De goudgravers.
DRIE makkers togen over 't meer,
Drie wilde gasten, bruin van 't weêr.
Zij waren tuk op winst en goud
En innig met elkaâr vertrouwd.
Zij groeven diep den zandberg om,
Zij boorden in der vloeden kom;
Zij zwoegden maand en maand aaneen,
In dorst en honger doorgestreên.
In 't einde wordt hun stalen moed
Door de uitkomst ruim en rijk vergoed;
Hun wenkt, van uit de duistre krocht,
Het blinkend goud zoo lang gezocht.
Zij dolven 't uit zijn' donkren schoot,
Zij tilden 't op zoo zwaar als lood,
En juichten als uit éénen mond:
‘Aan ons, aan ons de rijke vond!’
Zij schreeuwden wild, zij lachten luid,
Zij dansten rond den gouden buit,
En hadden graag, in dollen lust,
Het helder blank metaal gekust.
Men poosde na dit woest geraas,
En Barthe sprak: ‘Mijn wakkre maats,
Wij zwoegden maand en maanden lang
In honger, dorst en slavendwang.
God dank! de strijd is uitgestreên,
Wij houden rust en feest meteen,
Ga, Sam, en haal ons spijze en wijn,
Er moet vandaag vergoeding zijn.’
De boodschap wordt gereed aanvaard
En Sam begeeft zich stedewaart.
Hij gaat en mijmert, prevelt zacht
En koestert vast een vreemd gedacht.
| |
En de andren zaten wachtend neêr,
Zij keurden 't erts en keurden 't weêr.
‘Het goud’, zeî Barthe, ‘is echt en fijn,
Doch 't spijt dat wij met drieën zijn.’
‘Gij meent?’ deed Tom. - Wat of ik meen?
Gesteld wij waren slechts met tweên. -
Hoe zoo? - Wel ja, als Sam niet waar',
Dan lag de zaak eenvoudig klaar. -
Zij zwegen lang. De zonne sloeg
Haar' glans om 't goud, als Barthe vroeg:
‘Ziet gij dien afgrond dáár?’ - Waarom? -
‘De kuil is diep, 't geboomte stom.’ -
‘Versta 'k u wel? - ‘Nu, hoor 't besluit,
Wij dachten 't saâm, wij voeren 't uit:
Een stoot van hier, een graf beneên,
En 't is gedaan, men deelt alléén.’
Zij zwegen nogmaals. De avondgloed
Lag neêr op 't goud zoo rood als bloed;
En Sam, hun makker, kwam van stad,
Zijn kaak was bleek, zijn voorhoofd nat.
‘Breng hier den korf, geef hier de kruik!’
Zij aten, dronken, 't maal was puik.
‘Nu lustig, Sam, uw wijn is puur,
Hij loopt door been en merg als vuur.’
‘Kom, doe bescheid!’ - Ik dronk al wat,
Mijn hoofd is zwaar, mijn oogen mat,
Ik strek me in gindsche kloof.’ - ‘Rust vrij!
En neem dien stoot - en dien - erbij!’
Zij troffen met hun messen goed,
En Sam viel neder in zijn bloed.
Nog ééns verhief hij 't bleek gezicht:
‘Heer God! dat is dijn strafgericht!
Gij brengt mij om dit goud om hals;
Gij zijt verraden even valsch.
Gij hadt den dolk en ik - 't venijn,
Gij dronkt den dood in uwen wijn.’
Hij zweeg en blies den adem uit.
De nacht zonk neêr op 't vale kruid,
En 's morgens lagen, bleek en koud,
Drie lijken rond het blinkend goud.
|
|
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd