Het Belfort. Jaargang 3

[p. 424]

Siegfried, de koning.
Eene legende.

O dat wijf! Weêrom dat wijf!’ riep Siegfried ongeduldig, terwijl hij zijnen draver eenen vuistslag toebracht die het dier onstuimig deed steigeren.

Hij sprong af, en stond nevens de schoone Kunigonde, terwijl zij op hare knieën zat en de wortelen zocht die tot haar voedsel, tot dat harer zusters en dat van vader Anselm dienen moesten.

- ‘Zeg, deerne,’ sprak hij tot haar toe, ‘gij zijt schoon en ik bemin u. Ik ben koning Siegfried, en gij zult mijne koningin zijn.’

Kunigonde vluchtte als eene hinde door de heesters en de braamstruiken van het bosch.

- ‘Wat schuwe ding!’ murmelde de krijgsman terwijl hij weder zijn paard besteeg. ‘Heeft men van zijn leven.....’

Hij draafde naar de celle waar vader Anselm woonde.

- ‘Ik ben een koning in de streek,’ zegde hij tegen den ouderling die, bij zijne aankomst, niet eens zijn gebed onderbrak, ‘en ik wil eene koninginne maken van Kunigonde, die zich uwe dochter noemt. Ik sprak haar daarzooeven aan, en zij vluchtte weg; ik weet dat zij zich hieromtrent ophoudt: geef haar op, dat ik haar heenvoere met mij.’

- ‘Wel deed zij, eenen broedermoorder te ontvluchten!’

[p. 425]

- ‘Eenen broedermoorder? - Ha! ja, gij meent Luitprecht. Ik doodde hem, omdat hij mijn rechtmatig erf had aangestormd en ingenomen.’

- ‘Er staat geschreven: Wie slaat met den zwaarde zal door het zwaard omkomen. Het bloed eens broeders roept wraak voor God!’

- ‘Hoor eens, oude, ik hoef uwe uitheemsche schrifturen niet te kennen. Wat ik weet is dat een man - heden als vroeger - zich gedurig te stok en te mes moet stellen, om op den duur niet gansch ontbloot te staan. En wie zal mijn erf verdedigen zoo ik het niet doe? Zult gij den vijand afweren met uwe tong, oude gebedenprevelaar?... En het zou dáárom zijn dat Kunigonde mij versmaadt! Daar liegt gij aan; zij is van duitschen stam als ik, en al het bloed dat hare vrije vaders in hare aderen stortten zou opstaan tegen haar. Spoed u, ik bemin haar; waar is zij? Ik wil haar de mijne noemen.’

- ‘En toch zal zij nimmer de uwe zijn. Zij behoort eenen betere.....’

- ‘Eenen betere! Wie is mijn betere in deze gouw? Zou er iemand zich vermeten...?’ En hij greep krampachtig naar zijne sax.

Anselm glimlachte wegens het gebaar, en deed den heiden in woede ontsteken,

- ‘Drijft gij den spot met mij, oude vlasbaard? Wee u! wee u, zoo gij dergelijk iets beproeven durft! En verder, geene woorden meer aan u versleten, waalsche tooveraar: ik wil Kunigonde, haal ze maar terstond.’

- ‘Dat zal ik niet doen,’ antwoordde de grijsaard, zacht maar beraden.

- ‘Dat zult ge doen, en seffens!’

Hij had den ouderling bij den strot gepakt, en hield zijn mes op zijne borst geplant. Er was eene volmaakte tegenstelling tusschen de klimmende woede des konings en de toenemende kalmte van den heremijt. De dood! wat gaf de grijsaard om den dood? Of

[p. 426]

was de dood integendeel het voorwerp niet zijner innigste verlangens? Hij was zoo vreemd aan de wereld, en had in vasten, versterving en hooge geestverheffing zooveel wetenschap van het glansrijke aanstaande verworven, dat hij nu naar dat aanstaande hunkerde als een dorstig kind naar de zalige moederborst.

O wat hem betrof: de heiden kon gerust zijn dolk tot aan 't hecht in zijne borst stooten!

Doch hij moest eene andere ingeving gekregen hebben, want hij weerde 's konings arm af en sprak stil:

- ‘Wacht, ik zal uwen wensch aan Kunigonde mededeelen.’

De maagd was in gebed, met hijgende borst en roodbekretene oogen. Zij knielde onder den zegen van den kluizenaar.

- ‘Kind’, zeide de ouderling, ‘Siegfried, de koning, heeft u lief en wil u tot zijne vrouw maken: hij wacht naar uw antwoord....’

O, zij was eene kristinne, Kunigonde, en eene heilige, maar wat al heidensche deesem zat er nog in die vleeschelijke klei, door zooveel eeuwen heidendom gekneed! Siegfried was een schoone, een sterke man - ruw: maar die ruwheid zelve had zij leeren hoogschaten als het eigendom van den dappere, van den kloeke, die niemand behoeft te ontzien, voor niemand het hoofd moet bukken, en iedereen open in het aangezicht durft staren. Zij onderging vreemde gevoelens, die een vrouwenhart alleen begrijpen kan. Was het mogelijk dat zij Siegfried beminde?

