Het Belfort. Jaargang 6

[p. 270]

Aan eene Moeder bij de wieg van haar kind.

WAT vreugde kan een' moeder smaken,
Wanneer ze bij de wieg' mag waken
Om zich te spieg'len in heur wicht.
Wanneer ze in stilte zit te droomen,
Wat eens van 't engeltje zal komen,
Dan spreekt het hart door haar gezicht.

Wat woelt u door den geest, o moeder?
Wat meent gij dat den Albehoeder
Voor uwe liefde heeft bestemd?
Waar denkt ge 't voor op d'aard gezonden?
O, 't denkbeeld zulks ooit te doorgronden
Houdt te vergeefs uw hart omklemd.

Zal het de roem der zijnen wezen,
Den vijand voor zijn naam doen vreezen,
En strijden als een eervol held?
Ofwel zal 't Godes woord verkonden
Zijn leven slijten rein van zonden,
't Is al wat u het hart voorspelt.

Maar waarom gaat uw aanschijn kleuren,
En ziet men u als ware treuren,
En 't lachje kwijnen om uw mond?
Ach! moeder, wat komt 't hart beroeren
En u in droeve mijm'ring voeren,
In deez uw uitverkoren stond.

Ach! ziet ge uw kind op 's wereldsbaren
Omringd van klippen en gevaren
Verbrijzeld vallen op een rots;
Ach! ziet ge 't in zijn laatste krachten
Het kwade doen, de deugd verachten,
En vloeken nog de name Gods?

[p. 271]

 

Ja moeder 'k zie het aan uw vreezen

 

En lees het op uw angstig wezen

 

Gij ziet een duistre toekomst in;

 

Gij ziet het eind' der grootste ellende

 

Die even 't moederhart niet kende;

 

Doch spare u God ooit het begin.

 

 

 

Neen, moeder hoop nog kunt ge u vleien

 

Staak uwe mijm'ring wil niet schreien

 

En bid den Schepper van 't heelal,

 

Opdat zijn allerbesten zegen

 

Het volge steeds op al zijn wegen

 

Hier onder in het tranendal.

 

 

 

Jozef de Ras.