|
| |
| |
| |
Mariazeiselen.
Troosteres der Bedrukten.
De moeder lag op 't ziekbed neêr,
De moeder sprak heur dochter teêr
‘O dochter lief, o dochter mijn,
Ik zal naar d'Hemel gaan;
Maar toch! gij zult geen weeze zijn
Roep d'heil'ge Maged aan.
Wanneer in diepe kerkhofcel
Ga dan ter hooge bergkapel
En er uw smerte bluscht!’
De moeder drukte een laatste maal
Heur kind op 't teeder hert;
Zij stierf en voor het eeuwig maal
Liet zij alle aardsche smert.
In 't kille graf lag moeders lijk
Heur ziel was bij den Heer,
De dochters smert was pijnelijk
En brak heur hert te teêr.
‘O dochter! roep de Maged aan!’
Dit woord onthield zij wel,
En dag op dag vóór 't slapengaan
Daar lichtte zij heur brandend hert
Betrouwde daar de Maagd heur smert
En mocht weêr zalig zijn!
En lange ging de dochter zoet
Des avonds als de westergloed
Voor 't rijzend donker viel. -
Doch eens, hoe lang reeds wete ik niet,
Zij bad er gansch den nacht,
En 's morgens als in 't bont verschiet
De dochter lag op killen steen.
Zij was zoo bleek een lijk.
Zij vloog vandaan bij moeder heên
| |
De Woudkapelle.
Daar glanst er een bevend licht;
Het glanst er zoo klaar en helle,
Door boomen en struiken dicht.
Een engel met goudene schachten,
En oogen zoo klaar als robijn,
Die bidt er door gansche nachten
Voor 't beeld der Maged fijn.
Het zij bij dag of bij nacht,
Men komt uwen naam belijden
Uwe grootheid en uwe macht!
| |
| |
| |
Maria hulp der Christenen.
De storrem woedt op 't wilde meer;
Het schip wiegt wagglend weg en weer,
De mast die kraakt - de kiel die wringt
En baar op baar het dek bespringt.
‘Wie zal ons helpen van de dood?...
O Moeder Maagd, aanzie ons nood!’
- Het onweêr deinst, de wind verflauwt,
De nacht verlaat de lucht die blauwt,
Daar blinkt de kust vol zonneschijn,
Gezegend moet Maria zijn!
| |
De Ommegang.
‘Willst dù nicht aufstehn Wilhelm,
Zù schaùn die Prozession?’
Laat ons den omgang gaan,
Z'aanhoort mijn smeekgetraan.
- O dochter, lieve dochter,
Gij zijt zoo zwak en krank;
Gij zult op weg bezwijken,
De reis is zoo ruw en lang.
- O moeder, lieve moeder,
Mijn hert verlangt zoo zeer;
Ik vraag het u nimmer meer!
De moeder ging met heur dochter
Zij leidde ze bij der hand,
Ze gingen te zamen naar Roosbeek
En stapten door land en zand.
De heilige Maagd te Roosbeek
De Moeder der Zeven Weeën
Doorboord met degens wreed.
Daar rijzen zeven kapellen
En in de kerk daar rust er
Een beeld van oudheid grauw.
De zonne die straalt zoo brandend,
Zoo menige wees-gegroeten
Verzeld van zuchten en traân
Hebben moeder en dochter gelezen
Al slepende langs de baan.
Toen kwamen zij in de kerke
En z'offerden een keerse klaar
En biddende voor de Maged
Knielden dochter en moeder te gaar.
‘O Maged!’ zei de moeder,
‘Genees mijn eenig kind,’
- ‘O Moeder!’ zei de dochter,
‘Mijn hert en ziel u mint!
Is 't dat ik niet en geneze
Ik ben zoo krank van herte,
Aanhoor mijn smeekgetraan!’
Zijn weêr naar huis gegaan,
De moeder leidd' hare dochter
De dochter ligt in 't ziekbed,
Heur krankend herte breekt,
Heur ooge van tranen leekt.
‘O dochter doet het u pijne
Zie, rust uw hoofd op mij,
Heb moed, gij zult genezen
En dan zijn we weder blij!’
| |
| |
- ‘O moeder! mijn krankend herte,
Mijn herte doet zoo zeer,
Ik voele mijn oogen breken
Doch 'k hoop in Maria teêr!
Maria de Maagd van Roosbeek
Ze maakt m'eens weêr gezond;
En dank haar met hert en mond!’
Zij spreekt en de dood komt binnen
Die sluit heure oogen zacht;
De moeder ziet heure dochter
Die stervend nog glimmelacht.
De dochter voer ten hemel,
De moeder ging den omgang weêr;
Haar dochter uit d'hemelreien
Zag genezen op haar neêr!
| |
Van eenen Clerc die begheerde Maria te sien.
(Een oud Handschrift.)
Van louter liefde blaakte
Zijn eerste en laatste bede
Was steeds: ‘o Moeder Maged
Toon mij uw gloriepracht!’
Eens viel hij op de knieën
Voor 't hellig autaar neêr
En bad er vol van godsvrucht
Hij bad er vol van godsvrucht
‘o Laat m'eens zien uw schoonheid,
En wijl hij daar te bidden
Op 's altaars trappen lag
Hoord' hij Maria's stemme
Hij hoort der Maged stemme
En roept er gansch ontroerd:
‘Wiens stemme is 't die ik hoore
En die mij 't hert vervoert?...’
‘Ik ben 't, de Moeder Maagd
Die gij verlangt t'aanschouwen
En die gij smeekend vraagt!’
‘Ik ben 't uw zoetste Moeder
Maar komt gij m'eens t'aanschouwen
Dan ziet g'uw oogen blind!’
Dat hoorde vol ontroering
Hij zeide: ‘o Moeder Maged
'k Zie geern mijne oogen blind!
Mag ik uw schoonheid zien,
Mijn ander zal ik sluiten
O wil m'uw schoonheid biên!’
De Moeder Maagd aanveerdde
Dan mocht de vrome geestlijk
Dan zag hij d'heilge Maged
Van schoonheid weêrgaloos;
Hij zag ze... en zonder weedom
Hij 't schouwend oog verloos!...
De geestlijk zonder weedom
Het schouwend oog verloos,
Van schoonheid weêrgaloos.
En dag én nacht daar stond zij
Hem glanzend in 't gedacht
En 's morgens en des avonds
Zijn smeekgebed was weêr:
‘o Toon me weêr uw schoonheid
o Laat m'U weêr aanschouwen
't Tweede oog verlies ik blij,
| |
| |
De Moeder Maagd aanveerdde,
De Moeder Gods vol wonders
Vol pracht en glorie klaar.
Weêr zag hij d'Allerschoonste,
Hij zag ze... en zonder weedom
Hij 't ander oog verloos!
Nu was hij blind de geestlijk,
De geestlijk vroom en goed;
Maar nog in zijn gedachte
Nu was hij blind de geestlijk,
Met bei zijn oogen blind;
Zij schonk hem weêr zijn oogen,
Zij gaf 't gezicht hem weêr;
Volzalig leidd' hij 't leven
‘Heb dank, ô Moeder 's Heeren,
Eens schouw ik in den Hemel
Op nieuw uw gloriegloed!’
En lang nog, vroom van deugden
Leefd' hij in 's werelds dal,
Hem leidde in 't englental.
Heur trouwe dienaars mint;
Min steeds de Moeder Maged
Dan zijt gij ook heur kind!
|
|
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd