Het Belfort. Jaargang 4

[p. 369]

't Oude lied⁽¹⁾.

IN de stilte van mijn herte,

Ruischt een heimelijk gezang;

Als de weêrgalm, uit de verte,

Van een zuiver klokgeklang.

't Is het lied van dierbre tijden,

Wederwekkende, in 't gemoed,

Van vervlogen zielverblijden

De gedachtenisse zoet.

Daar en klinkt zoo waar geen toon,
Of hij nog zoo kunstig zij;
Daar en klinkt geen lied zoo schoon,
Oude lied, zoo schoon als gij!

't Is de wind der frissche weide,
Met den bloemengeur der Lent,
Die, door 's levens dorre heide,
Troostend zijnen balsem zendt.
't Is de lieve morgenluister,
Straal der hope, licht der jeugd,
Die het treurig herteduister,
Met zijn glansen, weêr verheugt.

(1) Getoonzet door J. D'Hooghe.

[p. 370]

3.

 

't Is de murmelende bronne,

 

Die den dorst'gen reizer noodt,

 

Uit der wegen stof en zonne,

 

In den koelen looverschoot.

 

't Is de bronne van 't geheugen,

 

Die daarbinnen ruischt zoo teer

 

En mij laaft, met volle teugen,

 

Aan de zoetheid van weleer.

 

 

 

A.-J.-M. Janssens.