Het Belfort. Jaargang 5

[p. 118]

Vaarwelgroet aan den kunstschilder J. Janssens.

HET schepsel boven alle de aardsche groot,

De mensch, leeft niet alleen bij graan en brood,

Maar bij elk woord, dat uitging uit den monde

Van Hem, die aarde schiep en hemelronde,

Die schreef in wonderteeknen zonder tal

Zijn' naam op ieder stipje van 't heelal.

Op lelieblad en breedgetakten ceder,

Op musschevlerk en koning adlaars veder,

Op kouden steen, op 't levend aangezicht,

Op alles prijkt Gods naam in glanzend licht.

Eilaas, te velen duiken weg in 't duister

En blijven blind voor's Heeren schoonheidsluister;

Te velen wroeten voort in louter stof,

En wijden woord en werk en lied en lof

Aan wat de zinnen - niet de ziel - mag streelen,

Aan wat de dood - geen leven - rond zal deelen!

Toch enklen staan, en wondrend weidt hun oog

Op Gods gewerken en zijn prachtvertoog:

Geliefden Gods en uitverkoren zielen,

Die God in 't Schoone zien waarvoor zij knielen,

En leven van Gods hemelgave en gunst,

Door 't edel merk bestempeld van de Kunst.

[p. 119]

 

Wel hem, die langs zijn baan hen mag ontmoeten;

 

Bij warmer handdruk hen mag vrienden groeten;

 

Mag wandlen aan hun zij naar 't schoonheidsveld,

 

Waarvan hun geestdrift zooveel wondren meldt;

 

Of zitten mag naast hen, en gretig schouwen

 

Hoe zij uit stof en geest het werk opbouwen,

 

Waarbij door 't Godgetrouwe nageslacht

 

Hun meesternaam eerbiedig wordt herdacht.

 

 

 

Wat lekker brood ons dan hun vingren breken!

 

't Is manna, dat uit hooger hemelstreken

 

In onbevlekte blankheid nederdauwt

 

En smelt in geest en herte, daar 't herkauwd

 

Zal worden uur en uren lang en dagen,

 

En levenwekkend voedsel rond zal dragen.

 

 

 

o Ja, gij, Christen kunstenaar, ge zijt

 

In d'eigen kring tot Godsgezant gewijd.

 

Om over 't volk bij plechtig handenzeegnen

 

Het wonder manna-meel doen neer te reegnen;

 

Gij staat - zoo Mozes ter woestijne stond -

 

En deelt de spijs der blanke Schoonheid rond,

 

Een spijs der ziel, die God wou zelf bereiden,

 

Zoo hemelzoet van smaak en zoo verscheiden.

 

 

 

God weet, mijn vriend, hoe diep mij 't herte bloedt

 

Bij 't stamelen van dezen vaarwelgroet

 

En 't lief herdenken aan vervlogen dagen.

 

Toch zal mijn tong nu rouw- noch jammerklagen:

 

Niet mij, maar aan de Kunst behoort uw lot;

 

En waar de Kunst u roept, daar roept u God.

 

 

 

Eug. De Lepeleer.

Te Sint-Nicolaas, den 22^sten van Meimaand, 1890.