Het Belfort. Jaargang 3



[pagina 344]
Leedperel. ‘Quel tombeau que le coeur!’ (A. de Musset.) TIS dood, het kind van mijnen geest, zoo bloeiend lief, zoo slank van leest Zoo krachtvol opgeschoten! 't Is dood!.... en weg is 't hemelblauw, zacht glimmend onder blonde brauw: zijne ooge blijft gesloten! 't Is dood!.... Zijn hert en klopt niet meer; en, geef ik 't namen nog zoo teêr, zijn lip en zie 'k niet roeren!.... Och! 'k heb u toch zoo trouw bemind, en zijt ge dood nu, dood, mijn kind, en gaan ze u henenvoeren? Neen, neen! ten grave en gaat ge niet, waar, onder 't woekrend dichte wied, de wormen gretig draven! Mijn geest ontving u, jeugdig, schoon; mijn herte wordt uw doodenwoon; ik zal u dáár begraven! Et haec olim..... 6 December, 1887.