Het Belfort. Jaargang 6

[p. 310]

Gedachten.

DAT iedereen in ons opmerkt, is meestal dát waar wij zelf ons minst rekening van geven.

Dikwijls willen wij den Heer groote offers brengen die ons behagen, en wij ontzeggen hem juist dátgene wat hij van ons verlangt. Wij willen onzen vriend een kostbaar geschenk aanbieden en weigeren hem de bloem die hij begeert.

Sommige karakters kunnen enkel kruipen of heerschen; het is hun onmogelijk als gelijken met anderen te leven; zij verliezen hunne eigen weerde uit de oog of vertrappen die van een ander.

Gods wil volbrengen is niet alleen met de schikking zijner voorzienigheid instemmen, het is ook al de deugden oefenen die zijne liefde van ons verwachten mag.

Niemand hoort geerne zeggen dat hij nog veel leeren zal; en nochtans is 't alleen door grooter ondervinding dat wij min dwaasheden begaan.

Moeten wij, als wij lang en vurig God om ootmoedigheid gebeden hebben, Hem niet danken, zoo hij ons blind maakt voor het goede dat wij doen, en ons enkel de overtuiging laat dat wij zwak en nutteloos zijn?

[p. 311]

Hadden wij den moed ons op voorhand in den mogelijken tegenslag onzer ondernemingen te schikken en enkel op ons goed inzicht te steunen, wij zouden altijd tevreden zijn.

Als wij met de gewone kwellingen vrede gemaakt hebben en de vreeze van God te mishagen de eenige is die ons overblijft, dan mogen wij ons verwachten ook langs dien kant beproefd te worden.

Wij zijn allen uiterst behendig in het schikken van de omstandigheden die onze denk- en doenwijze voor ons zelven kunnen rechtveerdigen.

Ik en ken maar twee bronnen waar liefde uit opwelt: bewondering en medelijden.

Velen schijnt het woord plicht zoo vreemd alsof het Hebreeuwsch ware. Immers in den boek hunner opvoeding stond genot in zulke groote letters, dat zij er zich als 't ware blind op keken en niets anders leerden spellen.

Wat de godsdienst geeft, kan ook, tot een zeker punt, eergevoel en besef van eigenweerde geven, - zoolang een voordeelige wind in de zielen waait. Maar laat de woeste stormen van den tegenspoed op het broze scheepken losbreken!... Geene enkele sterre blinkt den drenkeling tegen, nergens eene redplank!... En hij zoekt in den niet de vergetelheid die het leven hem weigerde.

Zoekt gezonde lucht en gezond voedsel, maar bovenal gezonde vrienden en gezonde boeken.

In de groote wereld heeft de zoogenaamde étiquette de vriendschap den hals gebroken!... De zoogezeide vrienden worden maar op bepaalde dagen en uren ontvangen, ja, soms onbepaald afgewezen.

[p. 312]

Zijn zij binnen, dan zullen de berekende lachjes en de gemeten hoffelijkheid niet verraden hoezeer de lastige bezoeker naar de maan gewenscht wordt, noch hoe straks zijn minste gebaar, zelfs de stoffe van zijn kleed, zal gehekeld worden. Gelukkig die aan de deur blijft en, met een kaartje, van het bezoek vrijkomt dat de beleefdheid eischte.

Waar de ouders het verstand der kinderen te veel ophemelen, misprijzen de kinderen weldra het verstand der ouders.

Zich over iedereens handelwijze te zijnen opzichte beklagen, is zijne eigene verwaandheid uitbellen.

Wie gewoonlijk een goed inzicht heeft, en zal zoo spoedig geen slecht bij een ander veronderstellen.

Eens dat wij ons een gedacht over iemands karakter gemaakt hebben, zien wij dikwijls het beklagensweerdige zijner handelwijze over het hoofd, enkel om behagen te scheppen in de juistheid onzer meening.

Zijt gij met kinderen en onderdanen al te toegevend, gij verliest uw gezag; zijt gij te streng, gij verliest hun vertrouwen, en beide zijn u even noodig om eenig goed te kunnen stichten.

Geluk! betooverend beeld door velen voor eene hersenschim aanzien, door anderen vruchteloos nagejaagd in roem en rijkdom, in wellust en weelde, in zinnelijk genot en bedwelmend vermaak! Geluk, zoo ieverig gezocht, zoo zelden ontmoet, uw zaad schuilt in ons hert; het kiemt in nederige onderwerping; het bloeit in de overtuiging van Gods eindelooze goedheid die ons bemint; uwe vrucht is wederliefde en uw naam, tevredenheid.

[p. 313]

Met reden mogen wij ons beklagen zoo dikwijls aan onze goede voornemens te kort te blijven; doch het en mag geene gekwetste eigenliefde zijn. Het weze enkel de berouwvolle schaamte van het kind, dat betreurt zijnen vader misnoegd te hebben en liefdevol belooft zich te beteren.

Een stalen wil, zeggen wij. Ach! ware hij maar van koper! Dan zou hij wel eens blutsen, maar toch zoo spoedig, in werkeloosheid, niet verroesten.

Hadden wij moed en geduld genoeg om te ontleden wat ons afschrikt, wij zouden dikwijls om onze vreesachtigheid blozen!

Oude brieven, gele blaadjes tegen tijd en vergetelheid bestand! Met u kunnen wij naar vroegere dagen wederkeeren, ons zelven terugzien met al wat wij beminden, in ons herte de gewaarwordingen en in onze oog de tranen weder voelen die gij er eens deedt opwellen. Het geschenk moge ons den vriend herinneren, door zijne brieven leven wij met hem, zelfs als de dood zijne hand is komen verstijven, en dikwijls, na jaren, zal een opbeurend woord van hem voldoende zijn om ons moedig, getrouw aan het verleden, de toekomst te doen inblikken. Scheurt uwe oude brieven niet, zij bewaren een gedeelte van u zelven.

Eene kleine zaak die wij uitstellen, schijnt van dag tot dag moeilijker te worden. Onze verbeelding door tegenzin bedrogen, maakt dan van nen molshoop nen heelen berg.

Voor sommige menschen moogt ge meer doen alsdat ge kunt, zij zullen nooit vinden dat het genoeg is; voor anderen hoeft ge u enkel te verroeren, en zij zullen denken dat gij al te veel deedt.

[p. 314]

Wij zijn altijd met ons kruis tevreden, zoohaast wij, tzij door wijsgeerige redeneering, tzij door eenen lichtstraal van boven, natuurlijk vinden dat wij er onder gebukt gaan.

Hoe vertrouwelijk komt de kleine vogel, bij den eersten sneeuw, op uwe vensterruit tikken! Weigert hem geenen broodkruimel; - en klopt, betrouwvol gelijk hij, aan het herte van Hem die menschen en vogelkens voedt.

Het genoegen dat ons verrassen komt, is de rozeknop bij 't ontluiken, in volle frischheid van geur en kleur; - het lang verwachte genoegen is de bloem die ons van verre tegenlonkte, maar reeds begint te verdorren als wij ze plukken mogen.

M. Erica.