Het Belfort. Jaargang 5

[p. 225]

Uit ons dagboek te Parijs.

LANGS prachtige gezichten bracht ons de spoortrein in het uitgestrekte en woelige Parijs.

Wat lange reeks loodsen, bureelen en stapelplaatsen! die alle met het overdekte station in verband staan. Hoevele passagiers- en goederenwagens vlogen wij voorbij, eer het stoomros zijne vaart staakte en ons de vrijheid liet!

En toen we uitgestapt waren, zagen wij het volk als van alle werelddeelen krioelen en eene bedrijvigheid zonder voorbeeld aan den dag leggen. Maar geen wonder, want de ijzeren netten spreiden zich naar ons gansche werelddeel uit. Zoo ver de oogen reiken, ziet men treinen aansnellen en vertrekken, vreemdgekleede en luidruchtige volkdrommen in- en uitstappen. Een menschenstroom golft af en aan; men spreekt er van 't zwoegen om het dagelijks brood, van 't streven naar genoegen en fortuin. Dezen vliegen vol vreugd op de vleugels van den stoom naar kermis en bruiloftszaal, genen komen van ziekensponde en sterfhuis. Tusschen die drukte dreunt het gerij en het geratel van grootere en kleinere wagens; al dat geraas en lawaai vereenigen zich in een verward gegons te midden van die biezwermachtige volksmenigte.

Wij haastten ons het station te verlaten om wat vrijer te kunnen ademen.

Spoedig zagen wij een andere drukte.

Hier doorkliefden de scherpe stevens van allerlei

[p. 226]

schepen de Seine, daar ratelden sleeperswagens over de breede straten, ginder doorkruisten rijtuigen van elk soort de stad of liever de wereld, zooals de Parijzenaar gaarne zijne hoofdplaats noemt.

Daar het dien dag vrij warm was, stegen wij spoedig aan boord van een der gehuifde plezierbooten, welke nu eens langs de staalharde kaaien, dan weer langs badplaatsen over de spiegelgladde baren der Seine als vlugge zeehonden voorbijschoten. Zulke watertochtjes verschaffen een verfrisschende koelte.

Kort daarna trokken wij naar onze kennissen in het prachtig pensionaat bij de Broeders der Christelijke Leering te Passy, thans bij Parijs ingelijfd. Hier genoten wij een broederlijke gastvrijheid en de beste nachtrust, ons lichaam was trouwens niet weinig afgemat van het langdurig gedommel en gesleur des spoortreins.

Den volgenden dag waren wij spoedig te been, en lieten onder onze voeten noch onder die der paarden gras groeien om een of ander te vernemen. Slechts een paar bijzonderheden worden hier medegedeeld.

Daar wij kennis hadden bij de Paters Jezuieten, werden wij in hunne schoone maar gedeeltelijke afgesloten kerk toegelaten. Wij zeggen afgesloten kerk; men moet weten, dat dit gebouw tot het verrichten van den godsdienst toen nog niet in 't openbaar mocht gebruikt worden, daarom was een groot gedeelte der kerk met een houten beschot afgescheiden van al de altaren. Het deel des gebouws langs de straat was in een pianomagazijn veranderd. In waarheid, zagen wij er een dozijn pianos uitgestald en lazen wij boven den ingang in groote letters: Magasin de pianos et harmoniums. Achter het houten beschot aanschouwden wij de grafplaatsen van vijf Jezuieten, die er tijdens de Commune van 1870 hun bloed vergoten hadden. Vóór den voet der altaren ligt op elk dezer graven eene

[p. 227]

wit marmeren plaat met verguld inschrift van den naam, overlijden, enz. van den religieus. De ons vergezellende Pater meldde, dat er reeds genezingen door de voorspraak dier overledenen geschied waren.

De kolonel Gerard, op wiens bevel de kogel door het hart dezer vijf onschuldige kloosterlingen gejaagd werd, stierf ten jare 1886 in een der gevangenissen van Belgie. Men poogde den moordenaar tot een goeden dood voor te bereiden, doch alle opwekkingen en gebeden werden door hem met vloeken beantwoord. Moge die afgedwaalde door God in barmhartigheid ontvangen zijn! Maar hij zelf kende geene barmhartigheid, want toen de vrouwen vóór zijne voeten neervielen en om de bevrijding harer mannen smeekten met betraande oogen en opgeheven armen, had hij ten antwoord slechts een kogel die den levensdraad der biddende kunne afsneed. In den kerker werd de kolonel gedurende de laatste tijden zijns levens vreeslijk gepijnigd en geslagen door een onzichtbare hand. Eens werd hij in de tegenwoordigheid van een priester in den hoek der gevangenis geworpen onder de verschrikkelijkste smarten. Dit ijselijk bedrijf werd tegen den moordenaar meermalen herhaald, totdat hij den geest gaf. Het bleek na den dood, dat het lichaam van den ongelukkige deerlijk gekneusd en op vele plaatsen blauw geslagen was.

Het is voorzeker waar, dat God vroeg of laat rekening houdt met zijn wet- en rechtverkrachters, en vooral met diegenen welke de hand slaan aan zijn gezalfden.

Het was jammer, dat wij te laat de kerk binnentraden, waar vóór het stoffelijk overschot van den H. Vincentius van Paulo een groot getal kaarsen voortdurend ontstoken is, anders hadden wij die eerbiedwaardige overblijfselen meer van nabij mogen vereeren.

Terwijl wij van dien uitstekenden Heilige gewaagden,

[p. 228]

werd ons de groote invloed gemeld die de liefdezusters van den H. Vincentius in Parijs uitoefenen.

Deze stad stelt een groot vertrouwen in haar. Het bestuur der weldadigheidsbureelen beeft aan die geestelijke dochters de uitreiking der gedeeltelijke aalmoezen toevertrouwd. Schier in elke wijk wordt zulk bureel door deze religieuzen bestuurd, zoodat Parijs de engelachtige hand der dochters van den H. Vincentius uitverkozen heeft om er den penning aan de armen te geven, welke stoffelijke aalmoes dan steeds met eene geestelijke vergezeld gaat.

Onder die ijverige leden van den H. Vincentius was er vooral een die haar volk buitengewoon beminde en nog niet lang overleden is. Wij willen een woord van haar gewagen.

Menigeen te Parijs kent die religieuze met den naam van Zuster Rosalie.

Vóór eenigen tijd woonde zij in de wijk Marceau, meestal Faubourg Souffrant geheeten. Wee u! als gij te dier plaatse slecht durft spreken in hare tegenwoordigheid; men zou tegen u opstaan; al dat volkje, al die personen zijn hare kinderen, van welken stiel of afkomst zij ook mogen wezen. Zij noemt ze allen hare kinderen, en koestert voor hen een ware moederliefde.

Krachtdadig is dan ook haar gezag en invloed bij dat overigens zoo moeilijk bedwingbaar gepeupel, getuige het volgende.

In de vreeslijke junidagen van 1848, werd een kapitein door het janhagel van voornoemde wijk gevangen naar de binnenplaats der Zusters gebracht om daar den kogel te ontvangen. Nauwelijks had Rosalie dit vernomen, of zij wierp zich onbevreesd vóór de geweren.

‘Halt - riep zij - 't is hier Godshuis, door zulke misdaad wordt het bezoedeld; de dood des kapiteins worde u ten schade en ten ongeluk!’

Het gespuis riep: ‘Rosalie, gij hebt gelijk; zuster, gij zijt goed voor ons geweest, wij willen daarom

[p. 229]

u geen leed doen; wij zullen den kapitein elders doodschieten, zoodat gij het noch zien, noch hooren zult.’

‘Neen, neen, mijn vrienden! - hernam de vrouwestem gebiedend, die man behoort ons toe, en van hier gaan zal hij niet; in naam der diensten die wij u hebben bewezen, in naam uwer vrouwen en kinderen, eisch ik dien militaire; hij worde voortaan onze krijgsgevangen.’

Hij werd gespaard.

Wat vermogen niet deugd en heldenmoed!

Te Parijs wonen vele personen, die machtig zijn met de pen, machtig met de tong, machtig door hun genie, machtig door staatkunde, maar niemand oefent op het volk meer invloed uit dan Zuster Rosalie. Het woord, het geld, de degen gaan voorbij en werken dikwijls weinig of niets uit; doch de nederige dochter van den H. Vincentius, verschijnt in haar eenvoudig kloosterkleed, met den vreugdelach op de lippen, met de erbarming in het hart, en de zwaarden schuiven in de scheden, de barrikaden verdwijnen, de geweren en bajonetten vergeten te wonden, kortom, alle wapens zwijgen, rust en vrede herleven.

Op zekeren dag hoort Zuster Rosalie, in de nabijheid van haar klooster, een groote beweging en rumoer met mokers en andere werktuigen. Zij loopt naar buiten en ziet haar vrienden driftig bezig aan eene reeds hooge barrikade.

‘Mijn kinderen! wat doet gij? - roept ze verwonderd.

‘Wel, Zuster! wij slaan stevige barrikaden op, om alzoo het paarden- en voetvolk te beletten hier langs te trekken en u kwaad te berokkenen.’

‘Barrikaden!? herhaalt Rosalie, gij hebt er reeds te veel gemaakt; de Zusters daarenboven vreezen noch het paarden- noch het voetvolk, daarom zult gij oogenblikkelijk die keien, boomen, enz. wegruimen.’

[p. 230]

Men gehoorzaamt haar op staanden voet.

Het volkje dat zich zooveel moeite had getroost, brengt gewillig de keien naar hunne plaats en zonder eenig gemor; Zuster Rosalie heeft het gezegd was hun genoeg.

Voor deze en veel andere heldenfeiten werd het kruis des Legioens van Eer op hare borst gehecht door den minister van oorlog; maar wat verdienstvol eerekruis ontving die Zuster niet van den Minister des eeuwigen vredes?

Abdij van Postel.

Th. J. Welvaarts, prior.