Het Belfort. Jaargang 7

[p. 118]

De lelie.

Blanke lelie,

't Puik der bloemen

Met uw geuren

Met uw kleuren;

Laat me u roemen,

Blanke lelie,

Spiegel rein der schoonste deugd,
Edel beeld der zuivre jeugd.

Statig staat de witte lelie
Onder bloemen rijke en schoone,
Op haar rechten ranken stengel,
Met haar prachtge bloesemkrone;
En niet eene bloem der hoven
Haar in luister evenaart:
Hare kleur gaat sneeuw te boven
En haar geur is balsem waard.

Niet in grootsche wonderoorden
Spreidt ze schoonst haar breede kelken,
Want in 't wijde zonneblaken
Zou ze veel te ras verwelken,
En in hooge of vlakke streken,
Waar de stormen woelend gaan,
Zou zoo licht haar stengel breken,
Zou de bloem ten gronde slaan.

[p. 119]

 

Maar in 't diepe der valleie,

 

Waar geen storm of winden rukken,

 

Stil geplant, te platten lande,

 

Zal ze schittrend, weeldrig lukken;

 

Wel behoed met teedre zorgen,

 

In het tuintje naast den woon,

 

Tusschen hagen, half verborgen,

 

O! daar prijkt ze rijk en schoon.

 

 

 

Daar nog hoeft een waakzame ooge

 

Haar in 't groeien na te speuren,

 

Of verraderlijk gedierte

 

Zal met walg haar stam besmeuren;

 

Noeste vlijt in dagelijksch strijden

 

Moet, voor onkruid en venijn,

 

De edle leliebloem bevrijden,

 

Wil ze gaaf en zuiver zijn.

 

 

 

Zoo is ook de maagdenbloeme

 

Kuisch in eenvoud te bewaren:

 

't Blakend veld der wilde wereld

 

En 't gewoel zijn vol gevaren;

 

Maar, in 't rustig, needrig leven,

 

Wordt de leliebloem der jeugd

 

In haar schoonsten tooi verheven,

 

In de waarborg harer deugd.

 

 

 

A. Van Poucke, pr.

 

Sint-Niklaas, 1892.