Het Belfort. Jaargang 7

[p. 141]

Een Vlaamsche dorpspastoor.
(Petrus-Eduardus van Droogenbroeck.)

DEN 23 December 1891 overleed te Rotselaar, na eene kortstondige ongesteldheid, de eerw. heer Petrus-Eduardus van Droogenbroeck, pastoor dier parochie, zeer verdienstelijk Vlaamsch letterkundige, broeder van den dichter der Makamen en Ghazelen. Wat hij als priester en zielenherder was, meldden tal van nieuwsbladen, in gemoedelijke bewoordingen uitweidende over zijne voortreffelijke hoedanigheden, en het diep en algemeen leedwezen uitdrukkende zijner parochianen, die in hem niet alleen eenen geneesheer der ziel, maar ook eenen geneesheer des lichaams betreuren en het beste aandenken van hem bewaren zullen.

P.-Ed. van Droogenbroeck was, ja, de vader der armen en de troost der bedrukten, tot zoo verre, dat zijne liefde tot den lijdenden evenmensch hem, eenige jaren geleden, voor de rechtbank van Loven bracht, onder de beschuldiging van onwettige uitoefening der geneeskunst. Het bezoeken der kranken had hem, van het begin zijner priesterlijke loopbaan af, de grootste belangstelling ingeboezemd voor de ziekteverschijnselen, en hem aangezet tot het waarnemen en bestudeeren daarvan. Zoo verkreeg hij, langzamerhand, de begaafdheid der diagnostiek in zeer hoogen graad. De zieke armen en ook andere lieden, waarvan sommigen door den geneesmeester verlaten waren, kwamen in de pastorij van Rotselaar en vonden er raad en hulp. Moeten wij er bijvoegen dat de raad aan allen kosteloos, en aan de behoeftigen met eenige aalmoes gegeven werd?

De toeloop naar pastoor van Droogenbroeck was weldra zoo groot, dat een naamlooze brief den herder van Rotselaar bij het gerecht aanklaagde. Inderdaad er kwamen vele getuigen voor de Rechtbank verklaren, dat de Heer pastoor hen genezen had, met zeer eenvoudige middelen, en dit na weken en maanden onder behandeling der wettige geneesheeren geleden te hebben zonder bate... Allen verklaarden erbij, geheel kosteloos verzorgd te zijn geweest, zonder dat hun iets verkocht, zonder dat het hun zelfs veroorloofd was eenen drinkpenning te geven aan meid of knecht.

[p. 142]

Mr. Schollaert, Volksvertegenwoordiger van Leuven die den betichte verdedigde, sprik eene schitterende pleitrede uit, en toen de Voorzitter der Rechtbank den Heer pastoor vroeg: ‘si l'inculpé n'avait rien à ajouter à sa défense?’ antwoordde deze:

‘Mijnheer de Voorzitter, ik zal mijne taal spreken: ik beken ootmoedig, sommige ongelukkigen met raad en daad bijgestaan te hebben. Alles, wat hier door de getuigen verklaard werd, is waar. Mijn geweten verwijt mij zulke feiten niet; indien de wet ze strafbaar vindt, onderwerp ik mij met eerbied.’

Ja, de wet werd toegepast: eene voorwaardelijke geringe geldboet; maar de Voorzitter drukte er op, dat ze niet betaald moest worden, en de Pastoor van Rotselaar reed met zijne talrijke vrienden naar huis, waar hij met den grootsten geestdrift door zijne in der haast opgeroepen parochianen werd ingehaald.

P.-Ed. van Droogenbroeck onderwierp zich aan de wet: nu deze gesproken had, liet hij het ziekenbehandelen varen, willende geen kwaad voorbeeld geven van ongehoorzaamheid. Van 's priesters wege was dit eene groote opoffering, en het smartte hem diep, het lichaamlijk lijden met evenzeer te mogen genezen als de wonden der ziel.

Eene andere gave bezat P.-Ed. van Droogenbroeck nog: overtuigde Vlaming, voorstander van de rechten des volks, liefhebber van de fraaie letteren, besteedde hij menig uur aan studie en aan taaloefening. Van hem zijn, in den Familiekring, uitgegeven te Mechelen, eene reeks verhalen verschenen, welke uitmunten door zuiverheid van taal en kernachtigheid van stijl. Eenige dezer boekjes zijn oorspronkelijk, andere omgewerkt. Melden wij hier:

Een vaderlandsch kronijkje. - De Engel met het Hamertje. - De Zwarte Bende. - Peer min of meer. - De laatste Stuiver. - Een soldatenleven. - St. Michiel. - Keurvorst en Boschwachter enz.

Al deze werken, veel gelezen en herlezen in de familiën, en in de bibliotheken van het Davidsfonds gevraagd en hervraagd, verdienen herdrukt te worden. Misschien komt er, te eenigen tijde, een uitgever, die ze in éénen bundel vereenigt. Goed geschreven Vlaamsche boeken, die stichten en onderrichten, kunnen er niet te veel zijn.

Het zoo nuttige en eervolle leven van P -Ed. van Droogenbroeck eindigde gansch onvoorzien, nog in de kracht der jaren - de pastoor had nog zijn 56 levensjaar niet bereikt - en zijn verscheiden vervulde het hart zijner parochianen met spijt en rouw. Kon het anders? Hij was, gelijk wij hooger zegden, de vader der armen, de trooster der bedrukten, de vriend van allen geweest.

Hem verkwikke het eeuwige Licht!

D.