Het Belfort. Jaargang 5

[p. 79]

Vreugde en leed.

ER is in mijn sluimerend harte

Een vogelken blijde ontwaakt,

De lustige vogel der vreugde,

Die 't al tot een liedje maakt!

Verdwenen is leed en kommer,

Hun zwarten sluier gescheurd,

Weer sprankelt met licht en leven

Wat treurnis' nacht had verkleurd!

De wolken, die dreigend dreven

Aan 't sombere vergezicht,

Ze glansen in gouden luister,

Ze baden in zonnelicht!

Wat zwaar scheen, moeilijk om dragen,

De drukkende levenslast,

Daar hecht als een duurbaar heilpand

Mijn ziel haar wenschen aan vast.

Wat ongemerkt ik voorbijging,

Wat slechts bij 't missen men schat,

Als 't wilde bloemken, dat roekloos

Bij 't zwerven mijn voet vertrad,

Dat wekt in 't diepst van mijn ziele

Een dankbaar, zalig gevoel

Dat spreekt een wondere tale

Klaarklinkend in al 't gewoel,

't Gewoel, dat mijn geest vermoeide

En nu tot handelen wekt,

't Gewoel, dat mij moedloos maakte

En nu tot geneugte strekt!

[p. 80]

 

 

 

Och! droefnis en vreugd der aarde,

 

Ge zijt als de wolk en 't licht,

 

Die ongestadige winden

 

Doen wisslen in 's menschen zicht!

 

 

 

Och! droefhis en vreugd der aarde,

 

Wel hem, die gelaten, stil,

 

Trots u in bedaardheid afwindt

 

Den draad van zijn levensspil!

 

 

 

Want woelig juichen en schreien

 

't Gaat alles een zelfden gang;

 

't Vult heden proppend het harte

 

Tot morgen wat nieuws 't vervang'!

Antwerpen.

Hilda Ram.