Het Belfort. Jaargang 2

[p. 399]

Eene vertelling van de maan.

HET was avond, geheimzinnig waren de schaduwbeelden van een stedelijk buitenkwartier ineen gesmolten, er heerschte eene diepe stilte, die somtijds verbroken werd door het rammelen van een rijtuig, dat men uit de verte in de nabijliggende stad hoorde. Een heldere, lichte schijn veropenbaarde zich in het zuid-westen, en men kon weldra de zwarte daken der huizen, de schoorsteenen, en groepen der boomen in hunne donkere afbeeldsels meer en meer afgeteekend, onderscheiden. De lichte gloed wordt sterker aan den hemel en statig rijst de lieve maan achter de daken op. Zij komt mij vertellen wat zij, gedurende hare nachtelijke loopbaan, in mijne omgeving gezien heeft.

Toen zij hoog in de lucht tusschen de glinsterende sterren opgerezen was sprak zij: mijne stralen schoten door het dakvenster van een der huizen, en mijn licht verspreidde zich in een zolderkamerken; daar lag een lief kindje in diepe rust in zijn wiegje, de blanke voetjes kwamen even uit het deksel, de bloote poezelige armpjes, lagen gedeeltelijk tusschen de blonde haarlokken onder het rustende kopje verborgen, indrukwekkend was de uitdrukking van onschuld op het engelachtig gelaat van het kindje. Bij de wieg lag eene speelpop met de armen uitgestrekt, terwijl een jong katje op den bodem lag en met één pootje eenen speelbal deed voort rollen.

Nu verspreidde zich mijn licht in eene kamer op de bovenste verdieping van een huis, over de sponde van een ziekbed, maar ach! hier was geen kalmte van

[p. 400]

den verkwikkenden slaap. Onder het gekerm van hevige pijnen, lag eene vrouw op het bed uitgestrekt en staarde met eene uitdrukking van hevige smart op een kruisbeeld dat aan het voeteinde van hare legerstede was opgehangen. Bij de sponde zag ik eene liefdezuster zitten die bij het voortdurend kermen van de zieke rustig bad.

De daken der huizen en de torenspits van eene kerk glinsteren bij het licht mijner stralen, de klok slaat éen uur, doodelijk is de stilte. De meeste levende wezens ontwaken bij het eerste daglicht en slapen in bij de duisternis. Het gezang der vogels begint gewoonlijk bij den morgenstond, terwijl het bij de avondschemering eindigt, doch de natuur is nooit ingeslapen, want zij moet even als bij den dag, ook des nachts voor den Schepper eenen lofzang aanheffen. Wanneer de dagvogels dus hunnen zang geeindigd hebben beginnen de nachtvogels op hunne beurt hunne droevige en kwijnende stem te moduleeren in harmonie met de duisternis. Ik hoor het klagend geschreeuw van eenen nachtuil die den kerktoren verlaat en met eene zwaarmoedige vlucht door de lucht zweeft; hij gaat de kleine vogeltjes die in hun nestje slapen verraderlijk overvallen en verslinden. Ach! hoe dikwijls ben ik getuige van de nachtelijke ellende, doch ik mag niet klagen, ik hoor den lieven nachtegaal, die mij met zijn bekoorlijk gekweel komt troosten, tot dat de dag begint aantebreken. Van verschillende zijden laat zich reeds het gekraai van den haan hooren als een roepstem voor het morgengebed, en kort daarna weergalmt het klokje van den toren, om het geheiligde lied van den Angelus aantekondigen.

Antwerpen.

A.M. Oomen.