Het Belfort. Jaargang 5

[p. 360]

Gebed der zee.

IK loof U, Schepper, Heer en Koning!

Ik loof U, alvermogend God!...

Gij wenkt van uwe hooge woning

- En 'k sta, en wacht op uw gebod.

En toornt Gij, in uw toorn verbolgen

Werp ik aan de aarde rouw en dood

En dek met opgetaste golven

Het graf dat Ge in mijn diepte ontsloot;

'k Verstrooi en keer de koningsvloten

Als schelpjes in mijn breede kom...

En lacht Gij, 'k voer de visschersbooten

Blij hupplend naar de kust weerom.

Heer, laat mij goed zijn voor uw kleenen,

Goed voor het arme huisgezin:

Zeilt vaders ranke schuitje henen,

Hoû d'ongetemden golfslag in.

Dat met haar kind de jonge vrouwe

Nooit, dood van angst, op d'oever wacht',

Maar hoopvol in de verte schouwe

Met oogen waar de vreugd in lacht.

[p. 361]

 

Heer, laat uw zegen mij doordringen -

 

Mijn gronden, die geen peillood tast;

 

Mijn stormen die hun banden wringen;

 

De rotsen, in mijn boezem vast;

 

 

 

De levens in mijn schoot verscholen;

 

Mijn vlakten die de mensch doorkruist;

 

Mijn verten, nog in nacht verholen;

 

Mijne oevers waar de riethalm ruischt.

 

 

 

Hoe ver mijn wilde golven dreven,

 

Ge omsloot mijn rijk en hieldt den staf...

 

Geef zegen aan dit veld van leven,

 

Geef zegen aan dit diepe graf!

 

 

 

Ik loof uw Naam, oneindig Wezen,

 

Wiens Wijsheid uit mijn wondren blijkt!

 

U, uit wiens hand mijn vloeden rezen,

 

Wiens hand mijne ebbe nederstrijkt;

 

 

 

Die langs mijne ongekende kolken

 

De bane der verbroedring schreeft -

 

De landstraat der gescheiden volken

 

Die Ge in elkanders armen dreeft.

 

 

 

'k Zag, ja, uw vredebanen schenden

 

Door veete en wrok bij vuur en bloed;

 

Langs hier zich 't vrekkig onrecht wenden

 

Met aller ijdelheden stoet;

 

 

 

Maar 'k heb uw heilig Kruis gedragen;

 

Ik droeg de boden van uw Woord,

 

En bracht het heil der nieuwe dagen

 

Tot onbezochte volkren voort.

[p. 362]

 

Ik loof u, God! in uwe werken

 

Wier rijkheid uwe glorie meldt!

 

Gij deelde de aard in duizend perken,

 

In berg en dal en woud en veld,

 

 

 

En hebt aan mij uw kracht gegeven;

 

Op mijne ruimten uitgebreid

 

Hebt Gij het zegel ingedreven

 

En 't beeld van uwe oneindigheid.

 

 

 

Gij gaaft aan de aard heur lieve dalen,

 

Haar grootsche bergen steilgebouwd,

 

Het eenzaam lied der nachtegalen,

 

Het kruidje dat zijn bloempje ontvouwt.

 

 

 

Mij gaaft Ge 't blijde golfgewiegel,

 

En van mijn ongemeten vlak

 

Schiept Gij den zon- en mane-spiegel

 

En welfde erin uw starrendak.

 

 

 

Werken 's Heeren allerwegen,

 

Zingt den Heere lof en zegen!

 

Viert in eeuwigheid zijn' Naam!

 

Waatren boven 't dak der hemelen!

 

Zon en maan en starrewemelen!

 

Regenvloed en dauwdrop saâm!

 

 

 

Looft den Heere, 's Heeren krachten!

 

Looft den Heere, dagen! nachten!

 

Looft Hem, duisternis en licht!

 

Looft den Heer van eeuw tot eeuwe,

 

Hitte en koude en ijs en sneeuwe!

 

Wolkgevaarte en bliksemschicht!

[p. 363]

 

Looft Hem, aarde! bot en bloesem!

 

Al wat kiemt in 's aardrijks boezem!

 

Looft Hem, berg en heuvelkling!

 

Weidegroen en blauwe luchten,

 

Grazend vee en vogelvluchten,

 

Dat uw taal Hem zegen zing'!

 

 

 

Bron en stroom! En gij, mijn wateren,

 

Looft Hem onder 't donderklateren!

 

Looft Hem als het koeltje u streelt!

 

Reuzen in mijn afgrond levend!

 

Vischjes, die, door 't ruime zwevend,

 

Met mijn daartle golfjes speelt!

 

 

 

Wijde vlakten! diepe gronden!

 

Laat uw stem den Naam verkonden

 

Van den Heere die u schiep!

 

Hem beleden! Hem aanbeden!

 

Loov' Hem door al de eeuwigheden

 

Al wat Hij in 't leven riep!

D^r H. Claeys, pr.