Ja, zij was eene Kristinne en kende de onderwijzing van den Meester wel: ‘Wie zijne gade wegzendt, en er eene andere huwt, pleegt echtschennis...;’ en, zij wist het, Siegfried was reeds gehuwd: hij moest zijne vrouw verstooten om haar tot gezellinne te nemen - en toch, en toch, het heidensch bloed zat nog te zeer in haar, hoe afschuwelijk de daad ook was, dan dat zij de geheele gruwelijkheid ervan zou gevoeld hebben....

[p. 427]

Hare ledematen rilden, en heur hart sprong wildelijk in hare borst. Beminde zij hem?

Hij was schoon, hij was fier, hij was machtig. Het leven zou zoet zijn bij dien held: aan zijne voeten als ootmoedige slavin, in zijne armen als geliefkoosde gade.... O ja! zij.... beminde hem!

De ouderling zag den strijd die woedde in haren ontstelden boezem. Een mensch is een mensch: een nietig, zwak ding, maar eindeloos krachtig als God hem sterkt. Storm is geen schipbreuk. Eens had Jezus gesproken aan het woedende onwêer en het was eene groote kalmte geworden. Anselm zag het wel, zij beminde Siegfried. Maar nog een ander was er, wien zij liefde had toegezworen.

- ‘Zult gij des heidens vrouw worden,’ hernam hij op tragen toon - ‘of blijft gij de ongerepte bruid van den gekruisten Meester, en de erfgename van zijn rijk?’

Nu stroomde er een tranenvloed langs de wangen van het meisje.

- ‘Christus' bruid ben ik, Hem alléén bemin ik!’ riep zij door hare snikken.

- ‘Best zóó, mijn kind. Sluimer nu maar in, ik zal den koning uw antwoord dragen.’

Zij strekte zich uit op hare stroomat, aan den voet van haar onbehouwene kruis. En hij zegende hare rust.

En zie, gelijk zij zich daar nedervlijde, onderging haar wezen eene verandering: de frisssche kleuren die de jeugd, ondanks hare strenge levenswijs, op hare wangen bewaard had, verdwenen; hare koonen teerden af tot een zekeren graad van magerheid; hare wezenstrekken werden duidelijker, fijner, en krachtiger geteekend; zij verkreeg een schoonheid, zooals geen grieksch snijwerk ooit vertoonen kon, maar gelijk aan deze welke men soms aantreft in de middeleeuwsche beelden - waar niets aan is wat den kunstenaar, op plastisch schoon verzot, kan voldoen, maar waarin ons hart dat

[p. 428]

ideaal erkent dat hier beneden niet geldt omdat het ons te hoog is, ofschoon wij toch een flauwen voorzweem ervan in ons gemoed bezitten. En van de leden der maagd straalde een soort van zwak licht, mysterieus en zonderling genoeg van aard, dat erop lag als verguldsel op een kostbaar ornament; en er steeg een geur uit, fijn en doordringend, maar niet aardsch, en daarom al te verre boven onze macht van uitdrukking... Het werd in die enge celle als in eenen onmeetbaren tempel, bij de gulden praalgraven waarin het lichaam der heiligen rust.

Anselm was teruggegaan naar den koning:

- ‘Kom nu naar Kunigonde, zij zal de uwe zijn zoo gij dat begeert.’

De krijgsman staarde op der maagd bleeke wezenstrekken, en bleef eene wijle sprakeloos en afgetrokken:

- ‘Neen,’ klonk het uit zijnen mond, terwijl hij de lippen minachtend vooruitbracht, ‘neen, zij is niet meer schoon, zij is te bleek, ik bemin haar niet meer...’

De veredelde leden der maagd waren nu te zeer boven zijne vleeschelijke lusten verheven, en konden zijne driften niet meer gaande maken. Hij vatte hare hand.

- ‘O, wat is zij koud!... Of’, en hij huiverde, ‘zou zij dood zijn!...’

- ‘Zij is dood,’ donderde de kluizenaar, ‘maar dood zijnde, leeft zij, terwijl gij, die leeft, dood zijt in der eeuwigheid!’

En hij begon nu eene lange rede tot den verstomden, bedwelmden, overrompelden barbaar. Hij plooide zijne bovenaardsche wetenschap tot een kinderlijken vorm, om haar bekwam te maken onder den dikken schedel van den krijger te dringen en er te verblijven, en toen Siegfried den grijsaard verliet, was hij reeds half een lam geworden, van een verslindenden wolf als hij daarheen getreden was. Hij werd mettertijd een Christen, een Christen van het ruwe soort, niet zelden

[p. 429]

onstuimig en opbruisend, en te dikwijls met geweldige vuistenjeuking gekweld. Maar op den keper beschouwd, had de Heere God, die genadig is, hem al geen grover onedelheden te vergeven dan aan ons, die dertien eeuwen onderwijs ontvingen in het geloof aan Christus, onzen Verlosser, levend en heerschend in der eeuwigheden. Amen.

October, 1888.

Adriaan.