Het Belfort. Jaargang 7

[p. 230]

Het huisje aan de beek.

Ir staat een huisjen aan de beek,
Slechts laag van dak en klein,
En toch dat huisje steelt elks hart,
Het is zoo lief, zoo rein.

Weldadig wordt het oog gestreeld
Door harmonie van kleur,
Wit is de muur, de dakpan rood
Groen vensterluik en deur.

Het kleine tuintje voor het huis,
Een lustwarand gelijk,
Prijkt met der bloemen schoonste pracht,
Aan balsemgeuren rijk.

En kabblend stuurt de snelle beek
Haar heldre golfjes voort;
Niets wat de vrede der natuur
Op 't lieve plekje stoort.

En treedt ge 't vriendlijk huisje in,
Door welk verruklijk beeld
Van vredig huiselijk geluk
Wordt dan uw hart gestreeld!

Een jonge moeder 't oog vol glans,
Die van gezondheid bloost,
Bewaakt in trouwe liefde en zorg,
Het om haar dartlend kroost.

[p. 231]

 

En 't moederoog weerkaatst de vreugd

 

Der kleinen bij hun spel;

 

Wat doet er meer dan kinderpret

 

Het moederharte wel?

 

 

 

En komt, de dagtaak, afgedaan,

 

De vader t'avond thuis,

 

Dan schalt het kinderlijk gejuich

 

Fortissimo door 't huis.

 

 

 

Dan dringt men zich om vader heen,

 

Dan wordt - wat jool en pret!

 

De jongste 't eerst en de andren na

 

Op vadersknie gezet.

 

 

 

En vader met zijn: hop, hop, hop!

 

Rijdt d'een na d'ander moe,

 

De slaap bekruipt het kleine volk

 

En de oogjes vallen toe.

 

 

 

Aan 't moederoog is niets ontgaan,

 

‘Nu kinderlief ter rust;’

 

Zoo spreekt zij, - eerst uwe avondbee,

 

En dan goê nacht gekust. -

 

 

 

Straks door de onzichtbre tooverroe

 

Van Morpheus zacht geraakt,

 

Zoet droomend ligt het viertal neêr,

 

Door de Englen Gods bewaakt.

 

 

 

Ook 't oudrenpaar brengt zoete slaap

 

Met levensfrischheid kracht

 

Voor 't dagwerk, dat te morgen hen

 

Bij 't nieuwe zonlicht wacht.

 

 

 

Leeft, braven, dus in vrede voort,

 

Verschoond van leed en druk,

 

Is al uw huisje aan schatten arm

 

't Is rijk aan waar geluk.

 

 

 

Maastricht.

 

Simon Overmeer.