Het Belfort. Jaargang 5

[p. 120]

Aan den wel eerweerden heer Joannes Josephus Engelbert Aloysius Vanweddingen
doende zijne eerste mis, den 25 September 1864 in O.L.V. ter Predikheeren, te Leuven⁽¹⁾

'KZAL de dichtlier nog eens stemmen,

Spannen mijne liefste snaer,

Nu mijn vriend, voor de eerste reize

Opklom naer het zoenaltaer.

Ware 't slechts den mensch gegeven,

Op naer eisch verheven toon,

Priesterwaerde te bezingen

Dan ja, klonk het zeker schoon.

(1) Het afsterven van Mgr. A. Van Weddingen, die den 7 Juli II. te Laken ontsliep als aalmoesenier van het Hof, herinnerde mij dat ik een gedicht bezit vervaardigd en afgelezen ter gelegenheid zijner Eerste Mis door den eerw. heer hoogleeraar J. David. Ik dacht dat het aan de lezers van het Belfort kon aangenaam zijn, hun dit stuk meâ te deelen. Enkelen zouden kunnen twijfelen of David wel zelf het vervaardigde, daar hij geen dichter was en ten jare 1864 à 1866 door den zwaren letterkundigen arbeid gansch afgemat moest zijn van geest en lichaam Dit is waar, wij hebben hem gedurende omtrent de 30 jaar en vooral in den laatsten tijd goed gekend en met hem omgegaan, en wij twijfelden ook eenigszins; edoch onze vriend, Mgr Van Weddingen zelf, heeft ons verzekerd dat David het voor hem gemaakt en afgelezen heeft op zijne Eerste Mis. Overigens, hoewel David geen groot liefhebber was van feesten, nochtans in bijzondere gevallen, had men het genoegen er hem aan te treffen en soms een gedicht van hem te hooren; zoo bij voorbeeld, op de Eerste Mis van zijnen stadsgenoot P. Fr. X. De Ram, in Meert 1827, op die van zijnen boezemvriend J. Bosselaer, in 1825, en op de viering der Eerste Mis van den buitengewoon veel belovenden jongen leviet A. Van Weddingen, die in 1869 doctor in godsgeleerdheid werd uitgeroepen, bij zijn afsterven hoogst geleerde werken achter liet, uitmuntend Fransche dichter was, lid der Koninklijke Academie te Brussel, ridder van het Leopoldsorde en van de orden van Frans-Jozef en van de ijzeren kroon van Oostenrijk.
Wilsele.
L.W. Schuermans, pr.

[p. 121]

 

Maer het hert alleen kan 't voelen,

 

Drukt het met geen woorden uit,

 

Hoe de priester wordt verengeld

 

Wen de hemel zich ontsluit,

 

Wen de Gever van het leven

 

Met zijn heerlijkheid omstraeld,

 

Na 't krachtig woord des priesters,

 

Op het outer nederdaelt.

 

 

 

Gij gevoeldet ook die volheid

 

Die met Jesus nederkwam,

 

Die, als 't ware, uw ziel aen de aerde

 

Losrukte en ten hemel nam.

 

Zegentogen zaegt gij knielend

 

Op 't aenbiddelijk Sacrament,

 

En ontbrandet aen die liefde,

 

Die een aerdsche mensch niet kent

 

 

 

Scepters kan de wereld geven,

 

Vreugden die het vleesch geniet;

 

Maer dat innig zielgenoegen -

 

Neen dat kan de wereld niet!

 

Slaven zijn het, die haer dienen,

 

Waenvreugd schenkt zij voor geween;

 

Maer 't geluk, de ware vrijheid

 

Vindt men in de deugd alleen.

 

 

 

Ook gij voeldet deze waerheid,

 

G'hebt haer 't vaerwel vroeg gezegd,

 

En het zoete juk van Jezus

 

Op uw schouderen gelegd.

 

't Voorrecht van zijn woord te spreken,

 

Dat Hij u op heden gaf,

 

't Moge u rust en leven kosten,

 

Ruilt gij voor geen' scepterstaf.

 

 

 

Gij hebt reeds op uwe lippen

 

De eerste wetenschap vergaerd,

[p. 122]

 

En gij zult haer trouw verspreiden,

 

Aen de waerheid nauw gepaerd.

 

Gij zult op uwe wegen strooijen

 

Zuivere Evangelieleer,

 

En der menschen herten vullen

 

Met de orakels van den Heer.

 

 

 

Doch, mijn vriend, het woord des Priesters,

 

Ook als 't schoone lessen geeft,

 

Moet op kloekheid zijn gegrondvest

 

Die voor geen gevaren beeft;

 

Nu zijn ijver wordt gedwarsboomd,

 

Nu hem alles tegenstort,

 

Nu wordt vaek de deugd verwaerloosd

 

En het voorbeeld schiet te kort.

 

 

 

Ja, wie heden Priester zijn zal,

 

Dien voegt onverschrokkenheid,

 

Om het duizendhoofdig ondier

 

Dat aan leer en godsdienst bijt

 

Moedig op den nek te trappen,

 

En den stalen waerheidschild

 

Op zijn gorgel neer te drukken

 

Tot het zijnen doodskreet gilt.

 

 

 

Ja, het wangedrocht des ongeloofs

 

Beurt nog dagelijks het hoofd,

 

't Onverbasterd woord des Heilands

 

Wordt van weinigen geloofd;

 

Leering, door hem zelf geregeld,

 

Wordt voor beuzeling geschat;

 

Ja voor dweeperij gebrandmerkt,

 

En men zwelgt zich leugenzat.

 

 

 

Maer daer zijn nog echte kristnen,

 

Kinderen der beloftenis,

 

Voor wie Jezus' bloed aen 't kruishout

 

Vruchtloos niet vergoten is.

[p. 123]

 

Die, mijn vriend, die moet gij steunen,

 

Voeden, troosten dag en nacht;

 

Dat de geest der valsche wijsheid

 

Hen in 't zielverderf niet smacht.

 

 

 

Dan, ik zal uw plicht niet toonen,

 

Gij zijt priester, God gewijd,

 

En gij zult het ambt niet wraken

 

Waer gij toe geroepen zijt.

 

Er zal u geen hulp ontbreken:

 

Hij, die 't al geschapen heeft,

 

Zal den leeraer nooit vergeten,

 

Die voor 't heil der menschen leeft.

 

 

 

J. David.