wrevel,

 

Gleed de ridder met zijn paard

 

Als een schaduw door den nevel

 

Heidewaarts in dolle vaart.

 

 

 

'k Zoek vergeefs de morgensterre,

 

Wachtend zie ik uit en wacht,

 

Geen gerucht van heinde of verre

 

Stoort den sombren najaarsnacht.

 

 

 

Spoorslags rent een onheilsbode,

 

Op zijn draver sterk gebouwd,

 

Met het afscheid van den doode

 

Uit het loeiend sparrenwoud.

 

 

 

Lijkbleek is de schuwe holder,

 

Schimmel zijn onstuimig ros,

 

Zilverglans zijn maliekolder,

 

Zwaneblank zijn vederbos.

[p. 297]

 

Van zijn uitgetogen degen,

 

Flikkrend in den maanlichtgloed,

 

Waait een floddrend doek mij tegen,

 

't Is mijn sluier rood van bloed.

 

 

 

‘Spreek, hoe noemt men u bij name,

 

Ruiter, waar komt gij vandaan?’

 

- ‘Uit het strijdperk, schoone dame,

 

'k Ben de Ridder van de Maan.

 

 

 

Wat ik van uw Walram hoorde,

 

Sprak hij, zieletogend, zacht,

 

Zeg haar, die mijn hart bekoorde,

 

Voor het laatste goeden nacht.’

 

 

 

- ‘Zonder hem moet ik verzaken

 

Aan een veelbelovend lot,

 

Moge alleen mijn schaduw waken

 

Op dit steile ridderslot.’

 

 

 

- ‘Wilt gij Walrams blik aanschouwen,

 

Schoone dame, zie mij aan,

 

Naar de toovernacht landouwen

 

Volg de Ridder van de Maan.

 

 

 

Zachtjes greep het spook en tilde

 

Linda op zijn klepper, toog

 

Met de jonkvrouw, hoe zij gilde,

 

Door de wolken hemelhoog.

 

 

 

De ouderlingen van die dagen

 

Zeiden, dat van toen af aan,

 

Zij de burchtvrouw niet meer zagen

 

Voor het torenvenster staan.

 

 

 

Nachtvorstin, wanneer uw stralen

 

Fonklen als een luchtjuweel,

 

Ziet men vaak een schaduw dwalen

 

Over 't puin van 't oud kasteel.

 

 

 

Hasselt.

 

Karel Quaedvlieg.