Het Belfort. Jaargang 6

[p. 418]

Vergankelijkheid.

'K Zit treurig op mijn kamer neer,

'k Herdenk en overpeins ten tijde

Dat ik als jongeling weleer

In zorgloos spelen mij verblijdde.

En nu, alleen bij 't avonduur!

Onstuimig weer is het daarbuiten,

Mijn enge kluis heeft haard noch vuur,

De wind slaat op de vensterruiten.

En dáár op mijne tafel staat

De lamp te flikkren en te beven,

Als ging, van 't schijnen reeds verzaad,

Zij dra heur laatsten lichtstraal geven.

‘Ach, levensvonk, ga toch niet heen

Bij zulke sombre najaarsnachten,

Zooniet moet ik hier gansch alleen

Het trage morgenuur verwachten.

Ik ben voor 't duister niet bevreesd,

Voor wroeging noch voor holle schimmen,

Maar toch verlangt mijn droeve geest

Naar 't purperen der oosterkimmen.

De nachtwind met zijn killen aâm

Zit op het stervend licht te loeren,

Hij sluikt door 't ondicht vensterraam

Om 't kwijnend pitje weg te voeren.

Ik wakker 't wiekje vruchtloos aan,

De lichtende olie is verdwenen,

Steeds feller loeit het woest orkaan

De koopren lamp heeft uitgeschenen.

Een lichstreep scheemrend nu en dan

Gelijk aan 't nachtlicht van zooeven,

Dat 't minste tochtje dooven kan:

Ziedaar het zinbeeld van ons leven.

Hasselt.

Karel Quaedvlieg.