Het Belfort. Jaargang 4

[p. 31]

Het kruis aan de brugge.

HET is zomer. Alles lacht, alles zingt.....

Het zonneke schijnt, de vogelkens kwelen en fladderen in de milde lucht; de blommekes bloeien, de landlieden juichen: alles lacht, alles zingt.....

Vooral in de weide lacht en zingt alles: het lange, rijpe gers, de roode kollen, de blauwe korenblommen, de breede, ritselende beke, de sjerpende krekels, de gonzende bieën, de stijgende leeuwerikken..... alles lacht, alles zingt.....

Ook die lieve kinderen lachen en zingen die daar op den eerdeweg staan, die dweers door de meerschen al over de beke, naar 't dorp loopt. 't Zijn rechte engelkes gelijk zij daar dertelen, barevoets en blootshoofds: twee vierjarige meisjes en twee vierjarige knaapjes, de laatsten met zwarten krullekop en pikzwarte oogen, de eersten met lange goudblonde lokken en hemelschblauwe oogen. Er is nog een derde meisje, een jaar of vijf ouder, eveneens met blonde lokken en lazuren kijkers.

Dat meisje past gewis de kleinen op, opdat zij niet in de beke zouden vallen, of 't gers schenden met er in te loopen. 't Zijn jongens van het dorp, dat een paar boogscheuten verder op ligt, t' einden de meerschen.

De jongskes plukken kollen, vergeet-mij-nietjes, koren- en koekoekblommekens, die van voren in het gers nevens den eerdeweg staan. Als zij nu allen hun handje vol hebben, zetten zij hun midden op het pad in eenen kring en leggen hunne blommen op den schoot van hun oudste zusje neêr. Deze vlecht er eenen krans van, eenen prachtigen krans.....

[p. 32]

De krans is voltooid...... Wat schoone krans!..... Geen koning op aarde heeft in zijne kroon safieren of robijnen zoo schitterend als de vurige kollen en de helderklauwe korenblommekens. Wat schoone krans!...

‘Wien zal de krans toebehooren?...’

Die vraag rijst op onder de kinderen, als eensklaps een der knaapjes in de verte eene witte gestalte bemerkt, die langs het slingerend pad komt aandrijven. Het jongske steekt den wijsvinger uit en roept:

‘Zoete-Liva!’

Allen kijken te gelijk langs dien kant, springen recht, beginnen te juichen en te roepen:

‘Zoete-Liva! Zoete-Liva! voor haar de krans, voor haar de krans!’

De jongens loopen allen de witte gestalte te gemoet en komen bij haar, dichte bij 't brugsken, dat over de beke ligt.

Ware er een waarachtige engel des hemels bij de kleinen neêrgedaald, hij hadde niet indrukwekkender geweest dan het meisje dat daar nu staat. Zeventien jaren kan het omtrent oud zijn; zijn gelaat is sneeuwwit, zijne oogen zijn doorschijnend blauw en zijne haren lang en wit-blond; deze laatste zijn van achter met een blauw lintje saâmgebonden. Zoete-Liva is blootshoofds en draagt een lang sneeuwwit kleed dat in breede plooien neêrvalt en haar achterna sleept; aan de voeten heeft zij witte pantoffels hier en daar met groen doorstikt.

Dat is een engel. Ja, een engel!

Zij is de dochter van den dorpsburgemeester en is onnoozel geboren. Er leeft in 't meisje slechts één gevoel: de liefde. Zij is zachtaardig, goedhertig; zij bemint iedereen, vooral de kleine jongens, en doet niets liever dan deze streelen en sussen. Vraagt men haar soms iets, dan antwoordt zij niet, ofwel, als zij dat soms doet is haar antwoord geheel verkeerd....... Ziet Zoete-Liva misschien liefst kinderen omdat haar reinen geest het best met hun onschuldig gemoed overeenstemt?.....

Voorzeker wel.....

[p. 33]

De kinderen beminnen Zoete-Liva wederkeerig: zij zijn het die haren naam Liva (Goddelieve) in Zoete-Liva hebben veranderd. In den zomer krijgen zij van haar blommen, bezieën, appels, peren en wat al ook, en des winters, als de gure Sneeuwman de aarde in een wit plunje steekt, dan brengt hen Zoete-Liva Sinter Klaasgoed en een schoon Nieuwejaar. Wien zou haar niet geerne zien?

Gewis, een engel is zij, wat anders dan een engel?

Daar staat Zoete-Liva nu bij de jongens in de weide; zij zoent ze, lacht ze toe en laat hare hand door hunnen weelderigen haarbos glijden. De kinderen roepen:

‘Zoete-Liva, voor u die krans, voor u die krans!’

En zij drukken de neergehurkte burgemeestersdochter den geurigen krans op het hoofd.

‘Zoete-Liva, wat zijt gij schoon, wat zijt gij schoon!’

De blanke dochter richt haar op. Zonder spreken keert zij haar om en gaat voort tot midden op het smalle brugsken.

Hoe pinkelt en schittert het zonneke in ieder golfken van 't water der beke en hoe zacht stroomt het water voort langs de bloemrijke zoomen........ En de maagd staat daar midden op de brugge, stil als een standbeeld, met hangende armen, geslotene oogen en met de kroon op het hoofd..... Vóor haar staat haar beeld herspiegeld in de klare, spelende wateren... Alles lacht, alles zingt! zij is een engel, een engel......

De kleinen juichen immer voort: ‘Zoete-Liva wat zijt gij schoon!’ maar het meisje en hoort het niet. Eensklaps roept zij met schel luidende stemme: ‘Ginds! Een veel schoonere krans, eene glanzendere kroon!’ Zij steekt de armen uit en schijnt naar iets te grijpen; zij springt vooruit en tuimelt in de beke. Het plonst een oogenblik daarbeneden en het water beschrijft breede kringen. Arme maagd!.....

‘Goede God, Zoete-Liva valt in 't water!’

‘Och arme! Zoete-Liva!’

‘Jezus, Maria!’

[p. 34]

Zóó krijten de kinderen verschrikt. Zij zien hunne teêrbeminde Zoete-Liva nog een paar keeren de armen boven 't water steken en dan zinken. Na eenige oogenblikken heeft de beke hare vorige ruste weêr, en men ziet nog 't zuiver wit kleed dweers door 't water schitteren.

Ja, zij is een engel, een engel; nu toch is zij dat heel zeker!

De jongskes beginnen allen bittere tranen te storten en loopen jammerend en klagend naar 't dorp om er het vreeselijk ongeluk te gaan verkondigen.

Gansch 't dorp snelt naar de beke: Zoete-Liva wordt er uit opgehaald en naar haar ouders huis gedragen.

Wat wordt er geweend in 't dorp, geweend!...

De burgemeester en zijne vrouw zijn om te sterven. Zij was toch de appel van hun oog, al was zij maar eene onnoozele... ‘Zij was toch een engel, een engel!’ zoo snikken zij.

Al de kinders van 't dorp weenen; ook al de moeders en vele vaders. Zij zuchten: ‘Zij was een engel, een engel!’

En twee dagen daarna zingt de kerkklok traag en treurig terwijl men eenen lijkdienst doet: ‘Zij is een engel, een engel!’

Nu staat er bij 't brugske, op den oever der beke, een houten kruis. Geen dorpeling gaat daar voorbij zonder het hoofd te ontblooten en een Ave Maria te bidden. Soms zucht men dáár nog: ‘Zij was een engel, een engel!’

Ook de onnoozelen worden soms nog bemind.

Eekloo.

E. De Graeve.